Zeventien medewerkers van de VN hielden voor ons een dagboek bij. Het resultaat is surrealistisch

Een kleine greep uit het nieuws van deze zomer: ‘VN: nieuwe sancties op komst voor Noord-Korea,’ ‘VN wil wapenstilstand van 48 uur in Aleppo’ en ‘VN wil internationaal onderzoek naar oorlog Jemen.’

Er is geen organisatie waar je zo vaak in het nieuws over hoort, maar waar je eigenlijk zo weinig van weet, als de Verenigde Naties. Ja, ze doen iets met vrede, iets met ontwikkeling. En mensenrechten, toch? En onze minister van Buitenlandse Zaken Bert Koenders komt er één keer per jaar - zoals deze week weer tijdens de Algemene Vergadering - een praatje geven.

Maar wat gebeurt er achter al die krantenkoppen? Wat doen de VN het hele jaar door? Hoe gaan ze te werk?

Om op die vragen antwoord te krijgen, vroegen we Lees in deze notitie meer over hoe dit artikel tot stand is gekomen. VN-medewerkers over de hele wereld een week lang een dagboek bij te houden. Zeventien medewerkers, twaalf landen, dertien VN-organisaties. Deze verhalen geven een unieke, soms schokkende inkijk in het reilen en zeilen van de grootste internationale organisatie ter wereld.

‘Iedereen ziet de VN als één organisatie,’ merkt een VN-medewerker in New York op. ‘Behalve de mensen die werken voor de VN.’

Van ‘de’ Verenigde Naties kun je eigenlijk niet spreken. De VN zijn het doolhof aan glimmende gangen van het Palais des Nations in Genève, maar ook prefab wooncontainers in Somalië. De VN zijn eindeloze vergaderingen in New York, maar ook evacuaties in Afghanistan. De VN zijn de bevroren vrijwilliger die voedsel uitdeelt in Oekraïne, maar ook de kantoorklerk in Rome die de hele dag porno kijkt en niet ontslagen kan worden.

Toch zijn er ook overeenkomsten tussen het werk in de jungles van Congo en de wolkenkrabbers in New York. Overal zie je de spanning tussen idealisme en realiteit, tussen de VN en hun geldschieters en tussen de verschillende VN-organisaties, die constant met elkaar in de clinch liggen.

Maar bovenal: overal ter wereld worden de VN een papiermonster genoemd. Eén VN’er in Oekraïne schrijft: ‘There is always a form to fill, to fill another form, which needs to be filled in order to start processing a process.’

Deze dagboeken nemen je mee door een week in het leven van de VN.

Gestrand in een pantservoertuig en cijfermanipulatie

09:10 uur. Kampala, Oeganda

Food and Agriculture Organization - ‘Dus als je naar deze grafiek kijkt...’ PATS. De powerpointpresentatie wordt zwart en de lampen in onze vergaderzaal knallen uit. Ik kan nog net mijn buurman zien, maar heb geen idee of de collega tegenover me lacht of zijn tong uitsteekt. Tijdens het regenseizoen gebeurt dit een paar keer per dag. De spreker gaat onverstoorbaar door: ‘De grafiek laat zien dat we nog altijd achterlopen met het behalen van strategisch doel drie.’

09:45 uur. Genève, Zwitserland

Office for the Coordination of Humanitarian Affairs - We zijn met het team op een mini-retraite van vier uur. Met z’n twintigen - dertien nationaliteiten! - zitten we in een ruimte helemaal aan de andere kant van het Palais des Nations. Iedereen is in een goed humeur door de gratis koffie met gebak. Toch is er ook spanning. De VN hebben een bizarre Bizantijnse structuur - verschillende organisaties hebben overlappende opdrachten en verantwoordelijkheden. Zelfs tussen de twee afdelingen binnen ons team is een territoriumstrijd gaande.

10:15 uur. Kismayo, Somalië

World Food Program - Ons gepantserde voertuig begeeft het. We staan in the middle of nowhere en het voelt alsof we in een oven zitten. Er is niets te doen, behalve zweten in een kogelvrij vest van acht kilo en wachten tot de AMISOM-troepen het voertuig gerepareerd hebben. Ik ben hier op een fact-finding missie, maar zo schiet het natuurlijk niet op.

11:00 uur. Juba, Zuid-Soedan

Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights - Ik ga langs alle overheidskantoren in de stad om de grote rechtspraakconferentie van morgen af te zeggen. Het lukt ons niet om alle deelnemers vanuit het binnenland naar de hoofdstad te vervoeren. Dat komt door een nieuwe regel: om met een VN-vliegtuig te mogen reizen, zijn nu een nationale identiteitskaart én een organisatie-identiteitskaart verplicht. Maar sinds de onafhankelijkheid van Zuid-Soedan in 2011 zijn er geen nieuwe organisatie-identiteitskaarten gemaakt voor de rechterlijke macht. Op de oude kaarten staat nog ‘Southern Sudan’ en die worden door de VN niet geaccepteerd.

14:00 uur. Dhaka, Bangladesh

International Labour Organisation - De wekelijkse vergadering op maandag duurt meer dan 2,5 uur en is afschuwelijk: alleen maar mannen die langs elkaar heen praten. De directeur vindt het aantal fabrieken dat geïnspecteerd is op brand- en gebouwveiligheid te laag en manipuleert daarom de data. Ik ben het hier pertinent mee oneens. De directeur wordt woest en begint tegen me te schreeuwen ‘Waarom werk je me tegen?’, ‘Waarom belemmer je dit project?’ en ‘Waarom maak je de dingen zo ingewikkeld?’ Niemand zegt iets.

15:00 uur. Goma, Congo

Vredesmissie MONUSCO - De laatste vergadering van de dag, gelukkig. We komen te laat omdat onze lokale collega eerst nog uitgebreid thuis gaat lunchen, beetje irritant. We spreken over de veiligheidssituatie in de regio. Die verslechtert: dagelijks worden mensen ontvoerd, verkracht en geplunderd. Maar de wegen zijn onbegaanbaar en de bossen te dicht om er zelfs maar militaire verkenningen uit te voeren, laat staan operaties. Conclusie van de meeting: de mensen zijn aan zichzelf overgeleverd. Het enige wat mijn unit kan doen is het bieden van hulp aan vrouwen in de regio die al verkracht zijn. Om bij de VN te werken heb je idealen nodig, maar soms moet je ook realistisch zijn.

16:30 uur. New York, Verenigde Staten

Permanente Vertegenwoordiging van Nederland - Er is even stress. Ineens is de locatie van ons werkontbijt morgen veranderd. Mijn collega en ik racen naar het VN-gebouw om de nieuwe ruimte te inspecteren. Podium, check. Ronde tafels, check. Microfoons, check. Televisieschermen, check. Geluidsinstallatie, check. Naambordjes, check. Check, check, dubbelcheck en terug naar kantoor.

Geiten uitdelen en slapend rijk worden

07:00 uur. Kabul, Afghanistan

UN Women - Ik loop van mijn leefruimte naar kantoor, een wandeling van luttele seconden in een door muren en prikkeldraad begrensde omgeving. Het zand, de muren, zowat alles in mijn leefwereld kleurt bruin deze zomer. Zelfs de zwerfkat die met me meeloopt is gehuld in een mooie zandgloed. Op kantoor aangekomen koel ik af, open ik mijn laptop en werk ik door een lijst met ongelezen e-mails.

07:15 uur. New York, Verenigde Staten

Permanente Vertegenwoordiging van Nederland - Bepakt en bezakt met presentatielijsten, dossiers en banners staat mijn collega me op kantoor op te wachten. Het werkontbijt dat we vanochtend organiseren is bedoeld om na te denken over snelle manieren om geld vrij te maken als een natuurramp toeslaat of een conflict uitbreekt. Door de aanwezige lidstaten wordt meer dan een kwart miljard dollar toegezegd voor de noodhulp van volgend jaar. Een mooie dag voor de humanitaire sector.

08:40 uur. Goma, DR Congo

Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights - Ik stap het kantoor binnen en zak door de vloer. Oeps. Een termietenplaag heeft het gebouw overgenomen. Twee inspecties later is de conclusie: er is een nieuwe, cementen vloer nodig. Daarvoor moet eerst een aanbestedingsprocedure worden gestart én officiële toestemming gevraagd. Ik verwacht dat het hele proces nog wel twee of drie maanden zal duren.

09:30 uur. Kiev, Oekraïne

UNICEF - Het eind van het jaar nadert en we vergaderen over hoe we zo snel mogelijk het overgebleven geld kunnen uitgeven. Het is slecht voor onze reputatie als we niet het volledige budget van onze geldschieters uitgeven.

09:45 uur. Gao, Mali

Vredesmissie MINUSMA - Verrassing! Een Ierse collega vertelt dat we niet reizen per vliegtuig maar per helikopter. Normaal had ik een gat in de lucht gesprongen, maar vandaag denk ik: ‘shit, ook dat nog’. Ik ben de hele nacht ziek geweest. Voedselvergiftiging van toch-niet-zo-verse vis. De vriendelijke Amerikaanse loadmaster geeft me uit voorzorg een kotszakje.

13:00 uur. Kampala, Oeganda

Food and Agriculture Organization - Na vier uur rijden komen we aan op een open veld. Zo’n 150 volwassenen en kinderen staan ons op te wachten. We gaan geiten uitdelen. In een soort vraag-en-antwoordlied wordt onze VN-organisatie geprezen en ik word met mijn blanke verschijning midden in de groep getrokken en probeer mee te dansen. Ik voel me beschaamd. Omdat ik word geprezen, terwijl ik niks doe. En zij elke dag weer een heldendaad verrichten door op de meest creatieve manieren te overleven. Het is de wereld op zijn kop.

17:00 uur. Genève, Zwitserland

United Nations Development Program - Wat opvalt is dat mensen hier erg van vergaderen houden. Vijf meetings vandaag: de eerste over de reorganisatie, gevolgd door een spoedoverleg en daarna een teamvergadering. ‘s Middags een Skypemeeting met consultants en daarna nog een vergadering over een conferentie.

21.35 uur. Gao, Mali

Vredesmissie MINUSMA - Pff, net aangekomen in mijn hotel. Het is mijn eerste lange werkbezoek. Werkbezoeken duren meestal kort, omdat het de VN anders te veel geld kost. Elke medewerker krijgt namelijk een per diem: zakgeld om een hotel te kunnen betalen, van te eten en te drinken. Die bedragen zijn heel ruim. Het schijnt een sport te zijn om zo veel mogelijk per diems in je zak te steken door bijvoorbeeld bij kennissen te gaan slapen.

23:00 uur. Kandahar, Afghanistan

Vredesmissie UNAMA - Eerste dag in Kandahar, dichter bij de frontlinie dan ik ooit geweest ben. Ik sta op het punt om naar bed te gaan als het scherm van mijn telefoon oplicht: een mail met het evacuatieprotocol. Er is geen specifieke dreiging, maar een paar maanden geleden is de hele basis nog geëvacueerd. Het is maar goed dat mijn familie dat niet weet.

Kerstboom in oorlogsgebied en Ban Ki-moon op bezoek

07:15 uur. New York, Verenigde Staten

Department of Political Affairs - Lekker wakker worden zo: drie ongelezen e-mails over nieuwe rapportageverplichtingen. In de metro op weg naar kantoor lees ik het internationale nieuws. Ik scan ook de updates van het VN-nieuwscentrum: een stroom aan intern gegenereerd nieuws over mensenrechtenschendingen en hoe de VN daarop reageren. Achter mijn bureau begin ik met het doorspitten van een dozijn rapporten van de Secretaris-Generaal.

07:45 uur. Juba, Zuid-Soedan

Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights - Het eerste wat ik lees als ik ’s ochtends mijn laptop opstart: de aanhoudende gevechten in het noorden van het land hebben ten minste 15.000 extra mensen ontheemd. Het tweede bericht: de overheid weigert 589 leden van de oppositie te ontvangen, waardoor het vredesakkoord wordt vertraagd en oorlogsmisdaden nog langer ongestraft blijven.

09:00 uur. Kiev, Oekraïne

UNICEF - Het is zo koud, dat ik UGG’s aan mijn voeten heb (schoenen die ik altijd vreselijk vond). We reizen met de auto naar Mariupol. De reis duurt vijf uur en brengt ons door uitgebloeide zonnebloemvelden. Soms komen we langs controleposten van het leger. Meestal checken ze onze paspoorten en mogen we gewoon doorrijden. Bij één controlepost staat een kerstboom vol versiering. Het is een surrealistisch beeld.

11:00 uur. New York, Verenigde Staten

Permanente Vertegenwoordiging van Nederland - Vandaag breng ik grotendeels achter mijn bureau door. Geen straf, want ik kijk uit over Manhattan, met in de verte de Freedom Tower. Bovendien heb ik genoeg te doen. Volgende week organiseert ons humanitaire team drie evenementen. Daar gaan nogal wat voorbereidingen aan vooraf: uitnodigingen schrijven, sprekers instructies geven, teksten voorbereiden, draaiboeken maken, bellen, mailen, tikken, bellen, mailen, tikken, bellen.

11:30 uur. Juba, Zuid-Soedan

UN Volunteers - Ik zit rustig achter mijn computer, als er plots een Chinese militair voor mijn raam opduikt. Ik kijk naar buiten: er ligt een hele ploeg militairen in de greppel onder mijn raam. Een enorme stofwolk waait op, het geluid van helikopterwieken dreunt door het gebouw. Ik sluit mijn computer af, om te zorgen dat ik een goed plekje heb bij de conferentie straks: Secretaris-Generaal Ban Ki-moon komt spreken. Hij bedankt ons voor onze inzet. ‘Nu is de tijd voor vrede,’ zegt hij.

14:00 uur. Kigali, Rwanda

United Nations High Commissioner for Refugees - Mijn directeur en ik zijn op bezoek bij een minister, om over een nieuw project te praten, waarvoor zijn medewerking nodig is. De minister is al enthousiast een halfuur aan het woord. Dat is positief. Alleen heeft hij het al die tijd over een projectvoorstel dat niks met ons te maken heeft, maar door een andere VN-organisatie wordt voorbereid. Iedereen kijkt geïnteresseerd of pent heftig mee met wat de minister verkondigt. Gaat niemand hem vertellen dat we hier voor een heel ander project zitten? In de auto terug legt de directeur me uit: de vergadering was vooral bedoeld om de relaties warm te houden. Laat de inhoud van projecten maar aan de technische mensen in de kelders van de ministeries over.

21:10 uur. Juba, Zuid-Soedan

Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights - ‘s Avonds heb ik een eetafspraak met iemand van een Zwitserse ontwikkelingsorganisatie. De taxichauffeur kan het restaurant niet vinden, dus ik ga te laat terug naar huis. Gelukkig zijn er geen controleposten van het leger of de politie onderweg en kom ik maar tien minuten na de avondklok thuis.

Levend verbrand en waterreglementen

07:00 uur. Goma, Mali

Vredesmissie MINUSMA - Ik beweeg nauwelijks en moet mezelf dwingen een paar keer per week naar de sportschool te gaan. Alles gebeurt hier per auto. Zelfs het kippeneindje naar de cafetaria 250 meter verderop. Je kan hier overdag in principe gewoon buiten lopen, althans, op de grote boulevards, maar dan moet je bedelaars, verkopers en aanstaarders op de koop toenemen. Als hardlopende vrouw ben je een attractie.

08:00 uur. Juba, Zuid-Soedan

Vredesmissie UNMISS - De dag begint met een telefoontje uit Malakal, de tweede stad van het land. Een VN-kamp voor ontheemden is aangevallen door regeringstroepen. De collega aan de andere kant van de lijn is duidelijk in de war. Ik hang op, en ga over tot de orde van de dag: e-mails met vragen over procedures. Langzaam druppelt meer informatie uit Malakal binnen. Ik krijg een sms’je van een collega: ‘Mensen zijn levend verbrand. We zijn dode lichamen aan het documenteren.’ Ik voel me machteloos.

08:30 uur. New York, Verenigde Staten

Department of Field Support - Vandaag vergaderen we drie uur met een andere VN-organisatie over gezamenlijke fondsenwerving. Bijzonder, want meestal concurreren verschillende VN-organen met elkaar voor donorgeld. Om die donoren tevreden te houden, investeren we úren in het formuleren van doelen, het rapporteren op die doelen en het formuleren van nieuwe doelen gebaseerd op voorgaande doelen.

10:00 uur. Kampala, Oeganda

Food and Agriculture Organization - We hebben één drinkwatermachine voor het hele team. Nu is de laatste fles halfleeg, dus ik ga naar onze kantoor-assistent om te vragen of ze water kan regelen. Nee dat kan niet. Oh, waarom niet? Omdat het water nog niet op is. Ja, dat klopt, maar over een paar uur wel. Het beleid is dat het water eerst op moet zijn voordat we opnieuw water bestellen. Ah oké, en hoelang duurt het voordat er dan nieuw water wordt gebracht? Twee dagen. En inderdaad: er zijn standaard twee dagen per week dat we geen drinkwater op kantoor hebben.

11:30 uur. New York, Verenigde Staten

Department of Management - We hebben een heidag. We komen niet met innovatieve ideeën, omdat onze werkdruk al hoog genoeg is.

12:00 uur. Kabul, Afghanistan

Vredesmissie UNAMA - Onze grote baas bezoekt Kabul. We zijn al weken hard aan het werk om een vol programma voor te bereiden. Nee, lieve collega’s in New York, we kunnen niet last minute ‘een busje regelen’ om het restant van de delegatie te vervoeren. Wel rijden we met anderhalf dozijn gepantserde landcruisers op een leeggeveegde snelweg in de richting van het presidentieel paleis.

13:00 uur. New York, Verenigde Staten

Permanente Vertegenwoordiging van Nederland - Ik zit de hele dag bij het Algemene Debat. Ik mag daar niet spreken, maar wel aantekeningen maken, om die vervolgens door te sturen naar Den Haag. Nu is het pauze. Er is nooit uitloop, want de vertalers stoppen altijd precies om 13.00 uur. Ik haast me naar de kantine in de kelder om een doosje met sushi te kopen. Zeven dollar, valt mee.

15:00 uur. Mariupol, Oekraïne

UNICEF - Zo’n tweehonderd gezinnen krijgen vandaag voedsel uitgedeeld. Een moeder staat huilend in de rij - voor de oorlog was ze succesvol ondernemer. Nu is ze afhankelijk van dit eten om te overleven. We zijn hier met onze geldschieters, die vragen stellen over hoe ons systeem werkt. Ze lijken tevreden. ‘s Avonds eten we uitgebreid in een lokaal restaurant.

20:30 uur. Kismayo, Somalië

World Food Program - Ik zie twee vallende sterren - de sterrenhemel hier is fenomenaal. Dat komt door de no light policy op de basis. Al-Shabaab heeft het grootste deel van dit gebied in handen en het nieuwe vliegveld naast onze basis zou een doelwit kunnen zijn van nachtelijke aanvallen. Ik hoorde gisteren wel geweerschoten. Dan is het best vervelend als je met je zaklamp naar de douches loopt - het lichtje zou je kunnen verraden. Maar om eerlijk te zijn ben ik niet meer bang. En ik weet niet hoe ik me daarover moet voelen.

Belastingvrije alcohol en een zandstorm

04:30 uur. Gao, Mali

Vredesmissie MINUSMA - De moskeeën gaan af. Ik zoek mijn oordoppen onder mijn kussen en draai me nog een keer om.

08:00 uur. New York, Verenigde Staten

Department of Field Support - We beginnen vroeg met onze vergadering, zodat de collega’s in Nairobi en Genève via de telefoon ook kunnen deelnemen tijdens kantooruren. De Indiase vrouw die de vergadering voorzit is duidelijk niet gediend van de kritische vragen die ik stel. Ik ben een junior, dus ik zou me volgens haar meer bescheiden moeten opstellen. Ik heb VN-medewerkers vaak horen zeggen: ‘That is above my pay grade.’

08:30 uur. Rome, Italië

Food and Agriculture Organization - Ik zet mijn handtekening onder de maandelijkse tracking sheets, waarop alle consultants en stagiairs uit mijn team opgeven hoeveel dagen ze hebben gewerkt. Maandelijks worden ten minste 1.500 van zulke formulieren uitgeprint, handmatig ingevuld, getekend en vervolgens door een assistent digitaal weer ingevoerd. Toen ik vorig jaar begon, schrok ik van collega’s die ongemotiveerd naar hun computerscherm staarden, maar inmiddels ben ik soms ook de connectie kwijt met ons hogere doel.

11:00 uur. Kismayo, Somalië

World Food Program - Na een ontmoeting met de burgemeester van Kismayo haasten we ons om de vlucht naar Nairobi te halen. Op het vliegveld worden we naar de wachtruimte gestuurd - een boom naast het hoofdgebouw - om op de rest van de delegatie te wachten. Vier uur en een kleine zandstorm later verschijnen de diplomaten pas.

12:30 uur. Phnom Penh, Cambodja

United Nations Development Program - Ik skype met het hoofdkantoor in Genève over een onderzoek naar gratis lunchprogramma’s op scholen. En vooral: hoe de schade van dat onderzoek te beperken. Het is uitgevoerd door externe consultants, en die hebben er een potje van gemaakt. Wij staan nu te kakken met dit rapport, maar erger nog: stel dat de lunchprogramma’s worden stilgelegd door dit onderzoek! Het leveren van slecht werk kan zoveel schadelijker zijn dan niets doen.

16:00 uur. Genève, Zwitserland

UNESCO - Ik haal lekker wat Italiaanse wijntjes voor een vriend. VN-medewerkers kunnen in het winkeltje op kantoor belastingvrij alcohol kopen.

16:30 uur. New York, Verenigde Staten

Department of Political Affairs - Met collega’s ga ik naar de Delegates’ Lounge - een ruimte in het VN-hoofdgebouw met grote ramen die uitkijken over de rivier de Hudson. Op vrijdagavond verandert het in een borrellocatie, waar VN-medewerkers mengen met diplomaten, ngo-medewerkers en lobbyisten. Onze grappen gaan vaak over culturele verschillen, VN-carrières en internationale politiek. Als ik licht aangeschoten achteromkijk op weg naar de metro, vervult de aanblik van het VN-gebouw me met een gevoel van trots dat ik hier mag werken.

17:00 uur. Juba, Zuid-Soedan

Vredesmissie UNMISS - Ik schrik op van een bericht van de bewaker op onze radio. Ongeveer tweehonderd mensen zijn een protest begonnen en komen richting onze poort. Het wordt ijzig stil in ons kantoor. Niemand zegt het, maar we vragen ons allemaal af: ‘Hoeveel wapens heeft de protesterende menigte?’ Vijf minuten lang horen we de bewaker om ondersteuning vragen. Het loopt met een sisser af. We besluiten de werkdag te beeïndigen en gespannen verlaten we het kantoor.

Verplicht verlof en werkloosheid

08:30 uur. Gao, Mali

Vredesmissie MINUSMA - De eerste dag van mijn verplichte verlof! Op mijn standplaats heeft iedereen, behalve de militairen, elke zes weken een week vrij. Ik dacht van tevoren dat het nogal veel was, maar de laatste week merkte ik dat ik eraan toe was. Echte vrijheid heb je hier niet. Ik ga met mijn vriend een weekje naar de kust, heerlijk!

09:00 uur. Parijs, Frankrijk

Office for the Coordination of Humanitarian Affairs - Elk weekend reis ik van Genève naar Parijs, waar mijn vrouw en kinderen wonen. Ik mis ze vreselijk doordeweeks, maar het is nog altijd beter dan drie jaar terug, toen ik in China zat. Mijn dochter werd geboren toen ik ergens boven Iran vloog. Op een besneeuwd Schiphol hoorde ik het nieuws. Ik barstte in huilen uit. Vandaag wordt ze drie. ‘s Ochtends vroeg heb ik nog een mail van mijn baas, die op een conferentie in Nairobi is. Ik heb nog duizend-en-een dingen te doen voor het verjaardagsfeestje, maar ik ga nog snel een halfuurtje werken als mijn dochters ontbijten.

10:00 uur. Goma, Congo

Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights - Het is geen standaard ontbijt, maar vandaag ben ik op bezoek bij de familie van onze schoonmaakster en dan wordt het beste uit de kast getrokken: in olie doordrenkte kip. Ze is van dezelfde leeftijd als ik maar we hebben twee volstrekt verschillende levens. Ze is weduwe en moeder van drie dochters. Na het ontbijt, stappen we op een brommertje en gaan we samen naar de markt om nieuwe gordijnen te laten maken. Het is fijn om even over straat te lopen in plaats van in de iconische VN-auto’s rond te rijden.

13:00 uur. Parijs, Frankrijk

UNESCO - Uiteindelijk een goed deel van mijn vrije dag besteed aan solliciteren. De contracten voor beginnende VN-werknemers zijn erg kort. Ik ben nu aan mijn derde contract bezig, van maar twee maanden. Ik heb vorige week gehoord dat mijn volgende project vertraging heeft opgelopen. Hierdoor ben ik onverwacht de komende twee maanden werkloos. Er zijn collega’s die zo al tien jaar werken.

Tegen alle regels in

11.30 uur. Kigali, Rwanda

United Nations High Commissioner for Refugees - Marie, een vrouw van eind veertig kijkt langs me heen terwijl ze op haar bed zit. Ik interview haar, met een cameraman erbij, om voor onze grote geldschieter vast te leggen wat voor impact het project heeft. Marie heeft me net in detail verteld dat ze verkracht is en zwanger is geraakt. Ik weet dat ik in dit soort interviews altijd moet vragen naar de dromen van mensen. Positief eindigen. Waar zie je jezelf over twee jaar? Maar ik kan het niet. Ik voel me leeg en murw. Tegen alle reglementen in geef ik haar wat geld om het lekkende dak van haar huis te repareren. We omhelzen elkaar en ik heb het vreselijke gevoel dat ik haar aan haar lot overlaat als we wegrijden in onze 4-wheel drive.

Nieuwe verhalen over conflict & ontwikkeling in je inbox? Dat kan! In mijn wekelijkse mail tip ik je het beste wat ik schrijf, lees, zie en hoor over oorlog, hulp en ontwikkelingssamenwerking. Meld je hier aan

Eerdere verhalen over de Verenigde Naties:

Wat een (iets te) grote olifantenpenis ons vertelt over de wereldpolitiek Een pistool met een knoop in de loop. Een Picasso. Een opgezette diepzeevis. Het hoofdkantoor van de Verenigde Naties puilt uit van de kunst. De werken tonen een wereld, die in het teken staat van vrede en broederschap. Maar het beheer ervan laat zien waarom die wereld er nog niet is. Lees hier mijn artikel over de kunst van de VN terug Wereldvrede begint met een klap in het gezicht (en de ballen om die uit te delen) Wereldvrede - dat klinkt als een megalomaan en naïef doel. Maar niet voor Patrick Cammaert. Zijn geheim? Op totaal onconventionele wijze tegen het systeem aanschoppen. Ik volgde deze botte oud-generaal en kreeg hoop voor de wereld. Lees mijn verhaal hier terug Een witleren stoel, een rood knipperlicht en een afwerkhokje. Ra ra waar ben ik? Alle wereldleiders waren kort geleden bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Hoe gaat zo’n wereldtop eraan toe? Een verslag uit New York, aan de hand van tien voorwerpen. Lees het stuk hier terug Deze Nederlandse kan weleens de nieuwe baas van de Verenigde Naties worden Ze staat aan het hoofd van een verdeelde organisatie in een diep verdeeld land: de Nederlandse Sigrid Kaag, VN-gezant in Libanon. Ik liep een week met haar mee en leerde een ‘Iron Lady’ kennen, die in de wandelgangen genoemd wordt als mogelijke opvolger van haar baas Ban Ki-moon. Lees het portret hier terug Met de hele wereld afspraken maken is een bloedig spel Vier maanden lang interviewden onderzoeksassistent Jan Sluyterman en ik meer dan veertig mensen die betrokken zijn bij de onderhandelingen van de Verenigde Naties over ontwikkelingsdoelen wereldwijd. Alle landen op één lijn krijgen over de toekomst van de aarde, hoe doe je dat? Een reconstructie. Lees het stuk hier terug