Een kleine vijf jaar geleden schreef Rutger Bregman nog een column waarin hij betoogde dat het geneuzel over Zwarte Piet maar eens voorbij moest zijn. Ik citeer: ‘Wij doen niet aan racisme en moeten het ons niet laten aanpraten door Amerikaanse zenuwlijders.’
Rutger schaamt zich daar nu diep voor (iets waar hij eerder een column en een essay over schreef). Want als er íets in de afgelopen jaren is gebleken, dan is het dat racisme springlevend is. En dat wij – twee waanzinnig witte mannen – daar dikwijls een blinde vlek voor hebben.
Daarom dit keer een gesprek over racisme met cultureel antropoloog en correspondent Microrevoluties Sinan Çankaya.
Zomaar wat onderwerpen die voorbijkomen:
- Sinans onderzoek naar etnisch profileren en het racisme bij de politie.
- Waarom is het zo moeilijk en ongemakkelijk om over racisme te praten?
- Het belang van microrevoluties: als je wil dat er iets verandert, moet je soms even onaardig zijn.
- Moeten we vooral economische klasse of etniciteit benadrukken? Of zouden we die tegenstelling juist moeten overstijgen?
- De slotslom: kleurenblindheid is geen optie.
Meer lezen?



…dit verhaal heb je gratis gelezen. Maar het maken van dit verhaal kost tijd, geld en energie. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping, verbinding en optimisme brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Steun ons en doe mee!