Beste,
Tsja, Ajax.
Wie deze nieuwsbrief leest, heeft waarschijnlijk al veel gelezen van de berichtgeving over het vertrek van trainer Peter Bosz naar Borussia Dortmund en Bosz’ strijd met zijn staf. En tussen zijn stafleden onderling.
Classic Ajax - de indruk wordt gewekt dat het er niet om gaat dat er succes is, maar aan wie het succes wordt toegeschreven.
Wat waar is, wat belangrijk, wat niet - er is nauwelijks een touw aan vast te knopen, mede omdat de meeste betrokkenen nauwelijks iets ‘on the record’ zeggen.
Misschien hoort het gewoon bij een plots vertrek van een trainer, dat zulke vage verhalen de wereld inkomen. Niettemin lijkt het erop dat over belangrijke onderwerpen redelijk grote verschillen van inzicht bestonden.
Wat ik me dus afvroeg: wisten Ajax en Bosz van tevoren - in de zomer van 2016, toen hij werd aangesteld - wel genoeg van elkaar?
Hoe scout je een trainer?
En in hoeverre is dat nu bij Borussia Dortmund het geval? De kennismaking ging ogenschijnlijk razendsnel. Drie uur spraken Bosz en Dortmund met elkaar, en daarna nog wat korte gesprekken, dat is het.
Is dat genoeg? Kan dat beter? Ajax heeft nu hetzelfde probleem. Binnen twee weken moet het een opvolger van Bosz hebben - dat is niet lang.
Ik vroeg me af: hoe gaat dat eigenlijk, een trainer aanstellen? Wanneer weet je genoeg om iemand zo’n belangrijke, zichtbare, en duurbetaalde baan te gunnen?
Ik sprak daarover met een recruiter, die ervaring heeft in het Engelse voetbal. Zijn boodschap in het kort: als je als club continu spelers scout, waarom doe je dat dan niet met trainers?
Dat gebeurt nu nauwelijks, waardoor club en trainer elkaar niet goed kennen, en dat is volgens de recruiter mede de reden waarom de gemiddelde termijn van een trainer in Engeland slechts 18 maanden is.
Het stukje komt volgende week online.
Leestips
De leestips die ik geef, zijn doorgaans Nederlands-, Engels-, of Duitstalig. Dat betekent dat ik een boel stukken mis uit landen met een levendige voetbalcultuur. Denk met name aan Spaanse, Italiaanse en Portugese stukken. Google Translate maakt het mogelijk ze te lezen, voor een groot deel. Een oproep aan wie goed thuis is in de wat diepgravendere journalistiek uit die landen: tips hoor en lees ik graag!
- Het is een tijdje mijn plan geweest om een keer mee te trainen met een professioneel voetbalteam. Om te ervaren hoe hoog het tempo is, hoe goed zij zijn, en hoe slecht ik. Achter de tv voel je dat niet zo sterk. Dat idee ontstond nadat ik Paper Lion van George Plimpton las, jaren geleden. Plimpton deed weken lang mee met de American football-ploeg Detroit Lions. Maar ja, dat was in de jaren zestig, en nu zouden profploegen waarschijnlijk de dure ledematen van hun spelers niet willen blootstellen aan mijn goedbedoelde tackles/motorische incompetentie. Schrijver Michael McKnight deed wat anders. Hij probeerde een homerun te slaan in het stadion van de Oakland A’s en de Houston Astros. Geen risico voor de spelers, wel een leuk verhaal.
- Deze video van Vox over de rol van kwaliteit en toeval in diverse sporten is zeer de moeite.
- In het Amerikaanse honkbal worden zo’n beetje alle denkbare data verzameld. Dat leidt er mede toe dat fundamentele inzichten over het spel blijven veranderen. Bijvoorbeeld over wat de meest efficiente slag is: over de grond of door de lucht? Steeds meer wijst erop dat slagmannen nog veel meer voor ‘hoog’ en ‘ver’ moeten gaan dan gedacht.
- Twitter-volgtip voor liefhebbers van Nederlands voetbal: Priya Ramesh. Een Indiase die opgroeide in Amstelveen, in Singapore haar middelbare school deed, en vanuit daar begon met schrijven van stukken over Nederlands voetbal. Haar stukken horen zeker tot de beste Nederlandse voetbaljournalistiek. Bovendien is ze ook nog eens erg grappig. Vice interviewde haar over haar carrière tot nu toe.
- Dit verhaal over de opkomst van Hachim Mastour, ooit gekenschetst als supertalent bij AC Milan, afgelopen seizoen reserve bij PEC Zwolle, moet mensen die denken talent te kunnen herkennen nederig stemmen.
- Xabi Alonso is een voetballer die in interviews interessante dingen zegt. In 2011 bekritiseerde hij de tackle, die in Engeland als iets heiligs wordt gezien. Alonso zag er iets anders in: een noodoplossing voor spelers die uit positie staan. Vorige maand beeëindigde hij zijn carrière; wat twee lezenswaardige afscheidsinterviews opleverde.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!