Op 13 juli nam president Donald Trump het op voor zijn zoon, Donald Trump jr., die ervan werd beschuldigd samen te zweren met Russen, nadat hij op Twitter een reeks e-mails had onthuld waaruit bleek dat hij samenzwoer met Russen.
‘[De ontmoeting] ging heel snel, supersnel, met twee andere mensen aanwezig. Ik geloof dat eentje bijna meteen weer wegging en dat de ander niet echt bezig was met de vergadering,’ zei Trump.
Dat was vlak voordat bekend werd dat bij die geheime ontmoeting tussen publicist Rob Goldstone en de Russische regeringsjurist Natalia Veselnitskaja niet alleen Trumps zoon Donald jr., zijn schoonzoon Jared Kushner en zijn campagnemanager-annex-Russische-agent Paul Manafort aanwezig waren, maar nog zeker zes anderen.
Met andere woorden: Trump loog wéér. En vanwege de leugens die hij en zijn zoon rondstrooien komt er opnieuw een onderzoek naar kwesties rond campagnefinanciering, overtreding van beveiligingsprotocollen, samenzwering en landverraad.
Vergis je niet: Trump is geen nieuwkomer
Maar op die persconferentie kwam Trump met nóg een leugen, eentje die minder scherp is onderzocht: ‘Ik zit pas twee jaar in de politiek.’
Dat is niet waar.
Trump is al dertig jaar actief in de politiek. Maar het was voor Trump cruciaal om zich te positioneren als nieuwkomer. Dat deed hij in eerste instantie om als ‘politieke buitenstaander’ kiezers voor zich te winnen die gedesillusioneerd waren wat betreft het tweepartijensysteem. Nu doet hij het om aan vervolging te ontkomen; hij voert onwetendheid op als excuus voor zijn lak aan de wet.
Dezelfde spelers die Trump dertig jaar geleden in het zadel hielpen, speelden een cruciale rol in de presidentsverkiezingen en het schandaal rond de Russische inmenging
De Republikeinen accepteren zijn gemakkelijke uitvluchten. ‘Dit is allemaal nieuw voor hem,’ zei Paul Ryan in juni, toen hij vergoelijkte dat Trump misschien de rechtsgang had belemmerd door FBI-directeur James Comey te ontslaan om zo een eind te maken aan het onderzoek naar Michael Flynn.
Maar dit is allemaal helemaal niet nieuw voor Trump - het achterbakse gekonkel met Republikeinen niet, het samenspannen met Russische inlichtingendiensten niet, het presidentiële politieke spel niet. Nu de Trump-clan steeds meer onder politieke druk komt te staan en strafrechtelijk wordt onderzocht, is het belangrijk om de ‘nieuwkomersmythe’ te ontkrachten en te onderzoeken hoe Trump de politieke arena betrad.
Want dezelfde spelers die Trump dertig jaar geleden in het zadel hielpen, speelden een cruciale rol in zowel de presidentsverkiezingen van 2016 als in het schandaal rond de Russische inmenging.
Van geopolitiek snapt hij weinig, van politieke manipulatie des te meer
Het is al erg genoeg dat Trump onwetendheid als excuus gebruikt voor nalatig en crimineel gedrag, maar Trump ís niet onwetend. Er zit een grijs gebied tussen zwakzinnigheid en kwaadaardige genialiteit, en dat is precies waar Trump zich bevindt. Wat hij mist aan geopolitiek vernuft compenseert hij met zijn vermogen om het politieke systeem te manipuleren ten gunste van zichzelf - en daarin is hij geschoold door de beruchtste politieke spelers van de Verenigde Staten.
In 1987 publiceerde Newsweek een vernietigend coververhaal over Trumps ambitie om president te worden, zoals hij eerder dat jaar had aangekondigd. ‘Hij zou dolgraag president willen worden, maar alleen als hij benoemd zou worden,’ zei een vriend tegen het blad. Een tweede bron waarschuwde voor de gevolgen van Trump als president. ‘Hij is gevaarlijk,’ zei John Moore, een advocaat die een huurdersgeschil met Trump uitvocht, hintend op fascisme: ‘Het type dat de treinen op tijd laat rijden.’
Trump maakte zijn politieke ambities voor het eerst kenbaar toen hij onder de vleugels zat van de meedogenloze advocaat Roy Cohn, een van de beruchtste figuren in de Amerikaanse politiek. Cohn was adviseur van Joseph McCarthy, de senator die in de jaren vijftig een anti-communistische heksenjacht orkestreerde, en van Richard Nixon.

Tijdens zijn werk met Nixon raakte Cohn bevriend met adviseur Roger Stone, zelfverklaard ‘speler van vuile spelletjes’ die meer dan veertig jaar actief was in de Republikeinse partij. In de jaren tachtig richtte Stone een adviesbureau op met de lobbyist Paul Manafort en Lee Atwater, ook een politieke huurmoordenaar, en samen lobbyden ze voor diverse dictators.
In 2015 sloot Stone zich aan bij de Trump-campagne, Manafort volgde in 2016 - al trok hij zich later terug toen bekend werd dat hij had gewerkt voor diverse oligarchen met banden met het Kremlin.
Hoewel Trump close genoeg was met Manafort en Stone om ze dertig jaar later bij zijn clan te betrekken, leek niemand hem zo na te staan als Roy Cohn in de jaren zeventig en tachtig deed. Trump staat niet bekend om zijn hechte vriendschappen en heeft openlijk toegegeven moeite te hebben met vertrouwen, maar met Cohn was hij heel dik.
Volgens Wayne Barrett, een journalist die schreef over de relatie tussen Cohn en Trump - en die de avond voor de inauguratie van Trump overleed - spraken de mannen elkaar soms wel vijftien keer per dag. Cohn overleed in 1986.
Trumps nieuwe passie: Rusland
Trump had inmiddels een nieuwe passie: Rusland. In 1986 werd Trump door twee Kremlin-ambtenaren uitgenodigd om de Sovjet-Unie te bezoeken: Yuri Dubinin en Vitaly Tsjoerkin.

Geen van beide mannen kan ons nog vertellen hoe Trump op 4 juli 1987 in Moskou aankwam, in de suite van Lenin logeerde en met het Politbureau over allerlei zakendeals sprak. Maar er is genoeg bewijs dat de reis van invloed is geweest. In 1987 sprak Trump de wens uit om samen met Rusland kernwapens in te zetten in landen als Pakistan en Frankrijk. Hij toonde ook zijn ware anti-Amerikaanse en xenofobische aard, die tot op de dag van vandaag doorklinkt in zijn politiek; in paginagrote advertenties veroordeelde hij het buitenlandbeleid van de VS en in oktober dat jaar noemde hij Amerika ‘een mislukking.’
Hoewel Trump zich uiteindelijk niet kandideerde voor de verkiezingen van 1988, was deze toespraak een voorproefje van zijn venijnige campagnebijeenkomsten in 2016.
Trump en de Tsjechische spionnen
In 1987 was Trump nog getrouwd met zijn eerste vrouw Ivana, en hun relatie werd onderzocht door de veiligheidsdiensten van het toenmalige Tsjecho-Slowakije, onderdeel van het Warschaupact.
Trumps politieke ambities haperden in de vroege jaren negentig toen zijn zakenimperium in elkaar zakte en Ivana van hem scheidde na beschuldigingen van mishandeling en verkrachting. In diezelfde tijd stortte ook de Sovjet-Unie in. Het lijkt erop dat Trump in die jaren weinig van doen had met Rusland.
Dat veranderde in de tweede helft van dat decennium. Trump probeerde zich toen uit een faillissement te worstelen door overal te bouwen, en dat deed hij met hulp van Russen. In 2008 had een onevenredig groot deel van Trumps vermogen volgens zijn zoon Donald Trump jr. een Russische oorsprong.
Met zijn hervonden rijkdom deed Trump in 1999 en 2000 kort mee aan de presidentsrace voor de Reform Party - met een veel linkser programma dan nu - maar hij trok zich in februari 2000 terug wegens conflicten in de partij. Trump groeide in macht en aanzien, net als Vladimir Poetin, die in 2000 verkozen werd tot president van Rusland. En Trump had banden met de kliek rond Poetin.
Een adviseur van Poetin en een tv-producent poetsen Trumps imago op
Trump stond niet alleen op vriendschappelijke voet met de oligarchen die zijn zakenavonturen steunden, maar had ook nauwe banden met Amerikaanse lobbyisten rond het Kremlin. Onder hen Michael Caputo, een medewerker van Paul Manafort die in de vroege jaren 2000 werkte als imago-adviseur van Poetin en die zich in 2016 bij Trumps campagneteam voegde, en Mark Burnett, die in 2004 Trumps reality-televisieprogramma The Apprentice produceerde maar eigenlijk een realityshow over Poetin had willen maken. Burnett wist Trumps imago te transformeren: van een corrupte en hebzuchtige zakenman werd Trump een doorsnee Amerikaanse ster.

In 2012 deed Trump zijn eerste poging om namens de Republikeinen president te worden. De campagne was geen lang leven beschoren; Trump werd weggezet als een randfiguur, een racistische tv-presentator die de risee van het land was geworden omdat hij continu om Obama’s geboorteakte bleef vragen.
Maar toen hij zich terugtrok, verklaarde hij dat hij ervan overtuigd was dat, als hij weer zou meedoen, ‘ik de voorverkiezingen zou kunnen winnen en uiteindelijk ook de eindronde.’
Destijds klonk dat als typische Trumpiaanse opschepperij, hoewel het een echo lijkt van het Newsweek-stuk uit 1987, waarin Trumps vrienden zeiden dat hij alleen mee zou doen ‘als hij benoemd zou worden.’ En nu, in 2017, onderzoeken regeringsmedewerkers of zoiets inderdaad is gebeurd.
Onwaarschijnlijk, totdat de details blijken te kloppen
Op 31 oktober publiceerde Mother Jones-journalist David Corn een schokkend artikel waarin hij schrijft dat Trump zeker sinds 2011 door Rusland werd klaargestoomd voor het presidentschap - met als bron een spion die later werd ontmaskerd als David Steele . Die schreef op zijn beurt het beruchte Steele-dossier waarin de zaak in meer detail wordt uitgelegd. Hoewel het dossier aanvankelijk werd afgedaan als onwaarschijnlijk, is in 2017 al diverse keren gebleken dat sommige details ervan klopten, waaronder recentelijk de meeting die Donald Trump jr. had in juni 2016.

Veel mensen hebben al opgemerkt dat Trumps politieke ideeën de afgelopen dertig jaar alle kanten zijn opgegaan, maar dat er nooit enige twijfel heeft bestaan aan Trumps toewijding aan Rusland. In 2014 begon Trump op de Amerikaanse televisie Rusland uitvoerig te prijzen; op hun beurt waren Kremlin-medewerkers en de Russische pers vol lof over Trump.
In een interview in februari 2014 zei Trump dat Amerika de Russen niet te hard moest aanpakken omdat ‘[Amerika] later iets groots gaat winnen, en dan zullen ze zich niet verzetten tegen wat we doen.’
Het Kremlin verzet zich zeker niet tegen wat Trump op dit moment aan het doen is. Ondanks de aanvallen van de Russen op de verkiezingen van 2016 en het hacken door de Russen van de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie en een aantal kerncentrales - wat hun de mogelijkheid geeft om te rommelen met het Amerikaanse energienetwerk - beschouwt Trump het Kremlin als een vriend en stelde hij zelfs voor samen te werken op het gebied van ‘cybersecurity.’
Wat Trump wil is vooral gunstig voor Russen, niet voor Amerikanen
Andere beleidsvoorstellen van Trump - het beëindigen van de sancties voor Rusland, uit de NAVO stappen, het stoppen met het onderzoek naar de Russische inmenging bij de Amerikaanse verkiezingen - zijn veel gunstiger voor het Kremlin dan voor de Amerikaanse bevolking. Trumps regering is een ware matroesjkapop vol met Kremlinhorigen, van wie velen - naast Paul Manafort, Roger Stone en Michael Caputo - onderzocht worden wegens hun rol in de inmenging bij de verkiezingen.
Wat de motivatie achter Trumps gedrag ook mag zijn, politieke naïviteit is het allerminst. Trump heeft zich dertig jaar lang voorbereid op het presidentschap, samen met Kremlin-medewerkers en lieden uit de extreemste vleugels van de Republikeinse partij.
Trump weet wat hij aan het doen is. De ware vraag is: wat gaan Amerikanen doen aan Trump?
Dit artikel werd uit het Engels vertaald door Hans Pieter van Stein Callenfels
Correctie: In een eerdere versie van dit artikel stond dat Donald Trump in de tweede helft van de jaren negentig afhankelijk was van ‘Russische investeerders.’ ‘Die vormden rond 2008 volgens Donald Trump jr. een onevenredig groot deel van Trumps geldschieters.’ Hier werd Trump jr. verkeerd geparafraseerd, het ging niet puur om investeerders maar om ‘Russen’. Daarnaast zat het net wat anders met de herkomst van het geld: ‘In 2008 had een onevenredig groot deel van Trumps vermogen volgens zijn zoon Donald Trump jr. een Russische oorsprong.’
Meer lezen?
Geen nepnieuws: Donald Trump is de beste autocratische president ter wereld!
Leven onder president Donald Trump is als het lezen van een bizarre thriller: je wil weten hoe het afloopt, maar blijft steken in een duistere tunnel waarin alles onzeker is. Eén ding is wel zeker: als Trump valt, sleept hij alles en iedereen met zich mee.
Waarom Trumps banden met Rusland in potentie nog erger zijn dan Watergate
Nooit eerder werd er een onderzoek gedaan naar de president van de Verenigde Staten vanwege samenzwering met een buitenlandse machthebber. Intussen gedraagt ook de voorzitter van de onderzoekscommissie zich meer als een schoothondje dan als een waakhond. En dat is nog maar het begin.
Volgens deze politica kunnen we de vluchtelingencrisis wél aanpakken
De oplossingen voor de vluchtelingencrisis zijn in wezen eenvoudig, vindt Europarlementariër Kati Piri. Alleen zo verdrietig dat de EU-leiders er niet van willen weten.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!