Acht series, films en documentaires uit 2017 die je volgens onze correspondenten gezien moet hebben

1. Visages, Villages: ‘Een glimlach en een glimpje hoop’

Tomas Vanheste, correspondent Europa tussen macht en verbeelding: Als je het jaar met een glimlach en een glimpje hoop wil beëindigen, is de film Visages, villages van de 89-jarige Agnès Varda een aanrader. Daarin reist ze met de 33-jarige fotograaf JR door Frankrijk. Onderweg maken ze levensgrote foto’s van mensen en plakken die als hommage op hun huizen. Het ontwapenende duo weet in een mum van tijd de mensen te bewegen hun levensverhaal te vertellen. De laatste inwoonster van een verlaten straat, een fabrieksarbeider die op zijn eerste pensioensdag het gevoel heeft op een klif te staan, de geitenhoudster die liever met de hand melkt: ik zal ze niet licht vergeten.

De trailer van Visages, villages (Faces Places in het Engels)

2. Joan Didion: The Center Will Not Hold: ‘Een rechttoe rechtaan, maar liefdevol portret’

Lynn Berger, correspondent Technologie & Cultuur: Er zijn weinig journalisten zo glamoureus, tot de verbeelding sprekend en goed als Joan Didion. Met haar reportages wist ze de tijdsgeest van de jaren zestig te vangen toen die voor de meesten nog ongrijpbaar was en haar politieke analyses zijn een schoolvoorbeeld van helder en eigenzinnig schrijven. De Netflixdocumentaire Joan Didion: The Center Will Not Hold is veiliger en meer rechttoe-rechtaan dan je van een film over Didion zou hopen. Maar het is een fijne introductie tot het leven van de inmiddels 84-jarige schrijver – en een liefdevol portret van het soort journalist waarvan je hoopt dat Amerika er meer zal krijgen.

De trailer van Joan Didion: The Centre Will Not Hold

3. The Leftovers: ‘Als tientallen miljoenen mensen opeens verdwijnen’

Michiel de Hoog, correspondent Sport: Het uitgangspunt van de drie seizoenen tellende serie The Leftovers is dat op een dag in oktober 2014 twee procent van de wereldbevolking plotseling verdwijnt tijdens de zogenoemde Sudden Departure. The Leftovers laat zien wat dit doet met de wereld en met enkele bewoners van een fictief Amerikaans dorp in het bijzonder: er is het verdriet, de zoektocht naar verklaringen, de commerciële uitbuiting ervan, het ontstaan van nieuwe religies. De serie zit zo goed in elkaar en de personages zijn zo gedetailleerd uitgewerkt dat ik hem zeker nog een keer ga kijken.

De trailer van The Leftovers (seizoen drie)

4. The Square: ‘Het perfecte decor om te laten zien hoe absurd de samenleving is’

Floor Milar, Sprekersbureau: The Square is een satirisch drama dat zich afspeelt in een Zweeds museum voor hedendaagse kunst. Dat blijkt het perfecte decor om te laten zien hoe absurd onze samenleving is, met zijn ongelijkheid, individualisme en egoïsme. De film zit vol originele en prachtig gefilmde maar ook hoogst ongemakkelijke scènes. Met als hoogtepunt de scène waarin een sjiek diner in het museum ruw wordt verstoord door een kunstenaar die zich voordoet als een brute mensaap. Een film waar je nog lang over nadenkt. Niet gek dat hij dit jaar de prestigieuze Gouden Palm won.

5. Big Little Lies: ‘Vakkundig opgepompte spanning en weergaloze dialogen’

Maurits Martijn, plaatsvervangend hoofdredacteur: Na aflevering één van Big Little Lies weet je: er was een moord, er zijn puissant rijke vrouwen en mannen, er zijn kleine kinderen, er is een school, er is gedoe en er is afgunst. Ik zou Big Little Lies de perfecte serie willen noemen. De makers pompen de spanning vakkundig op, de vertelstructuur is ingenieus maar functioneel, de acteurs en hun dialogen zijn weergaloos en thema’s als ouderschap en huiselijk geweld krijgen op subtiele wijze echte diepgang. Kijken dus, deze parel. En dan heb ik het nog niet eens over de soundtrack gehad.

6. The Ancient Woods: ‘Adembenemende blik op het laatste Europese oerbos’

Jos de Putter, correspondent Webdocumentaires: 2017 was het jaar van de bomen. Er was The Song of Trees waarin de Amerikaanse bioloog David Haskell letterlijk luistert naar de ‘verhalen’ die bomen vertellen. En er was de bestseller The Hidden Life of Trees, waarin de Duitse boswachter Peter Wohlleben verslag doet van vriendschappen en andere samenwerkingsverbanden tussen bomen. Net toen ik bedacht dat ik daar een film over wilde maken, zag ik The Ancient Woods van de Litouwse regisseur Mindaugas Survila: een adembenemende blik op het leven in het laatste Europese oerbos. De poëzie van elkaar pestende vogels en concurrerende knaagdieren, geen voice-over, geen muziek. Alleen maar bos. Een meesterwerk.

7. Stranger Things: ‘Kinderachtig? Helemaal niet’

Johannes Visser, correspondent Onderwijs: Twee dingen maken Stranger Things bijzonder: de hoofdpersonen zijn kinderen en de slechterik is het Shadow Monster, een gigantische spin die vraatzuchtige monsters in een ondergrondse wereld aanstuurt. Dat klinkt misschien kinderachtig, maar is het helemaal niet. Vaak valt het tweede seizoen van een serie me tegen. De hoofdpersonages gaan vervelen, verhaallijnen sluiten niet meer goed op elkaar aan, of gebeurtenissen worden steeds dramatischer en ongeloofwaardiger. Bij Stranger Things niet: op het einde van seizoen twee was ik nog net zo geboeid als bij de allereerste aflevering. Dat vind ik knap: dat je tot het eind op het puntje van je stoel zit en de personages je blijven ontroeren.

De trailer van Stranger Things (seizoen twee)

8. Blade Runner 2049: ‘Dystopische wereld die van het beeldscherm afspat’

Maaike Goslinga, International Editor: Mijn favoriete films en series zijn dystopisch en houden de maatschappij een spiegel voor. Blade Runner 2049 is zo’n film. Het vervolg op Ridley Scotts cultfilm Blade Runner (1982) laat een wereld zien van milieuvervuiling, neonreclames, grijze woontorens en stoffige, uitgeputte natuur. In de film gaat blade runner ofwel politieagent Ryan Gosling op jacht naar replica’s, robots die bijna niet van echte mensen te onderscheiden zijn. De film is traag, maar de scènes met uitgestrekte landschappen en kille steden zijn werkelijk subliem en spatten van het beeldscherm af. De melancholische soundscapes met slepende synthesizer sluiten bovendien naadloos aan op de troosteloze toekomstbeelden van regisseur Denis Villeneuve.