Begin 2009 ging Thierry Baudet op bezoek bij Jean-Marie Le Pen, de oprichter van het Front National, vader van Marine en voor altijd icoon van extreem-rechts. Ik kende Baudet toen net een paar weken. Hij leek me sympathiek, maar wat ik hiervan moest denken wist ik niet goed.

Baudet was bezig een netwerk op te bouwen in Parijs (waar ik sinds 2004 woon en werk) en hij bezocht wel meer prominenten. Maar Le Pen is een veroordeeld Holocaustontkenner en een die streeft naar het behoud van ‘het witte ras’. Een paar jaar later ging Baudet nog een tweede keer op audiëntie bij Le Pen, nu om hem een exemplaar van zijn proefschrift aan te bieden.

Dit blijkt uit mijn onderzoek naar het Franse netwerk van Thierry Baudet.

Fastforward naar het heden, nu we een aantal dingen over Baudet hebben geleerd. Op 14 januari 2017 houdt Baudet de oprichtingsspeech van zijn politieke partij, Forum voor Democratie. Daarin maakt hij gewag van een ‘auto-immuunziekte’, waaraan we in het Westen Vluchtelingen en migranten noemt hij er ‘kwaadwillende, agressieve elementen’, die ons ‘maatschappelijk lichaam in ongehoorde aantallen worden binnengeloodst’.

Dit is de klassieke taal van het de denktrant die het twintigste-eeuwse fascisme inspireerde. Het ‘organische’ staat voor het beeld van het lichaam, iets met een onveranderlijke kern, waar buitenstaanders geen deel aan hebben.

Later dat jaar een extreem-rechts genootschap dat zich opmaakt voor ‘de strijd om de blanke natie’. Daarop volgt over het vijf uur durende diner dat Baudet had met Jared Taylor, een van de leiders van de Amerikaanse white supremacist movement.

En zo hebben we in Nederland, dankzij Baudet, nu een discussie over volkeren en gedetermineerde verschillen in IQ.

Dit zijn meer dan uitschieters

Deze reeks feiten werpt nieuw licht op Baudets ontmoetingen met Le Pen. Die ontmoetingen betekenen méér dan uitschieters tijdens een intellectuele tour d’horizon langs spraakmakende Fransen in wie hij geestverwanten vermoedde.

Ze leggen een jarenlang patroon bloot van sympathie voor een denktraditie die Baudet zelf ‘Romantisch nationalisme’ noemt en waarin het gaat om kleur,

In zijn boek De Aanval op de natiestaat uit 2012 wijst Baudet dat type denken weliswaar af, maar daarbuiten wordt hij er continu door aangetrokken - als een mot door een kaarsvlam.

Zolang Baudet nog met zijn denktank in een keldertje aan de Herengracht in Amsterdam zou zitten, was dit misschien niet zo zorgelijk. Maar nu is hij een populaire politicus, die in sommige peilingen op 15 zetels staat.

Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)
Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)

Hoe Baudet bij Le Pen terechtkwam

Baudet wordt bij beide bezoeken aan Le Pen vergezeld door historicus en publicist Geerten Waling, dan nog student geschiedenis. Volgens Waling wilden zij tijdens de eerste ontmoeting Le Pen interviewen en de weerslag daarvan aanbieden aan Elsevier en een Amerikaans

Een dag na die eerste ontmoeting in 2009 doen zij verslag aan Daniel Knegt, een Nederlandse geschiedenisstudent die op dat moment voor scriptieonderzoek in de stad verblijft.

‘Ze kwamen er dolenthousiast vandaan’, herinnert Knegt zich. ‘Ze hadden het er over hoe Le Pen werd gedemoniseerd en hoe onterecht het was dat hij steeds werd vastgepind op die opmerkingen over dat ‘detail’.’

Le Pen heeft gezegd dat de gaskamers ‘een detail in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog’ zijn

Vanaf 1987 heeft Le Pen bij verschillende gelegenheden gezegd dat de gaskamers ‘een detail in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog’ zijn.

‘Volgens Baudet en Waling was dat in de media steeds terugkerende ‘detail’ een voorwendsel om het niet over zijn ideeën te hoeven hebben’, zegt Knegt, inmiddels gepromoveerd op het Franse fascisme. ‘Ik stelde toen dat Le Pen zulke dingen heel bewust zegt, dat hij zijn dwarse imago ermee cultiveert, en er het aanzienlijke antisemitische electoraat in Frankrijk mee mobiliseert.’

Waling, die ik persoonlijk ken, verricht in 2009 aan de Universiteit van Amsterdam scriptieonderzoek naar de negentiende-eeuwse filosoof Ernest Renan, auteur van een beroemde rede over de natiestaat. In een reactie nu zegt Waling dat hij en Baudet ‘uitgelaten’ waren omdat zij in ‘gebrekkig Frans, een uur lang, zo’n berucht Frans politicus hadden kunnen spreken.’

Baudet is op het moment van zijn eerste ontmoeting met Le Pen als promovendus verbonden aan de Universiteit Leiden. Onder leiding van werkt hij aan een proefschrift over de natiestaat, of beter: over de uitholling daarvan.

Baudet wilde meer aandacht voor het gedachtegoed van Le Pen

Het interview in Elsevier komt niet tot Op een ander toneel ijvert Baudet ervoor om Le Pen naar Nederland te laten komen. Baudet is reünist van de BKB-Academie, onderdeel van het Amsterdamse campagnebureau BKB. Die leidt ieder jaar een groep ambitieuze en betrokken jongeren op. Ze houden debatavonden en bezoeken verkiezingen in het buitenland.

‘Figuren als Le Pen of Dewinter zijn te extreem. Die plaatsen zich buiten het democratische debat’

Tijdens brainstormsessies met reünisten pleit Baudet er voor om Le Pen (en Filip Dewinter van het Vlaams Belang) in Nederland uit te nodigen. Volgens Erik van Bruggen, mede-oprichter van BKB, bestond er geen enkel animo voor zo’n bezoek. ‘In principe willen we iedere politieke kleur de ruimte bieden’, zegt hij desgevraagd. ‘Maar figuren als Le Pen of Dewinter, dat gaat te ver, die zijn te extreem, die plaatsen zich buiten het democratische debat’.

Hij schept zichtbaar genoegen in de verontwaardiging

Van de ontmoeting met Le Pen nabij Parijs maakt Baudet intussen geen geheim. Sterker: hij schept zichtbaar genoegen in de verschrikte reacties en verontwaardiging binnen de kleine wereld van Nederlandse

In 2012 gaan Baudet en Waling nog een keer bij Le Pen langs, nu om een exemplaar van Baudets proefschrift aan te bieden: The Significance of Borders (in 2012 in handelseditie verschenen als De Aanval op de natiestaat). Volgens Waling wilde Baudet Le Pens bemiddeling vragen bij de verwezenlijking van een Franse vertaling.

Kleis Jager is op dat moment Frankrijk-correspondent voor dagblad Trouw. Voorafgaand aan deze tweede ontmoeting spreken Baudet en Waling nabij Parijs uitvoerig met hem. Jager was naar eigen zeggen wel gecharmeerd van het ‘beetje baldadige enthousiasme’ waarmee de twee aankondigen dat ze Le Pen weer gaan opzoeken. ‘Le Pen is een troebele bron, maar op een bepaalde manier fascineert hij ook’, zegt Jager desgevraagd. ‘Hij voorzag dat de natie en identiteit grote politieke thema’s zouden worden.’

Baudet en Waling willen van Jager weten of hij óók vindt dat Le Pen ten onrechte was gedemoniseerd. Jager: ‘Dat Le Pen een Holocaustontkenner is, daar is geen twijfel over en die demonisering heeft hij helemaal zelf over zich afgeroepen,

Het donkerbruine imago van Le Pen

Wie is Jean-Marie Le Pen op het moment dat Baudet hem in 2009 voor het eerst bezoekt? Zijn finest hour had ‘le Menhir’ zeven jaar eerder beleefd, toen hij tot ontzetting van velen wist door te dringen tot de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen.

Na 2011, wanneer Le Pens dochter Marine hem opvolgt als voorzitter van het Front National, wordt hij op een zijspoor gezet. Het is onderdeel van Marines streven naar ‘ontdemonisering’ (dédiabolisation) van de partij. Als geen ander begrijpt ze dat ze het Front National van zijn donkerbruine imago moet ontdoen, wil de partij enige serieuze kans maken. Kortom: Marine moet haar vader op afstand zetten.

Jean-Marie Le Pen is immers niet alleen omstreden wegens de affaire van het ‘detail’. Hij heeft er ook een handje van de Franse collaboratie met de nazi’s goed te praten en de gewelddadigheid van de Duitse bezetting af te zwakken (daarmee voorbijgaand aan de deportatie van tienduizenden Franse Joden).

Le Pen gelooft bovendien in het bestaan van rassen en ook dat De veroordeling in de affaire van ‘het detail’ kwam bovenop een lange reeks veroordelingen wegens

Le Pens denkbeelden passen in een lange traditie van Frans etnonationalisme, waarvan de en het met de nazi’s collaborerende de bekendste uitingen zijn.

Gezien Baudets interesse voor de natiestaat was het nog wel voorstelbaar dat hij Le Pen eens wilde meemaken. Maar hem een podium bieden in Elsevier? Hem naar Nederland halen? Hem zijn proefschrift aanbieden?

Baudet blijft gefascineerd door radicaal en extreem-rechts

Baudet blijft regelmatig naar Parijs komen. Dankzij een combinatie van verleidingskunst en doortastendheid zit hij al snel aan tafel bij en prominente leden van de Parijse conservatieve intelligentsia.

Baudets fascinatie voor radicaal en extreem-rechts is onverminderd. Zo sluit hij vriendschap met Julien Rochedy, tussen 2012 en 2014 voorzitter van de jongerenafdeling van het Front National en een discipel van Jean-Marie Le Pen.

Op het moment dat Baudet hem leert kennen, rond 2015, is Rochedy weliswaar nog steeds loyaal aan het Front National, maar heeft hij een grondige afkeer gekregen van de openlijk homoseksuele Florian Philippot, na Marine de nummer 2 van het FN, en

Rochedy verwijt hen kwaad te spreken over ‘Jean-Marie’ en zou ze graag een Hij staat dicht bij de GUD, een militante nationalistische studentenvereniging. In 2016 duikt hij plotseling op in Damascus

Rochedy is een romantische ziel, die van mening is dat de viriliteit door feministen wordt ondergraven

Tegelijk is Rochedy een romantische ziel, die maar slecht kan aarden in de moderniteit en van mening is dat het mannelijk ideaal van viriliteit door feministen wordt ondergraven – thema’s die Baudet

Met Rochedy maakt Baudet goed wat hem eerder met Le Pen niet lukte: hem in Elsevier een podium bieden waar hij vrijelijk zijn visie kan ontvouwen.

Eind 2015 verschijnt een interview van Baudets hand in Juist, het maandblad van Elsevier. Rochedy gaat er ongehinderd tekeer tegen niet-westerse immigratie en de ‘volksvervanging’ die daar het gevolg van is, en tegen het homohuwelijk.

Op de Franse televisie noemt Baudet Rochedy een Hij prijst hem aan op en zoekt hem

Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)
Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)

In Baudet lijken twee verschillende personen te huizen

In De Aanval op de natiestaat uit 2012 wekt Baudet nog de indruk niets te moeten hebben van duistere figuren als Jean-Marie Le Pen en Rochedy en bepleit hij een ‘open idee van nationaliteit’ voor mensen met

In Baudets werkkamer in het parlement hangt een groot portret van Alexis de Tocqueville, de Franse denker die de democratie als een onstuitbare kracht zag – en waar je je dus maar beter naar kon voegen.

Daardoor lijkt het of er in de politicus Baudet twee verschillende personen huizen: een die zich presenteert als nette conservatief-liberaal én een die zich laat kennen als een romantisch nationalist, die flirt met bloed-en-bodemdenken.

Een treffend voorbeeld van dat romantisch nationalisme is de column die Baudet eind 2015 publiceert in het Franse weekblad Valeurs Actuelles. Alle elementen zijn aanwezig: het beeld van het lichaam, het idee dat alles in het leven zich via strijd verwezenlijkt en dat er een homogeniteit bestaat die door buitenstaanders wordt bedreigd.

Aanleiding zijn de aanslagen in Parijs van 13/11 (onder meer in concertzaal Bataclan). Baudet ontwaart een parallel tussen de jihadisten en Gilles, de hoofdpersoon uit de gelijknamige roman van Beide zoeken een diepere zin in het leven, weg van het decadente en materialistische burgerbestaan.

Helemaal ongelijk kan Baudet de jihadisten en Gilles niet geven:

‘Alles in het leven verwezenlijkt zich nu eenmaal via strijd.’ Hij geeft het voorbeeld van het menselijk lichaam, waarin dagelijks ontelbare bacteriën vernietigd worden. Na een mijmering over de jaren dertig, verplaatst Baudet het toneel weer terug naar onze tijd.

Het is eten of gegeten worden, lijkt Baudet te willen zeggen. ‘Radicale actie’ is geboden

Massa-immigratie en islamisering maken dat we op het punt staan ‘te worden overgenomen’. Op het moment dat dit daadwerkelijk zover is, zullen we voor dezelfde keuze staan als Gilles in de jaren dertig: ‘Leven met een valse vrede Het is eten of gegeten worden,

Het is de retoriek die we twee jaar later zullen terugzien in de oprichtingsspeech van Forum voor Democratie.

Maar er is meer. Behalve die veel geciteerde ‘auto-immuunziekte’ had Baudet het daar ook over ‘ons boreaal Europa’.

Het zei me aanvankelijk niets.

Tot ik afgelopen najaar zelf tegenover Jean-Marie Le Pen zat.

Straatvechter Le Pen was nog springlevend

Voor een Frankrijk-correspondent is een interview aan Le Pen vroeg of laat deel van het werk. Een dergelijke grote factor in de politieke arena moet een keer beschreven worden.

En zo ging ik naar Montretout, het villapark in Saint-Cloud waar Le Pen De inmiddels 89-jarige Le Pen was slechthorend, maar de straatvechter in hem was niet verdwenen. Hij stond pal voor zijn standpunten.

Sprekend over niet-westerse immigratie had hij het gedurende het interview over ‘le danger mortel’ – het dodelijke gevaar. Le Pen gaf het voorbeeld van de RER B, de metrotrein die een deel van de banlieue met Parijs verbindt. Die was geleidelijk steeds ‘zwarter’ geworden. Autochtone ‘witte’ Fransen voelden zich er ongemakkelijk. In het klein was dit het gevaar dat Frankrijk en de rest van Europa bedreigde. Volgens Le Pen was het een kwestie van leven en dood.

Ik dacht meteen terug aan de speech van Baudet, die in verband met immigratie eveneens onze samenleving ‘dodelijk gewond’ noemde. Nog onwerkelijker werd het toen Le Pen verder ging en net als Baudet zei dat het zaak was ‘ons boreaal Europa’ te beschermen.

Wat bedoelt Le Pen met ‘boreaal’?

Geïntrigeerd door dat vreemde woord ‘boreaal’ besloot ik me er bij thuiskomst in te verdiepen. Op het oog leek het een onschuldige term. Het betekent ‘noordelijk’ – naar Boreas, de Griekse god van de noordenwind. Geografen en botanici spreken over boreale bossen.

Maar in een politieke context is de term allerminst onschuldig. ‘Boreaal’ verwijst namelijk óók naar een belangrijke stichtingsmythe van Europees ultrarechts: de ‘arische’ en ‘polaire’ wortels van het Indo-Europese volk, de veronderstelde voorouders van

Prominente nazi’s als Heinrich Himmler meenden dat het arische ras uit een mythische noordelijke provincie stamde: Na de Tweede Wereldoorlog blijft de term in Frankrijk opduiken in de teksten van Europe-Action, de beweging van de historicus en verklaard racist Dominique Venner.

Europe-Action maakt zich sterk voor wat zij ‘le monde blanc’ noemt - de witte wereld. Venner baart in 2013 opzien door zich op 78-jarige leeftijd achter het altaar van de Notre-Dame in Parijs een kogel

Ik herinner me dat moment goed. Het was een wanhoopsdaad, waarmee Venner voor een ommekeer in het publieke bewustzijn hoopte te zorgen. In een afscheidsbrief waarschuwde hij voor het gevaar van niet-westerse immigratie, dat neerkwam op wat hij ‘ noemde.

Enkele jaren later zal Baudet op Twitter een boek van Venner in de schijnwerpers zetten.

Een codewoord voor raszuiverheid

Via Europe-Action vond de term ‘boreaal’ gedurende de jaren zeventig zijn weg naar La Nouvelle Droite van een verklaard racist. Faye bepleit het idee van een ‘Eurosiberië’ - Op sociale media Baudet een artikel van Faye over Poetin enthousiast

Tenslotte komt de term ‘boreaal’ in de jaren tachtig bij het Front National terecht en is het in gebruik geraakt als een codewoord, een dog-whistle. Het verwijst naar hetzelfde gedachtegoed van raszuiverheid dat in het Derde Rijk centraal

Ook buiten het interview dat ik met hem hield heeft Jean-Marie Le Pen het te pas en te onpas over ‘een boreale as’, die loopt van ‘Gibraltar tot Vladivostok’. Ten noorden van die as lopen bevolkingsaantallen terug, ten zuiden exploderen ze. Ook spreekt hij wel over een ‘boreale ruimte’, waarin het Rusland van Vladimir Poetin volgens hem een belangrijke rol te spelen heeft als bondgenoot. Dit is nadrukkelijk een christelijke ruimte, afgeschermd van het zuiden,

Het gebruik van deze terminologie kost Jean-Marie Le Pen uiteindelijk de kop. In 2015 wordt hem het lidmaatschap van zijn eigen partij ontnomen. De druppel die voor dochter Marine de emmer deed overlopen is een interview in het beruchte extreem-rechtse tijdschrift Rivarol, later vertaald door een Amerikaanse neonaziwebsite. Titel: ‘Je mag het tegenwoordig niet eens meer over ‘boreaal Europa’ of ‘de blanke wereld’ hebben’, klaagde Le Pen achteraf in een

Dus: gebruikte Baudet bij de geboorte van zijn partij.

De vraag is waarom.

Waarom gebruikte Baudet identieke woorden in de oprichtingsspeech van zijn politieke partij?

Waarom gebruikte Baudet zulke beladen woorden in de oprichtingsspeech van zijn politieke partij?

Als politicus die zich laat voorstaan op zijn grote belezenheid, moét hij de extreem-rechtse toe-eigening van het begrip ‘boreaal’ kennen.

En zou hij die niet kennen, dan zou het een onvergeeflijke politieke blunder zijn geweest. Het zou zoiets zijn als je hakken tegen elkaar slaan, je rechterhand naar voren zwaaien en zeggen dat je niet weet dat je de Hitlergroet brengt.

Heeft Baudet de term als dog-whistle gebruikt, net als eerder Le Pen? En zo ja, wie riep hij dan aan? Het antwoord op deze vragen staat open.

Op vragen over zijn ontmoetingen met Le Pen en het woord ‘boreaal’ antwoordt zijn persvoorlichter dat de partij niet ingaat op ‘doorzichtige pogingen ons via ‘guilt by association’ van alles en nog wat aan te smeren.’

Toen Baudet eerder op het gebruik van dubieuze terminologie werd aangesproken, speelde hij de vermoorde onschuld. Zoals toen hij eerst met veel pathos sprak over ‘homeopathische verdunning’, maar later zei dat dit ‘misschien niet zo handig’ was.

Ineens viel alles op zijn plek: Le Pen is Baudets peetvader

Dankzij mijn interview met Le Pen leken ineens allerlei zaken op hun plek te vallen.

  • Baudets verwijzen naar een ‘boreaal Europa’ en een door immigratie ‘dodelijke gewonde’ samenleving;
  • Eerdere opmerkingen dat hij niet wil dat Europa ‘afrikaniseert’ en wenst dat het continent ‘dominant blank en cultureel blijft,
  • Zijn vrees dat Europa door niet-westerse migranten zal worden ‘overspoeld’;
  • Zijn tweets over werk van Guillaume Faye en Dominique Venner – twee voorvechters van een ‘wit Europa’;
  • Zijn wens dat migranten uit moslimlanden en uit sub-Saharisch Afrika zonder omhaal worden
  • Zijn militante column, in het Franse weekblad Valeurs Actuelles, over het ten strijde te trekken
  • Zijn pleidooi voor het normaliseren van de banden met Poetin en het afschaffen van de NAVO.

Als ik op deze opsomming afga, kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken: niet Paul Cliteur, maar Jean-Marie Le Pen is Baudets intellectuele peetvader.

Hij noemde zich socialist, al zag ik dat in zijn ideeën nooit terug

Toen Baudet in 2009 bezig was contacten te leggen in Parijs, benaderde hij ook mij. Op dat moment was ik werkzaam als Frankrijk-correspondent voor dagblad Trouw en weekblad De Groene Amsterdammer. Ook werkte ik aan een boek over het Franse publieke debat en het Parijse intellectuele leven.

Dat intrigeerde Baudet, net als mijn afstudeerscriptie over Tocqueville. Hij stelde voor dat ik een bijdrage aan zijn boek Conservatieve vooruitgang zou leveren, een bundeling opstellen over conservatieve denkers, die begin 2010 zou verschijnen.

Dat deed ik niet, wel leverde ik op zijn verzoek een wervend tekstje voor het omslag. Baudet was aanwezig op mijn boekpresentatie, ik op de zijne. Ik kan onze persoonlijke betrekkingen niet anders dan hartelijk noemen, zeker in die periode.

Hij was levendig en ontplooide allerlei initiatieven, van muziekavondjes tot boekenclubs. Hij noemde zich toen, in navolging van de Poolse filosoof Leszek Kolakowski, een ‘conservatief-liberaal-socialist’, al zag ik dat socialistische nooit echt in zijn ideeën terug. In discussies kon het er hard aan toegaan, maar dat had ook wel weer wat.

Je kunt beter niet met Le Pen gezien worden, vond Baudet ook

Begin 2010 had ik het met hem over Jean-Marie Le Pen. Ik probeerde Baudet duidelijk te maken dat Le Pen een antisemiet en een etnonationalist was met wie je als serieuze intellectueel niet gezien kunt worden. Ik gebruikte een voorbeeld uit 2007, waarbij Le Pen stelde dat oud-president Sarkozy vanwege zijn Hongaarse vader niet ‘Frans’ genoeg was om president te mogen worden. In een email gaf Baudet me gelijk. Dat zou hem er dus niet van weerhouden zijn proefschrift aan Le Pen te gaan aanbieden. Geen gering gebaar.

Vanaf eind 2010 zagen Baudet en ik elkaar minder geregeld. Ik was druk met het verslaan van de opstanden in de Arabische wereld en bevond mij vanaf begin 2011 veelvuldig aan de andere kant van de Middellandse Zee; Baudet zette zich in Nederland aan de afronding van zijn dissertatie.

‘Thierry provoceert gewoon een beetje’, dacht ik dan. ‘Hij meent het vast niet.’ Maar hij meent het wel

Gelijktijdig begon hij in de media zijn kruistocht tegen de EU, moderne kunst en wat niet al. Zijn publieke stellingnames, zijn sympathie voor Wilders en de steeds alarmistischer toon die hij aansloeg, stonden me tegen. Een tijdlang probeerde ik dat weg te lachen, het allemaal niet zo serieus te nemen. ‘Thierry provoceert gewoon een beetje’, dacht ik dan. ‘Hij meent het vast niet.’ Maar hij meent het wel.

Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)
Illustratie: Jasmijn de Nood (voor De Correspondent)

Een ziekelijke afkeer van het eigene: het blijkt een keerpunt

In augustus 2013 troffen we elkaar op een avond langs de Seine. Een paar dagen eerder had ik op Facebook de flaptekst van Oikofobie onder ogen gehad – een bundeling columns uit NRC Handelsblad die op het punt stond te verschijnen. Hierin verwijt Baudet de maatschappelijke elite een ‘ziekelijke afkeer van het eigene’. Ik weet nog dat ik van de term schrok. Hoezo ‘ziekelijk’? Wat was dat nu weer voor jaren-dertig-taal?

Baudet stond pal voor zijn ideeën merkte ik die avond, tijdens een hoogoplopende discussie. Hij was bloedserieus, en allesbehalve de ‘intellectuele dandy’ of de ‘provocateur’, zoals sommigen hem tot op de dag van vandaag kenschetsen. De avond aan de Seine blijkt een keerpunt in onze relatie. Tot een definitieve breuk komt het niet, maar ieder voor zich trekken we onze conclusies.

De politiek: daar is moed voor nodig, sms ik. Hij antwoordt niet

De laatste keer dat ik Baudet zie, is in de zomer van 2016. Ik kom hem tegen in de Spuistraat te Amsterdam. Hij is onderweg naar boekhandel Athenaeum om een besteld boek af te halen. Ik ook, dus dat trof. Later die dag deelt hij zijn aankoop instemmend op Het is La Guerre civile qui vient (De komende burgeroorlog) van de uiterst rechtse opiniemaker Ivan Rioufol.

Niet lang daarna kondigt Baudet aan dat hij de politiek in gaat. Ik sms hem dat daar moed voor nodig is, maar ook dat ik niet op hem zal stemmen. Hij antwoordt niet.

‘Onderzoek alles en behoud het goede’.

Met die zin uit de Bijbel verweerde Baudet zich tegen De Correspondent toen die diens geruchtmakende diner met Jared Taylor onthulde. Maar deze zin is slechts een deel van het citaat.

‘En vermijd elk kwaad, in welke vorm het zich ook voordoet’, zo gaat het verder.

Baudet zegt steeds geen romantisch nationalist of racist te zijn. Dat wil ik graag geloven. Maar waarom wekt hij dan zo vaak de indruk dat hij dat wél is?

Thierry Baudet en het Forum voor Democratie wilden geen antwoord geven op onze vragen. Zij zeggen niet in te willen gaan op ‘doorzichtige pogingen ons via ‘guilt by association’ van alles en nog wat aan te smeren.’

Jean-Marie Le Pen is ook gecontacteerd, maar hij herinnerde zich de ontmoetingen met Baudet niet.

Correctie: In een eerdere versie stond dat Filip Dewinter van het Vlaams Blok is, maar die partij heet sinds 2004 Vlaams Belang. De tekst is daarom aangepast.

Meer lezen?

Dit zijn de waanideeën waarop ‘rassenleer’ is gebaseerd Ras als biologisch gegeven bestaat niet. Er is geen ‘gen’ dat menselijke eigenschappen zoals intelligentie bepaalt. De suggestie dat dit wel zo is, komt voort uit onjuiste (en in de politiek vaak misbruikte) interpretaties van wetenschappelijk onderzoek. Lees het verhaal van Dimitri en Thomas hier terug Thierry Baudet ontmoette in het geheim een Amerikaanse racist van Alt-right Thierry Baudet sprak in oktober vijf uur met Jared Taylor, een racistische intellectuele inspirator van de Amerikaanse Alt-right-beweging. Baudet beweert racistische denkbeelden te verwerpen, maar de ontmoeting past in een jarenlang patroon. Lees het verhaal van Dimitri, Dennis en Mick hier terug