/dc-useruploads-images/edbedf7b39474996b350088389cd702d.png)
Beste,
‘Vivo con mucho dolor.’
Ze zei het in een bijzin, matter of factly.
Esperanza Martinéz, de directeur van de Ecuadoraanse milieuorganisatie Acción Ecológica, ‘leeft met veel pijn’ omdat ze zich verraden voelt. Ze heeft gezien hoe haar land de afgelopen tien jaar is afgegleden. Onder het bewind van de zogenaamd linkse president Rafael Correa nam de politieke repressie toe, net als de olie-afhankelijkheid en de controversiële mijnbouwprojecten van dikwijls Chinese bedrijven.
Hoewel Ecuador bekendstaat als het land waar de rechten van de natuur in de grondwet zijn vastgelegd, worden die in werkelijkheid met voeten getreden. Activistische organisaties zoals Acción Ecológica wordt het werk zo goed als onmogelijk gemaakt.
Dinsdag vertelden Martinéz en twee collega’s me uitgebreid over de politieke situatie en hoe ze de toekomst van klimaatactie en milieubescherming in hun land zien. Ze hebben helaas alle reden om pessimistisch te zijn - iets waarover ik binnenkort meer zal publiceren.
Ik ben in Quito met onze international editor Maaike Goslinga als onderdeel van een uitwisseling met lokale journalisten van het Ecuadoraanse onderzoeksplatform PlanV. Dinsdag voerden we een lang gesprek met PlanV-hoofdredacteur Juan Carlos Calderón en redacteur Fermín Vaca. Zij hebben last van dezelfde repressie die het werk van Acción Ecológica bijna onmogelijk maakt. Over de heldhaftige journalistiek van PlanV kun je binnenkort een verhaal van Maaike verwachten.
Voor de liefhebbers en Spaanssprekenden onder u: na hun bezoek aan Nederland schreef Fermín dit profiel van De Correspondent.
Het trage geweld van het fossiele kapitalisme
De stukken die ik in Ecuador schrijf, gaan onderdeel uitmaken van een serie verhalen over het fossiele kapitalisme en de strijd daartegen. In overleg met Maite Vermeulen, Lennart Hofman en adjunct-hoofdredacteur Rosan Smits ben ik een plan aan het maken om verhalen te publiceren over de samenhang tussen allerlei problemen – droogte, conflict en klimaatverandering bijvoorbeeld – en over de pogingen om de oorzaken van die problemen weg te nemen.
Een aanknopingspunt is het begrip ‘traag geweld,’ waar Rob Nixon over schrijft in zijn boek Slow Violence and the Environmentalism of the Poor.
Traag geweld is vaak onzichtbaar, de slachtoffers vallen in de toekomst of op een plek die we niet (goed) kennen, het is moeilijk tot een bron te herleiden, en de oplossing is complex. De Amerikaanse essayiste Rebecca Solnit beschreef hier al eens dat klimaatverandering een vorm van geweld is.
Maar traag geweld is een rake term voor veel meer fenomenen. Denk aan verwoestijning, het uitsterven van diersoorten, het verlies van biodiversiteit en de stijging van de zeespiegel.
Al deze zaken spelen zich af op een tijdshorizon die moeilijk met de onze te rijmen is, en allemaal hangen ze samen met onze consumptie, die ongemerkt, ongewild en indirect dit ‘trage geweld’ (mede-)veroorzaakt.
Het interessante aan het in kaart brengen van dit trage geweld is dat je óók zicht krijgt op de mensen die overal ter wereld werken aan duurzame, vreedzame alternatieven.
Wat ik nog ga lezen: Expulsions van Saskia Sassen (getipt door een Correspondent-lid) en het recent verschenen Frontlijnen: Een reis langs de achterkant van de wereldeconomie van Nick Meyen. Suggesties zijn uiteraard welkom.
Hoe kan Shell een klimaatvriendelijk bedrijf worden?
Vorige week liet Shell de mooie voorzet van groene aandeelhouders lopen - een gemiste kans die mij deed denken aan de jaren negentig, toen Shell ook al precies wist wat er nodig was om te verduurzamen, om vervolgens het tegenovergestelde te doen. Wat is ervoor nodig om Shell wél te laten veranderen? Daarover schreef ik dit stuk.
Na publicatie herinnerde ik me een interessante lezing van Robert Kleiburg, oud-Shellmedewerker en oud-directeur van Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN). Hier geeft hij zijn antwoord op de vraag: hoe wordt Shell een duurzaam energiebedrijf?
Tot slot
- Zaterdag vindt over de hele wereld de People’s Climate March plaats. In Nederland hopen de deelnemers het nieuwe kabinet een signaal te geven: er moet nu stevige klimaatactie komen. De mars begint op het Museumplein in Amsterdam.
- Ik werd over mijn ‘artikels’ geïnterviewd door het Vlaamse Charlie Magazine. Op Blendle terug te lezen: Terwijl je dit leest, zijn duizenden mensen bezig zonnepanelen te installeren.
- In de nieuwsbrief van hoofdredacteur Rob Wijnberg kun je lezen over onze eerste stappen om De Correspondent te verduurzamen. Iedereen die ervaring heeft met het verduurzamen van (kleine) organisaties, meld je!
Tot de volgende!
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
