De 10.000 uur-regel is een mythe. Je hoeft je niet vroeg te specialiseren om ergens in uit te blinken
Vanaf dit moment ga ik uitsluitend schrijven over talentherkenning en talentontwikkeling.
Maandag begin ik met een stuk naar aanleiding van David Epsteins boek Range. Dat boek gaat over talentontwikkeling in de sport, maar ook in het onderwijs en allerlei andere beroepen en omgevingen. Leren we beter door relatief vroeg voor een specifieke discipline te kiezen en daarin te excelleren, vraagt Epstein, of kun je je beter breed oriënteren?
Het korte antwoord: dit is een valse tegenstelling. De 10.000 uur-regel is een mythe. Ook als je je later specialiseert, kun je nog excelleren. Maar als je al op jonge leeftijd een specialisatie kiest, is de kans op een niet-passende keuze groter. Bovendien mis je mogelijk waardevolle inzichten uit andere sporten of beroepen, waardoor je je creatieve vermogens beperkt. (De ondertitel van het boek geeft het al weg: Why Generalists Triumph in a Specialized World.)
Het lange antwoord: lees mijn stuk van maandag aanstaande.
Het boek van Epstein heeft maar één tekortkoming
Sowieso is Range een absolute leestip, met wat mij betreft maar één tekortkoming. Dat zit hem minder in inhoud dan in vorm: Range is een boek in de categorie die schrijver Malcolm Gladwell heeft grootgemaakt, waarin het ene hoofdstuk met een al dan niet fascinerende case study volgt op het andere hoofdstuk-met-case-study, samen één centraal idee ondersteunend.
Wat veelal ontbreekt, zijn de uitvoerders of ontvangers van Het Idee. Er zitten wel mensen in dit soort boeken – vaak wetenschappers die het idee toelichten of kennelijk hebben bedacht of onderzocht – maar that’s it.
Het is een redelijk gebruikelijke vorm, die wat steriel kan aanvoelen. Wat gebeurt er als iemand Het Idee in de praktijk brengt of ondergaat? Epstein vindt overigens dat hij zelf wel dergelijke ‘reportage’ heeft toegevoegd aan zijn boek.
En o ja: mijn keuze om me het komende jaar te specialiseren in talentherkenning past geheel in Epsteins betoog. Hij zegt niet ‘kies nooit’, hij zegt ‘kies wat bij je past en ga er dan helemaal voor’. Dus dat ga ik doen. Vanaf midden augustus volgen stukken over een jeugdopleiding, over nog een jeugdopleiding, en over onderzoek naar jonge voetballers.
Maar nu eerst: vakantie. En – zes jaar na een aanrijding met een auto – racefietsen. Met dank aan mijn zwager Christiaan, die enthousiaster was over het repareren van mijn fiets dan over de gebakjes van patisserie Bond en Smolders in Utrecht (en dat wil wat zeggen).
Lees-, kijk- en luistertips
- Mooi project van data-analysebureau StatsBomb: een databiografie van Lionel Messi, bekend voetballer.
- Brian Phillips schrijft prachtig over van alles, en dus ook over tennis.
- Over tennis gesproken: hoe komt het eigenlijk dat er nog zoveel dertigers – zoals Federer, Djoković en Nadal – in de top spelen? Vroeger was het dan over en uit met je: te oud. De reden is vermoedelijk de extreme inkomensongelijkheid in de sport, betoogt dit stuk op Medium.
- En over Federer gesproken: was hij maar wat geduldiger geweest op het tweede matchpoint. Maar verder was het weer genieten, met name van de wedstrijd tegen Nadal. Dit stuk van David Foster Wallace (RIP) over Federer blijft vreemd en mooi.
- Amerikaanse jeugdbasketballers raken steeds vaker en sneller geblesseerd, schrijft ESPN.
- Chris Ballard is baas van de American football-ploeg Indianapolis Colts. Hij schreef een interessant opiniestuk over scouting.
- Schrijver en journalist Taffy Brodesser-Akner was te gast in de podcast over journalistiek Longform. Ik vond haar stuk over Gwyneth Paltrow grappig en onthullend. Recent schreef Brodesser-Akner een verhaal over de misstanden in de juwelierindustrie in de VS.
- John Lanchester is een van de beste schrijvers die ik ken. Regelmatig schrijft hij ook non-fictie, zoals hier in de London Review of Books over het basisinkomen. Wij hebben zelf ook iemand die over het onderwerp schrijft, maar dan hoor je het eens van een ander.
- Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar Yordi Yamali, een der Neutrale Kijkers, beveelt dit stuk op The Atavist aan, over een Luftwaffe-piloot die miljonair werd in de VS, de grootste bom ter wereld bouwde en deze achterliet in een casino om dat casino af te persen. Je moet er wel even voor gaan zitten, en dat ga ik nu doen, want ik ben met vakantie. Adios!