Welkom bij Salisbury Rovers, de voetbalclub die het voetbal wil veranderen
Vandaag publiceerde ik een verhaal over Debbie Sayers, een voetbalmoeder en mensenrechtenadvocate uit Salisbury (Engeland), die zo woest werd van de manier waarop haar zoon werd gecoacht, dat ze een eigen club oprichtte: Salisbury Rovers.
‘Rovers’ lijkt in niets op een gewone club. Het doet niet aan selectie, speelt geen wedstrijden, en betrekt de spelers intensief bij de manier van spelen en trainen. Al noemen ze het daar in Salisbury geen trainen, want dat klinkt te ‘instructief’. Kinderen moet het spel zelf leren, en niet voorgezegd krijgen, vindt Sayers.
En oh ja: ze mogen dan geen competitie spelen, Sayers is ervan overtuigd dat haar aanpak leidt tot betere voetballers. Hoe vrijer je spelers laat, hoe meer ze zelf moeten oplossen, hoe creatiever ze uiteindelijk worden.
Ik sprak Sayers drie keer. Ieder voordeel heeft zijn nadeel: zelfs in een heel lang stuk kan haar verhaal geen compleet recht doen. Daarom publiceer ik volgende week (of die erop) een ‘full-quote’ vraag-antwoord interview met haar (met meer verdieping, meer opmerkelijks, en meer nuance).
En als je nu al vragen hebt: stel ze in het Engels, Sayers praat mee onder het stuk.
Een bescheiden voorstel voor voetbaltalkshows aangaande scheidsrechters
Er zijn twee vormen van kritiek op beslissingen van scheidsrechters die ik nogal vreemd vind – en die nogal vaak voorkomen in voetbalpraatprogramma’s, columns en sociale media.
De ene vorm is kritiek op de scheidsrechter zelf: spreker had het beter gedaan dan de man op het veld. (Typerend commentaar: ‘Dat moet je echt zien hoor.’) Spreker heeft in veel gevallen nooit zelf gefloten, en/of nooit een atletische prestatie geleverd vergelijkbaar met die van de scheidsrechter.
De andere vorm van kritiek is gênanter. Spreker kent de spelregels niet, spreker heeft wel een idee van wat de spelregels zijn, en spreker wordt boos dat de spelregels-zoals-hij-denkt-dat-ze-zijn niet worden nageleefd. (Let maar op, gebeurt vaak.)
Nu is het niet gek dat iemand de regels niet precies kent: de regels zijn gedetailleerd. En juist om die reden zou ik willen voorstellen dat panelleden, stamgasten, journalisten, en boze tweeps pas over controversiële beslissingen opiniëren, nadat ze de spelregels erbij hebben gepakt. (Spelregelclub IFAB heeft een geweldige app.)
Ik heb hoge verwachtingen van dit spelregelcelibaat. Ik schat dat je zo 98 procent van de ergernis kunt wegnemen. (In de rest van de gevallen sta ik ongenuanceerde meningen gewoon toe.) Wat overblijft: veel meer tijd om over het voetbal zelf te praten.
Lees-, kijk- luistertips
- Lees dit verbluffende stuk over de transfer van Marcos Senesi naar Feyenoord en besef hoe veel invloed spelersmakelaars hebben op transfers – in elk geval bij Feyenoord. Ik heb eigenlijk geen idee hoe groot de invloed van makelaars precies is. Is dit regel of uitzondering?
- Weinig schrijvers die complexe en serieuze materie zo goed, gewoon en grappig kunnen vertellen als John Lanchester. Als je een stuk van hem leest, dan is het alsof je een salade eet die smaakt naar een broodje pulled pork. Hier doet Lanchester dat over de uitvinding van geld.
- Matt Taibbi vind ik soms over the top, maar vaak kan ik het hebben. Zoals in dit stuk over Trump en zijn herverkiezing in 2020.
- Humor en de Holocaust: tricky. De film JoJo Rabbit – met Scarlett Johansson en Stephen Merchant, de mede-bedenker van The Office – lijkt te slagen. De trailer vond ik erg grappig.
- Ik geloof dat Kathryn Schulz het genre begon: verhalen over natuurrampen die de wereld vernietigen. En nu is er dit stuk, over het risico op een mensvernietigende vulkaanuitbarsting in het Yellowstone Park.
- Allround genie Tim Urban van Wait But Why is weer aan... iets begonnen. Ik heb het nog niet gelezen, maar bijna alles wat hij doet is geweldig, dus vandaar.