In een plas nepbloed, omringd door fotografen, lagen ze op de grond. Leden van de actiegroep Extinction Rebellion protesteerden afgelopen vrijdag tijdens de opening van de Met emmers rode vloeistof, die ze vaker gebruiken tijdens protesten, beeldden ze uit wat er gebeurt als vervuilende industrieën zoals de kledingindustrie niet verduurzamen. Het leven op onze planeet sterft uit. 

Hoewel ik niet pleit voor een totale afschaffing van de modeweken, vind ik het belachelijk Fotografen, journalisten en modellen vliegen de hele wereld over, enorme decors worden opgebouwd om na een uurtje weer te worden afgebroken en bij het vuilnis te worden gezet. Ik schreef er afgelopen week over.

Wat ik niet in mijn column benoem is dat er wereldwijd steeds meer en steeds vaker modeweken plaatsvinden. Waar modehuizen en labels vroeger bijvoorbeeld voor slechts twee collecties een show organiseerden, een voor de voorjaars-/zomercollectie en een voor de najaars-/wintercollectie, doen ze dat nu voor zeker vier tot zes nieuwe collecties per jaar. 

Dat zorgt er niet alleen voor dat kledingitems sneller uit de mode raken en we eerder geneigd zijn iets nieuws te kopen, maar ook dat de druk op ontwerpers enorm is toegenomen. De keerzijde hiervan zie je terugkomen in de documentaire McQueen, over het leven van de veelgeprezen modeontwerper Alexander McQueen, die in 2010 zelfmoord pleegde na jaren van depressie en drugsgebruik.

In de ELLE stond deze maand een mooi interview met de Nederlandse , die er helemaal klaar mee was om elke keer weer met een nieuwe collectie te moeten komen, en de ‘oude’ dan maar bij het afval te moeten zetten. In plaats daarvan heeft ze nu een vaste collectie van ontwerpen die ze al jaren verkoopt, en waaraan ze zo af en toe iets nieuws toevoegt. Zo kan het dus ook. 

Mechanisch of chemisch kleding recyclen

De afgelopen tijd heb ik mij niet alleen beziggehouden met de Fashion Weeks, maar ook met het recyclen van kleding. Zo ging ik twee weken geleden langs bij Texperium, een ‘open innovatiecentrum’ in Twente waar onderzoek wordt gedaan naar het hoogwaardig mechanisch recyclen van textiel. 

Directeur Paula Konter gaf mij een rondleiding door de fabriek en vertelde mij wat er zoal mogelijk is met oud textiel. Ze liet me handdoeken zien die voor 40 procent bestaan uit gebruikte spijkerbroeken, en waar de krijgsmacht zich nu mee afdroogt. 

Het meest trots was ze nog op een grijs-zwarte klos draad, die voor 70 procent uit gerecycled kledingafval bestaat. Als we weer waarde uit ons weggegooide textiel willen halen, in plaats van het in de verbrandingsoven te gooien, zoals nu veelal gebeurt, is dit dé manier, vertelde ze. 

Maar het probleem is: er moet nu nog altijd een deel nieuwe vezels worden toegevoegd, omdat de kwaliteit anders te ver achteruitgaat. Daarnaast is de draad lastig te verwerken voor weverijen, omdat hij bestaat uit een mengsel van katoen, polyester, acryl en wol – stoffen die elk andere eigenschappen hebben. 

Gelukkig is er naast het mechanisch recyclen nog een andere veelbelovende manier: chemische recycling. Hierbij wordt de kleding niet eerst door een machine vervezeld (uit elkaar getrokken), zoals bij ‘gewone’ recycling, maar opgelost in een chemisch bad, waarna een substantie overblijft waar weer nieuwe draad van gesponnen kan worden. 

Wereldwijd zijn er verschillende onderzoeksgroepen die zich hiermee bezighouden. Dat het kan, is bewezen. De vraag is alleen of en wanneer we het gerecyclede materiaal op grote schaal in de kledingrekken gaan terugzien.

Binnenkort meer hierover! 

In de ELLE als ‘wereldverbeteraar’ 

Als laatste wil ik nog een leuk nieuwtje met jullie delen: afgelopen week stond ik zelf in de ELLE, het blad waarvan ik vroeger (als beginnend student aan de hogeschool voor journalistiek) droomde dat ik ervoor zou gaan schrijven. Voor de 30ste verjaardag van het blad had de redactie samen met een panel 30 vrouwen uitgekozen die in hun ogen de wereld de komende 30 jaar groener en gelijkwaardiger gaan maken. En ik sta ertussen! 

Echt onwijs tof om tussen al deze bewonderenswaardige mensen te staan. Om er een paar te noemen: Justine van de Beek (feminist en activist), Karin Vlug (modeontwerpster), Hélene Christelle Munganyende en Kauthar Bouchallikht – die laatste twee namen ken je misschien wel van

Iemand anders die mij opviel in het lijstje: Nadine Galle. Ze studeerde onder meer biologie en ecologie in Toronto, Singapore en Amsterdam en is nu aan het University College in Dublin aan het promoveren in Ecological Engineering. Samen met twee aardwetenschappers richtte ze vorig jaar op, waarmee ze technologie inzetten om onze (stads)natuur beter te beschermen en vast te stellen waar met de aanleg van nieuw groen de meeste impact kan worden gegenereerd.

Ga jij mee naar het Malieveld?

Nu ik door de ELLE ben uitverkozen tot een van de dertig ‘wereldverbeteraars van eigen bodem’ kan ik het natuurlijk niet maken om niet mee te doen met de een wereldwijd protest dat van 20 tot 27 september duurt.

Bij De Correspondent zijn we al een tijdje bezig met voorbereidingen voor het klimaatprotest. Zo zullen we in de komende weken extra aandacht besteden aan het grootste, meest prangende onderwerp van deze tijd, en zullen we op vrijdag de 27ste met een aantal collega’s van de redactie afreizen naar Den Haag om te gaan demonstreren. 

Hoe meer mensen, hoe beter. Ofwel: als je erbij kan zijn, doen! Deze week zullen we bekendmaken waar we in Den Haag te vinden zijn, zodat je je bij ons kunt aansluiten, mocht je dat willen. En nee, we hebben geen plannen voor controversiële acties met nepbloed, naar voorbeeld van Extinction Rebellion. Wel hebben we iets anders heel tofs voorbereid, waarover je volgende week op De Correspondent meer leest en ziet.

Fijne week gewenst,

Emy

P.S. We zijn nog op zoek naar nieuwe Nederlandstalige correspondenten! Benieuwd?