Komt een developer bij de wieg. Zegt z’n vrouw: ‘Laat mij maar.’
Ontdaan kwam de collega aan m’n bureau zitten.
Ik had net een verhaal getikt over de babyboete – Jesse Frederik: ‘Doe nou maar, kun je daarna weer een week treuzelen over je beestjesstuk’ – omdat het Centraal Planbureau deze september een rapport publiceerde over de inkomenskloof tussen mannen en vrouwen in Nederland dankzij baby’s. Die is gigantisch, zo’n 39 procent. Vrijwel alle ongelijkheid tussen man en vrouw op geldvlak is terug te voeren op voortplanting. En iedereen maar miepen over genderquota en ‘gelijk loon voor gelijk werk’, onzin.
Maar goed, de collega in de piepzak want hij voelde dit babyboeteprobleem ‘echt in z’n lijf’.
Mijn stuk had geen enkel recht gedaan aan zíjn kant van de zaak. Namelijk: hij wil héél graag dat zijn vriendin haar carrière houdt, dat ze huishouden en opvoeding fiftyfifty verdelen, kortom: geen traditionele rolpatronen onder zijn dak. Het lukte gewoon niet! Zíj stond dat niet toe. Haar moederinstinct torpedeerde al hun moderne intenties.
Heel verhaal. Ik moest er iets mee, ik zei: nee.
‘Schrijf dit zelf op!’
Zeg ik vaker tegen mensen. Developer Daan Aerts deed het.
Het werd een mooie column. Met goede reacties onder het stuk van vaders en moeders (ruim honderd! Onder het babyboetestuk trouwens ruim driehonderd, veel hele goede ook), over hoe herkenbaar het allemaal wel niet is. Een vader in spe merkte op:
‘Al langer heb ik het idee dat mannen nog niet zo ver zijn in de emancipatie als de vrouw. Vrouwen kunnen zich van stoer tot “heel vrouwelijk” uiten en kleden, ook op kantoor. Vrouwen die broeken dragen is heel normaal, mannen die jurken dragen is raar.’
‘Mannen zijn beperkter in het leren kennen van hun identiteit in al zijn veelzijdigheid, ook door de patriarchale geschiedenis. Ik denk dat dit invloed heeft op de ontwikkeling van een man.’
Maar houd moed, manzorgers. Iedereen die zich gekist voelt door zijn genderrol: Van Gogh was ook een familieman (daar is nu een expositie over in het Noordbrabants Museum). En zie sowieso dit filmpje:
Wat boeit de natuur?
Ondertussen schrijf ik dus aan een reeks ‘beestjesstukken’ of, verhalen over de natuur. Hoofdvragen: wat boeit natuur ook? Hoe moet je het bespreken?
Het zijn vragen die ik eerder niet helder stelde. Wil ik mensen bijvoorbeeld duidelijk maken dat koraal echt van belang is, dan rommel ik ergens een cijfertje in over hoeveel mensen zonder koraal doodgaan, en anders toch heel veel geld verliezen. Wie ik daarmee waarvan overtuig, weet ik niet.
No longer! Een eerste stuk verschijnt aankomende dierendag.
Wat ik alvast kan zeggen: er komt heel vet beeld bij. Want ik liep laatst met beeldredacteur Isabelle van Hemert over fotobeurs Unseen in Amsterdam, alwaar we – ik als een blok, Isabelle als een dor takje in de herfst – vielen voor het werk van ene ‘Lynn’.
Waar ik ook achter kwam, van veel kunstenaars op de fotobeurs publiceerde De Correspondent eerder al werk. Zoals van:
- Batia Suter (Isabelles favoriet), bij een stuk over metaforen van Lynn Berger;
- Maja Daniels, bij een stuk van Henk Blanken over dood willen;
- Lisa Barnard, bij een stuk over deugende mensen in oorlogstijd van Rutger.
Dat dit grote namen zijn of dat dit werk bijzonder is, was mij totaal ontgaan. En de lezer mogelijk ook. Zonde! Daarom, experiment, bij m’n aankomende stuk publiceer ik eveneens een kort interview met de maker over het beeld.
We spraken haar via Skype.
Dat was ’m weer, tot de volgende!
Trouwens heel benieuwd naar de aankomende artikelenreeks van Nature over wat we moeten leren van de wetenschapsgeschiedenis – alle onderzoek is politiek, welke fouten herhalen we steeds weer? Het eerste stuk is al uit.
Tamar
PS Hahaha yes – Rob Wijnberg is een papegaai!
PPS Leuk aan papegaaien is bijvoorbeeld dat ze blozen. Uniek! Net mensen.
PPPS Is er ook nog een nieuwe papegaaibijbel uit: Thinking like a Parrot, Perspectives from the Wild. #zinin