Waarom ‘terug naar de krakersjaren tachtig’ niks is om nostalgisch over te doen Ik las deze week het stuk over kraken van Arjen van Veelen, correspondent Rotterdam. Hij schreef dat in zekere zin de jaren tachtig waren teruggekeerd. Een dag later las ik dit dubbelinterview met een van de krakers van de Vondelstraat in Amsterdam en de oud-ME-commandant die de ontruiming met hulp van tanks moest doen in 1980. Beide mannen concludeerden dat het ‘drie fantastisch mooie dagen’ waren geweest. De kraker vertelde ook dat hij een stoeptegel in het gezicht van een ME’er had gegooid. Poging tot doodslag verjaart toch niet, dacht ik bij mezelf. De commandant op zijn beurt snoefde dat hij met een ‘license to kill’ op de krakers was afgestuurd. Van wie kwam die opdracht?! dacht ik – alweer onthutst door deze vanzelfsprekendheid van straffeloos geweld, die hier met ergerniswekkend gevoel voor nostalgie werd opgedist. Terug naar de jaren tachtig? Nee, gelukkig niet. In dit dubbelinterview lees je waarom. (Rosanne Kropman, eindredacteur) NRC: ‘Veertig jaar nadat de tanks door de straten rolden, blikken een kraker en agent terug’ (Leestijd: 10 minuten)
Rotterdamse krakers gooien doorgaans niet met koelkasten Ha, ja, dat was een heel interessant tweeluik in NRC. En helemaal mee eens hoor, die Amsterdamse krakersoorlogen met tanks in de straten moeten we echt niet meer hebben. Er was toen ook echt krakerstuig. Sterker, sommige krakers waren bewapend met molotovcocktails om tanks uit te schakelen, las ik vorige week in de Groene Amsterdammer. Dus eens, laten we niet nostalgisch doen. Maar, ik had het dan ook niet over Amsterdam, hè? Rotterdamse krakers zijn altijd relatief rustig geweest, volgens deze terugblik op Vers Beton. ‘Geen tumult op straat, geen geknok met de politie, geen koelkasten die van twee hoog naar beneden worden gegooid.’ Dat vreedzame protest tegen woningnood: kom naar op. (Arjen van Veelen, correspondent Groot Rotterdam) Vers Beton: ‘Rotterdamse krakers zijn doeners’ (Leestijd: 5 minuten)
Kunst is voetbal Jon Mackenzie, voetbaljournalist, had het puike plan om bekende kunstwerken naast foto’s van voetballers en voetbaltrainers te zetten. Marcelo Bielsa naast Rodins Denker, Maradona naast Munchs Schreeuw, Paul Pogba naast Vermeers Melkmeisje, Petr Cech naast Van Goghs zelfportret. De lijst is lang, fraai en hilarisch. Gê­nan­t: ik ken zo’n beetje alle voetballers, maar op de kunst scoor ik nog niet de helft. Aiaiai. (Michiel de Hoog, correspondent Sport) Twitter: ‘A thread of football photos as classic art’ (Kijk- en leestijd: 5 minuten)
Hoe bewijs je dat een misdadiger ontoerekeningsvatbaar is? Een kilometer van de grens tussen de Amerikaanse staten Idaho en Oregon verloor Anthony Montwheeler zijn verstand. Voor de ogen van een pompbediende plantte hij een fileermes in de nek van zijn ex-vrouw. In zekere zin kwam dit niet onverwacht: zijn vader liet zijn moeder doodbloeden op de parkeerplaats van een restaurant, hij werd opgenomen in de psychiatrische instelling waar ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ werd gefilmd, en ooit richtte hij een jachtgeweer op het hoofd van zijn zoontje. Het bizarre is dat hij de rechter en de ggz na dat laatste incident twintig jaar wist te foppen: hij genoot van gratis huisvesting en ontliep de gevangenis door te doen alsof hij een mentale stoornis had. Maar kun je ooit zeker weten dat iemand écht stemmen in zijn hoofd hoort? En wat betekent dat voor het rechtssysteem? (Riffy Bol, algemeen redacteur) Rolling Stone: ‘Pleas of Insanity: The Mysterious Case of Anthony Montwheeler’ (Leestijd: 40 minuten, luistertijd: 50 minuten)
Is spoken word hetzelfde als rap? Wat heeft de opkomst van poetry slams te maken met de bigband van Benny Goodman, ‘Hound Dog’ van Elvis of de raps van Eminem? In deze aflevering van Sideways wordt ‘cultural appropriation’ op de snijtafel gelegd. Wanneer wordt culturele invloed een slinkse vorm van diefstal? (Jacco Prantl, audioredacteur) Sideways: ‘Why "Spoken Word" Makes me Nervous’ (Kijktijd: 25 minuten)