Mijn eerste nieuwsbrief van 2020 begint met een duurzaam dilemma. 

Stel, je goede voornemen voor 2020 is meer sporten én groener consumeren. Dan koop je natuurlijk geen sweatpants bij Primark, maar een van een verantwoord merk. Maar van welk merk dan? 

Die vraag stelde collega Jelmer Mommers onlangs over het nut van groen consumeren. (Dat goede voornemen over meer sporten kwam overigens van mijzelf ;)).  

Goed, Jelmer vond en kocht uiteindelijk een broek van biologisch katoen bij Wehkamp. 

In de bijdragesectie wierp iemand de vraag op waarom hij er niet voor had gekozen om een tweedehands sportbroek aan te schaffen.

Goede vraag. Wat is beter: een broek tweedehands kopen waarmee je de levensduur van een product verlengt en grondstoffen voor het maken van een nieuw product bespaart, of een nieuw product kopen bij een verantwoord merk waarmee je ook dit bedrijf steunt? 

Mijn voorkeur heeft optie één. Omdat dit in mijn ogen de minste milieubelasting oplevert. (De levensduur van een kledingstuk verlengen met negen maanden actief gebruik, vermindert de uitstoot van koolstof en het gebruik van water en afval met ongeveer 20 tot 30 procent,  En lukt het mij niet iets tweedehands te vinden, dan koop ik het nieuw. 

Maar is het ook niet zo dat mensen meer troep kopen als ze weten dat ze die troep weer door kunnen verkopen?, vroeg Jelmer aan mij. Ik dacht aan een soort marktplaats voor tieners, waar een shitload aan fastfashionkleding verkocht wordt. Koop ik daar een tweedehands Adidas-sportbroek van iemand, dan koopt diegene van het geld straks weer een nieuwe broek bij Primark. Niet echt duurzaam, wel? 

Ik denk dat er uiteindelijk niet een goede of slechte keuze aan te wijzen is. Beide zijn in elk geval beter dan iets nieuws kopen bij een bedrijf dat totaal niet met verantwoorde productie bezig is. Maar mochten jullie hier andere, aanvullende gedachten over hebben, dan hoor ik die graag. 

Hoe duurzaam is kleding huren echt? 

In mijn laatste nieuwsbrief van 2019 deelde ik een aantal tips voor een duurzame kerstoutfit. Zo lichtte ik een paar bedrijfjes uit waar je kleding kunt huren in plaats van kopen. 

Het lease-concept van kleding is niet nieuw. In 2014 al opende na een crowdfunding een kledingbibliotheek in Utrecht, en in hetzelfde jaar opende in Amsterdam haar deuren. De bibliotheek in Utrecht was echter na een jaar alweer verdwenen. Kleding huren vergde toch een andere mentaliteit van de consument, die er duidelijk nog niet klaar voor was.

Is dat nu, vijf jaar later, anders? Gezien de groei van het aantal kledingverhuurbedrijfjes (in Nederland kwamen er zeker drie nieuwe spelers bij, en in Amerika groeit het aanbod al langer, mede door het succes van zou je kunnen Maar los nog van de vraag of kleding huren de toekomst heeft, is het ook de vraag hoe duurzaam dat precies is.

Wat de milieu-impact van de kledingverhuur-bedrijven zelf is, is onduidelijk

Zo wees iemand mij, in reactie op mijn vorige nieuwsbrief, op van modenieuwssite Business of Fashion, waarin gewaarschuwd wordt dat het inruilen van bezit voor gebruik meer kwaad dan goed kan doen.

In het artikel is te lezen dat onduidelijk is wat de milieu-impact van de verhuurbedrijven zelf is; van de bergen kleding die ze na één of een paar keer dragen stomen, verpakken, verzenden. Dat staat nog los van de vraag hoe mensen met hun kleren omgaan als ze geen eigenaar meer van hun kleren zijn.

Zelf denk ik dat kleding huren vooral een uitkomst is voor speciale gelegenheden, voor momenten waarop je een bijzondere outfit wil dragen. Aan mijn kleren (en wasmiddelgeur) ben ik zo gehecht dat ik die liever niet opgeef voor een telkens vernieuwde kast, ook al zou ik daarmee een stuk modieuzer voor de dag kunnen komen.

Dat was ’m weer. Binnenkort zal ik wat meer vertellen over de verhalen waar ik mij de komende tijd mee bezig ga houden. 

Voor nu: een goed en mooi 2020 gewenst!

Emy