Waarom je atleten niet op je heidag moet laten praten
Grappige verhalen deze week in de Financial Times en The Guardian .
De Engelse rugbyclub Saracens, meervoudig kampioen, werd een divisie teruggezet omdat eigenaar Nigel Wray zijn sterspelers jarenlang zwart had betaald. Daardoor kon hij de salarisregels van de competitie omzeilen en wedstrijden winnen.
Het succes van de ‘Sarries’ werd jarenlang toegeschreven aan hun slimme werkwijze. Het imago van aartsdisruptors werd vrij actief neergezet in de media. Uitgekiende voeding, een crèche op de club en het meenemen van wolven naar een teamvergadering om de ‘roedelmentaliteit’ van de spelers te versterken – de club benutte alle denkbare ‘marginal gains’.
En natuurlijk werd er gedacht – veel en hard gedacht. ‘Soms discussiëren we over Descartes’, zei een psycholoog van de club eens plechtig.
Wat heet: Saracens verkocht zichzelf als innovatieconcept en managementcursus (of zoiets): ‘The Saracens Way’. Dat valt ergens wel te begrijpen, want er is een behoorlijke appetijt voor zulke dingen. De buitenwereld heeft de sterke neiging de sport als een metafoor of een voorbeeld of een case study te zien om bredere lessen uit te trekken.
Dit lijkt me meestal onzin: een sportclub lijkt in niks op een multinational. Maar misschien is dat gewoon een excuus om een beroemde speler of coach op een podium te hebben staan op je hei- 0f teambuildingdag. De ex-atleet, ex-coach, ex-coureur die wat anekdotes aan elkaar knoopt, en het geheel als ‘visie’ of ‘filosofie’ verkoopt aan een dankbare, kwijlende klant.
Nu ja – whatever. Iedereen blij. Klopt. Maar Murad Ahmed van de Financial Times (volgtip) zag er de humor van in. Hij belde de bedrijven (verzekeraar Allianz, supermarktketen Lidl) op die de dure cursussen van Saracens hadden genoten. Niet alléén om ze uit te lachen – de Financial Times schreef zelf ook lovend over de aanpak van Saracens – maar toch wel een klein beetje.
Mocht je stuiten op de paywall van de Financial Times (tip: googel de kop van het stuk), lees dan het stuk van The Guardian.
Verder: de kritiek op Saracens is natuurlijk wel gekleurd door wijsheid achteraf. De fraude betekent niet dat alles nep was. Een filosoof die bij Saracens les gaf in filosofie schreef op Medium een nuancering.
R.I.P. Kobe en Gianna Bryant
Basketbalster Kobe Bryant, zijn dochter Gianna, en zeven andere passagiers zijn overleden toen Bryants helikopter crashte nabij Los Angeles. Ze waren op weg naar een wedstrijdje van Gianna’s basketbalploeg.
Toevallig verwees ik vorige week nog naar twee stukken waarin Bryant een grote rol speelde. Die stukken gingen over de ongeziene kwaliteiten van de basketballer Shane Battier, maar ze waren impliciet ook een eerbetoon aan Bryant, en hoe moeilijk het was om Bryant te verdedigen. Inmiddels heb je al van alles over Bryant gezien, gehoord en gelezen, dus veel valt er niet aan toe te voegen. Maar los van enkele buzzer-beater- compilaties, is deze documentaire aanbevelingswaardig.
De reacties na zijn dood waren louter positief en lovend. En terecht. Maar Bryant was geen perfect mens. In 2003 zou hij een vrouw hebben verkracht. Bryant werd nooit veroordeeld, maar gaf niettemin grotendeels toe dat hij schuldig was. USA Today had er een goed stuk over. The Daily Beast gaf een paar jaar geleden al een vrij expliciete, gedetailleerde reconstructie van de zaak.
Een emotionele gebeurtenis als het overlijden van een ster kent soms curieuze subplots. Een verslaggeefster van de Washington Post twitterde op de avond van zijn dood het stuk van The Daily Beast. De timing was lelijk, maar verder kun je daar weinig over zeggen, lijkt me. Haar baas dacht daar anders over: zij zette haar op non-actief. Dat is inmiddels ongedaan gemaakt, maar het is curieus om te zien hoe zulke ervaren instituten zo uit de bocht kunnen vliegen. Misschien wat minder op Twitter zitten?
Lees-, kijk-, luistertips
- Beetje gek om een stukje van mezelf bovenaan deze lijst te zetten, maar ik zag niet zo snel een andere plek. En trouwens, dit is mijn nieuwsbrief, dus ik kan doen wat ik wil. En dus: volgende week is er een klein maar uniek experiment met een mogelijke oplossing voor het geboortemaandeffect. Waar? In Weesp. Ik schreef er iets korts over.
- De coach is bij Barcelona niet zozeer een cruciale functionaris, als wel een vervangbare pion. Niets meer, niets minder. Dat schrijft Simon Kuper, die goed ingevoerd is in de club. Misschien hoef ik het niet meer te zeggen, maar: volg Kuper. Hij is divers in zijn onderwerpen en altijd onderhoudend/boeiend.
- Rory Smith schreef over Adama Traoré, een speler die altijd een belofte leek, zelden rendeerde, maar nu schittert voor Wolverhampton Wanderers. Hoe kan dat?
- Sam Planting sprak voor VI met scout Thomas Schaling, over wie ik eerder ook schreef. Zijn stuk bevat meer detail dan mijn stukje, en is dus zeker de moeite waard.
- Gerelateerd: basketballer Robert Covington werd zes jaar geleden alom genegeerd. Nu wordt hij alom begeerd, in de Amerikaanse basketbalcompetitie NBA. Hoe kan dat? Overigens, de schrijver van het stuk, Ben Cohen, is een volgtip.
- Shane Battier – uit mijn vorige nieuwsbrief – gaf een interview.
- Bart Heuvingh van AZ sprak met SportknowhowXL. Als je weet wat je doet dan heb je een goed verhaal. (Mijn Johan Cruijff-imitatie.)
- Mooi verhaal over skateboarden – een olympische sport – in Japan.