Na tien maanden wachten kreeg deze boze voetbaldenker antwoord van de voetbalbond

Vorig jaar schreef ik een stuk over het werk van Debbie Sayers die zo verbijsterd was door de heersende cultuur in het amateurvoetbal dat ze haar eigen club begon: Salisbury Rovers.

Sayers, moeder van een voetballende zoon, schrok van de schreeuwende ouders, de overambitieuze coaches, en de 8-jarige spelers die grote delen van de wedstrijd reserve stonden. In haar ogen gebruikten volwassenen kinderen te vaak als instrumenten. Salisbury Rovers denkt vanuit het kind. De club doet bijvoorbeeld niet aan selectie en geeft elk kind gelijke speeltijd.

Met name haar kritiek op coaching vond ik interessant. Ze gruwelde van coaches die spelers directe instructies geven – die kinderen dus voorzeggen wat ze moeten doen. Daar leert niemand wat van, zegt ze. ‘Spelers kunnen zelf met de oplossing komen.’

Het probleem is alleen dat coaches te maken hebben met een verwachtingspatroon van ouders. Een coach die hoorbaar dingen roept, waardoor een kind zichtbaar stappen maakt (vaak weinig zinvolle trucjes), is veel sprekender dan de coach die veelal stil is en kinderen ‘zelf-ontdekkend’ laat leren.

Ze begrijpt het dilemma van coaches, maar gaat niet mee in die logica. ‘Marketing’, noemt ze dat. Of: ‘Coaching kun je zien en horen. Maar het leren niet.’

Debbie Sayers vs. de FA

Maar er was meer. Sayers wilde niet alleen een eigen club opzetten en die laten bloeien; ze wilde – en wil – de cultuur van het Engelse jeugdvoetbal veranderen. In april vorig jaar schreef Sayers daarom een vlammende oproep aan Engelse voetbalbond, de FA.

Sayers wilde niet alleen een eigen club opzetten en die laten bloeien; ze wilde – en wil – de cultuur van het Engelse jeugdvoetbal veranderen

Sayers vond – onder meer – dat de bond het scouten van 4- en 5-jarige kinderen moest veroordelen, dat de bond gelijke speeltijd voor kinderen moest voorschrijven, en een brede discussie moest starten over selecteren en vroege specialisatie.

De FA leek haar serieus te nemen: een FA–bestuurder bezocht Sayers in Salisbury (‘constructieve gesprekken’, vond Sayers) en zegde toe dat de FA een officieel antwoord zou geven. Daarna volgde een lange stilte, tot vorige maand, toen eindelijk dat antwoord kwam.

Het resultaat is redelijk fascinerend: er staan heel veel woorden, maar geen antwoorden.

Een niet-antwoordend antwoord

Op het eerste oog lijkt het antwoord – dat Sayers vorige week openbaar maakte – heel wat. De FA zegt dat ze een commissie hebben laten kijken naar haar brief, en dat de FA het een goed idee vindt om op een aantal punten een positie in te nemen.

Maar lees verder en je ziet: de FA vindt dat de FA eigenlijk alles al goed doet. Op de belangrijkste punten van Sayers’ brief geeft de bond niet eens antwoord. Geen positie ten opzichte van vroeg scouten, niks over selecteren, niets over gelijke speeltijd.

Wel staat er van alles over wat de FA wel doet – ook al is dat geen antwoord op de vragen van Sayers. Het doet een beetje denken aan ontwijkende antwoorden van kabinetten op goede schriftelijke vragen van een Kamerlid.

Dermot Collins, de man die de brief ondertekende, e-mailt mij in essentie hetzelfde antwoord. De FA is al tegen competitief voetbal tot 6 jaar, schrijft hij. Implicatie: we zijn het al met Sayers eens. Maar gaat niet in op de praktijk van het vroege scouten, het vroege selecteren, of op gelijke speeltijd.

Nu zijn dit zonder meer lastige vragen, omdat er in het voetbal, en ongetwijfeld ook binnen de FA, vrij verschillend wordt gedacht over deze onderwerpen. (Vorig najaar sprak ik een FA-medewerker die het off the record grotendeels eens was met Sayers.) Maar een positie innemen over fundamentele zaken, of nog neutraler, een debat opstarten – kan dat niet eens?

Sayers is teleurgesteld over het antwoord, schreef ze me vorige week. Ze bezint zich op een vervolg. Intussen richt ze zich op de ontwikkeling van de club. Vorige week is ‘Rovers’ een interessant experiment begonnen: de rest van het seizoen staat in het teken van free play. Dus: geen coaching, de kinderen maken uit hoe er wordt gespeeld. Straatvoetbal onder supervisie, kortom. In de zomer volgt een evaluatie.

Meer lezen?