Luisteren: Waarom juist hulpverleners omvallen (en André Hazes troost biedt)

Het is 17 maart, de dag nadat premier Rutte het land heeft toegesproken vanuit het Torentje. Lex en ik (Nina) begroeten elkaar – vanaf anderhalve meter afstand – in Utrecht, waar we hebben afgesproken met Myriam Braakhuis, geestelijk verzorger bij het Leger des Heils. 

We zijn benieuwd hoe het gaat met daklozen en verslaafden in deze barre omstandigheden en naar wat een geestelijk verzorger kan betekenen in crisissituaties. Maar ook naar wat er gebeurt als er te veel gevraagd wordt van hulpverleners – iets wat nu relevanter is dan ooit. Myriam weet er alles van: ze is herstellende van een burn-out en pakt de draad langzaam weer op. 

Ondertussen laat de lente zich niet stoppen. Tussen hordes hardlopers en fietsers, die – net als wij – de ernst van de situatie nog niet helemaal tot zich hebben laten doordringen, maken we een wandeling naar de nabijgelegen idylle van Fort Blauwkapel. We praten over het bestaan op de straat, over hoe levendig maar ook hoe uitzichtloos het er kan zijn. 

Myriam vertelt hoe ze een paar maanden geleden het overzicht verloor en waarom ze denkt dat juist hulpverleners zo vatbaar zijn voor burn-outs. Waarom het werk, hoewel ze het met enorm veel liefde en toewijding doet, soms zo zwaar is. 

Kleine jongen als soundtrack voor een ontheemd leven

Bij de Blauwkapel, een kerkje uit 1451, staan we stil in de zon en horen hoe haar geloof Myriam helpt om het lijden van anderen te helpen dragen. Want dat is vaak wat haar werk inhoudt: luisteren, vragen stellen, echt tot je door laten dringen wat iemand je vertelt. 

Naast de ontheemding, verslaving (vaak) en het gevoel er niet bij te horen, merkt Myriam dat een groot deel van de daklozen met wie ze spreekt enorm lijdt onder het verstoorde of verbroken contact met familie. Op de muziekavonden die ze organiseert komt standaard André Hazes voorbij, en dan met name zijn onsterfelijke smartlap Kleine jongen, een melancholisch levenslied over vaders en zonen. 

Afwezige of gewelddadige ouders, het is een keten van generatie op generatie, die zich moeilijk laat doorbreken

Want het kan je onmogelijk ontgaan als je bij het Leger des Heils werkt: wie het niet lukt om een goede ouder te zijn, heeft meestal zelf als kind die rol in zijn leven gemist. Afwezige of gewelddadige ouders, het is een keten van generatie op generatie, die zich moeilijk laat doorbreken. 

Wat in de aanblik van zulke uitzichtloosheid de Zin van het leven is – want dat laat de onverschrokken Lex Bohlmeijer nooit na te vragen – dat hoor je in de voorlaatste aflevering van onze podcastserie De zingevers. 

Lees verder: