Eén wc delen met 160 mensen. Deze voiceberichten brengen de ervaringen van asielzoekers in de pandemie dichterbij

We willen jullie voorstellen aan vier mensen: Nasrullah, Soheyla, Emmanuel en Uche. Allemaal zitten ze in een Europees asielzoekerscentrum, te wachten op de uitslag van hun asielprocedure. Dat duurt meestal jaren. Ongeveer een half miljoen mensen zitten in Europa in diezelfde situatie.

Maar terwijl ze wachtten nam een pandemie de wereld over. Hun procedures gingen on hold – niet dat ze daar nu veel van merkten, want ach, wachten deden ze toch al.

Maar ze merkten natuurlijk wel degelijk iets van de crisis. Hoeveel – dat hing nogal af van het land waarin ze wachtten.

Nasrullah en Soheyla komen uit Afghanistan, en zitten op Lesbos, in Griekenland. Hun asielzoekerscentrum barst uit de voegen: er is ruimte voor 3.000 man, er wonen nu 21.000 mensen. Het kamp zit volledig op slot, nu al maanden. Niemand mag in of uit. En dat terwijl 500 mensen er met één douche moeten doen, 160 man met één wc. Iedereen is doodsbang dat het virus het kamp bereikt – er zijn al gevallen bekend op Lesbos.

Iedereen is doodsbang dat het virus het kamp bereikt

Emmanuel daarentegen, uit Nigeria, zit in Italië, waar hij van kerkelijke hulporganisaties alles heeft gekregen wat hij nodig heeft om de lockdown door te komen. Hij voelt zich juist meer verbonden dan ooit met de Italianen.

En dan is er nog Uche, die in Portugal burgerrechten heeft gekregen tijdens de crisis. Met een nieuwe wet wilde de Portugese regering voorkomen dat asielzoekers in de problemen zouden komen omdat ze niet voor zichzelf konden zorgen. Maar wat op papier mooi klinkt, werkt in de Portugese praktijk toch iets anders.

Nasrullah, Soheyla, Emmanuel en Uche stuurden me de afgelopen maanden voiceberichten. In hun eigen stemmen vertellen ze je hun verhaal. Door naar hen te luisteren krijg je een beeld van hoe wij omgaan met kwetsbare groepen als ze ons het meest nodig hebben. 

Verder lezen?