De hockeyers die zichzelf wilden aansturen, worden toch aangestuurd

Recent schreef ik een stuk over een hockeyteam van serieus niveau – Forescate Heren 1 uit Voorschoten, eersteklasser, vierde niveau van Nederland – dat een interessant plan had opgevat: spelen zonder coach.

Nu zijn er nogal veel mensen met wilde plannen in de sport, de omdenkers en de disrupters. Ze lijken soms meer gedreven door de wens om radicaal of innovatief te zijn dan door een concreet plan om iets te bereiken of te veranderen. Dit was anders. Het plan van de initiatiefnemers van Forescate 1 – Kevin Segeren en Steven Altenburg – was doordacht, genuanceerd en radicaal ineen.

Segeren en Altenburg zijn niet principieel tegen coaches, maar waren in deze situatie voor een aanpak zonder coach. Immers, een club zonder heldere visie op de manier van hockeyen – en die heeft Forescate zoals wel meer clubs niet – kon die wel een passende coach aanstellen? De mannen van Heren 1, kinderen van de club, hadden wél vrij uitgewerkte ideeën over de speelwijze en de opleiding van de club, en wilden daarom zichzelf gaan coachen. Het bespaarde geld zou in 2020/2021 in de jeugdopleiding worden gestoken.

Dat was het radicale gedeelte. De nuance: in hun visie was een coach weer ronduit welkom zodra het beleid van de club over de wijze van spelen en opleiden was vormgegeven. Dan weet je immers wat voor coach je zoekt, en een passende coach is beter dan geen coach, meenden Segeren en Altenburg.

Het kwam zo enthousiast en doordacht over dat ik een stukje over hun plan schreef. Het me leek dat het bestuur het lastig zou vinden om nee te zeggen tegen het plan. Immers:

1. De spelersgroep moest nu wel ‘leveren’.
2. Wat is het risico? Degraderen deed de club dit seizoen ook al bijna.
3. Het alternatief – een nieuwe trainer – is ook onzeker.
4. Je bespaart geld.
5. Je probeert wat nieuws. Je leert wat. Rock-’n-roll . YOLO.

Maar dinsdagavond kregen Segeren en Altenburg te horen dat het niet doorging. Het bestuur van Forescate vond dat de groep er ‘nog niet klaar’ voor was. Een heel helder antwoord vond hij het niet, als Kevin Segeren eerlijk is, want waarom de groep er dan niet klaar voor was, en wanneer dat wel zo zou zijn, dat kreeg hij niet te horen. Maar het besluit stond vast: er zou sowieso een coach worden aangesteld.

Ik belde met het verantwoordelijke bestuurslid, maar het bestuur wilde nu nog niet reageren. Wel ‘later’. Maar wanneer dat zou zijn, volgende week of daarna, dat kon het lid niet zeggen. Segeren probeert zich te verplaatsen in het bestuur. Hij vermoedt dat het bang is dat de club degradeert, daardoor minder aantrekkelijk wordt voor sponsoren, minder aantrekkelijk voor talentvolle jeugdspelers, et cetera. Die vrees kan hij zich voorstellen. De vraag is alleen of dat scenario zonder coach waarschijnlijker is dan met coach.