De modewereld is in de ban van weer een nieuw schandaal. 

Vorige week publiceerde de Britse krant een undercoveronderzoek naar een kledingfabriek in Leicester, Engeland, waaruit bleek dat arbeiders slechts 3,50 pond, ofwel 3,90 per uur betaald krijgen. Dat terwijl het minimumloon rond de 9 pond, ofwel 10 euro ligt. In de fabriek wordt kleding gemaakt voor het onder tieners zeer populaire Britse merk Boohoo. 

Enkele dagen daarvoor bracht ook campagnegroep Labour Behind the Label naar buiten, waarin stond dat kledingarbeiders in meerdere fabrieken in Leicester een groot risico liepen op besmetting met het coronavirus. Maatregelen om besmetting te voorkomen werden nauwelijks genomen. 

De stad, die een grote Zuid-Aziatische immigrantenbevolking heeft, is van oudsher een belangrijke producent van textiel. En het is niet de eerste keer dat de slechte arbeidsomstandigheden worden gehekeld. In 2018 schreef Financial Times-journalist Sarah O’Connor nog waarin ook de fabrieken die kleding voor Boohoo produceren aan de orde kwamen. En een jaar daarvoor besteedde ook het Britse televisieprogramma Dispatches aandacht aan

Je zou toch verwachten dat, zeker in een land als Engeland, zoiets meteen wordt aangepakt. Maar nee. De aanbevelingen die de ingeschakelde deskundige commissie naar aanleiding van het stuk van Sarah O’Connor deed aan de regering, om iets aan de uitwassen van de fastfashion-industrie te doen, werden stuk voor stuk

Het is het laagste van het laaghangende fruit: betaal een inspectiebureau om je fabriek twee keer per jaar te controleren, en that's it

Op Twitter verschenen een paar interessante draadjes, onder meer over de holle frase van fabriekscontroles als oplossing tegen uitbuiting. Veel merken, zo ook Boohoo, wijzen erop dat ze regelmatig hun fabrieken laten inspecteren om misstanden op te sporen en te voorkomen. Maar dat blinde vertrouwen op fabriekscontroles en het idee dat je hiermee als bedrijf alle risico’s op mensenrechtenschendingen hebt afgedekt, is totale nonsens. Het is het laagste van het laaghangende fruit: betaal een of ander commercieel inspectiebureau om de fabrieken waar je je kleding laat maken twee keer per jaar af te gaan, en that’s it. 

Luke Smitham, expert op dit gebied, dat audits voor modemerken geruststellend en relatief goedkoop zijn, en dat er een paar auditbedrijven zijn die binnen de branche domineren en onder continue druk staan om voor zo min mogelijk geld inspecties uit te voeren. Sommige daarvan kunnen goed en/of nuttig zijn, maar meestal worden ze gebruikt als een vorm van verdediging wanneer dergelijke misstanden aan het licht komen. 

Goed onderwerp om eens verder in te duiken.

Boohoo, watte?

Nog even voor wie geen idee heeft wat Boohoo voor bedrijf is: het behoort tot een groeiende groep zogenaamde ultrafastfashionmerken, waartoe ook Fashion Nova, Missguided en PrettyLittleThing behoren. Ze verkopen bijna uitsluitend online en richten zich op de Instagram- en TikTok-generatie die vandaag wil kopen wat haar favoriete influencers of celebrities gisteren droegen.

De prijzen zijn absurd: voor een jurkje betaal je tussen de vijf en vijftien euro, een bikini kost net zo veel – of weinig – als een cappuccino. Drie euro.

Deze merken zijn in staat om het hele productieproces nóg sneller te doorlopen dan de bekende fastfashionmerken als H&M en ZARA. Hoe? Door net als Zara de productie dicht bij ‘huis’ te houden. Boohoo en Missguided laten hun kleding voornamelijk in Leicester, Engeland produceren.

Boohoo was tot voor kort een van de snelst groeiende online moderetailers in Engeland. De eigenaar is de 55-jarige miljardair Mahmud Kamani. Door de serieuze aantijgingen lijkt het bedrijf nu behoorlijk wat schade op te lopen. Een van de grootste aandeelhouders van Boohoo heeft afstand gedaan van bijna al zijn aandelen in het modebedrijf en bekritiseerde de reactie van Boohoo op beschuldigingen van slechte arbeidsomstandigheden in diens Andere geldschieters van het bedrijf liggen inmiddels ook onder vuur, schrijft Financial Times. Verschillende retailers, waaronder Zalando en Amazon, hebben aangegeven van plan te zijn om geen kleding meer van Boohoo te zullen verkopen

Over C&A en plussize duurzame mode

Mocht je het nog niet gezien of gelezen hebben: de afgelopen tijd publiceerde ik twee stukken. Eén kondigde ik al aan in mijn vorige nieuwsbrief: een interview met de Duitse historicus Mark Spoerer, die in het duistere verleden van modemerk C&A dook. Je leest het artikel hier:

Daarnaast hield ik mij bezig met de vraag waar je duurzame kleding in grotere maten kunt vinden, en waarom het aanbod aan verantwoorde mode in plussize zo karig is. Je leest het hier:

In mijn volgende nieuwsbrief zal ik wat meer vertellen over een interessant samenwerkingsproject van twee Duitse journalisten en één Bengaalse journalist waar ik mij al een tijdje mee bezighoud.

Fijne week gewenst,

Emy