Eerder deze week zag ik Cuba and the Cameraman, een ongelooflijk leuke en aangrijpende documentaire op Netflix over Cuba.

Cameraman en journalist Jon Alpert reisde in 1972 voor het eerst naar Cuba. New York, waar hij woonde, werd in die tijd geteisterd door criminaliteit en armoede, en als zelfverklaard ‘idealist’ wilde hij weleens weten hoe het de communisten in Cuba verging.

Best goed, zag hij toen. En in de vijftig jaar erna kwam hij steeds terug met zijn camera. De beelden die hij verspreid over bijna een heel mensenleven heeft geschoten zijn in Cuba and the Cameraman - een documentaire uit 2017 - voor het eerst samengevoegd.

Net als 7-up, de documentaire waarin 14 Britse kinderen sinds 1964 elke zeven jaar weer zijn bezocht door documentairemaker Michael Apted, bezoekt ook Alpert steeds dezelfde karakters. Hierdoor geeft zijn film een soort dwarsdoorsnede van de geschiedenis van Cuba sinds de jaren zeventig.

Het leukst zijn de scene’s met drie olijke boerenbroers die het zwaar te verduren hebben, maar met wie hij totdat ze ver in de negentig zijn danst, rum drinkt en het tragische lot van de revolutie bespreekt.

Alpert heeft ook werkelijk ongekende beelden geschoten van Fidel Castro, de charmante dictator van de 20-uur durende speeches met wie hij overduidelijk een zeer amicale band had.

Fidel Castro in bed; Fidel Castro in het vliegtuig, grappend voordat hij in 1979 de Verenigde Naties toesprak, en Fidel Castro die een spijbelbriefje schrijft voor de dochter van Alpert.

Cuba and the Cameraman is een sympathiek en welwillend portret van een diep gebrekkig systeem. De documentaire is niet helemaal nieuw. De reden dat ik het toch met jullie deel is omdat het iets toont wat het voorstellingsvermogen bijna te boven gaat: een plek waar geen kapitalisme is.

Daarover gesproken: volgende week verschijnt mijn stuk over The Progressive International, de politieke beweging die een nieuwe wereldorde wil scheppen. Veel is nog onduidelijk, maar de inzet is helder en met een beetje hulp geloof ik dat ze veel gedaan kunnen krijgen.

En verder: vakantie!

Ik heb deze week een tweedehands Renault Clio gekocht. De bedoeling is om daar dit weekend mee op vakantie te gaan. Als ik niet met een kapotte koppelingsplaat kom te stranden bij een hotel in Würzburg, ben ik vanaf 17 augustus weer terug. In de tussentijd wens ik jullie veel gezondheid en veiligheid toe.

Tot de volgende!