Deze week brandde vluchtelingenkamp Moria op Lesbos af. In deze voiceberichten leerden wij het kamp van binnenuit kennen

Het kamp is vrijwel helemaal afgefikt. Volgens de Griekse overheid zijn daardoor 3.500 mensen dakloos. Maar dat is een beetje flauw: iedereen weet dat het kamp Moria, op het Griekse eiland Lesbos, was gebouwd voor 3.500 asielzoekers. Maar dit voorjaar verbleven er meer dan 20.000 mensen.

Toen ik het bericht las – over de brand die in de nacht van dinsdag op woensdag was uitgebroken – moest ik meteen denken aan Nasrullah en Soheyla.

Eerder dit jaar sprak ik hen over hun ervaringen in Moria tijdens de coronacrisis. Het kamp ging volledig op slot, en dat bleef maanden zo. Niemand mocht erin of -uit. En dat terwijl 500 mensen er met één douche moesten doen, 160 man met één wc.

Nasrullah en Soheyla waren toen doodsbang dat het virus het kamp bereikte – en inmiddels is dat ook gebeurd. Er zijn nu 35 gevallen bekend. Maar een medisch plan voor het kamp ontbreekt, wat vorige week al tot onlusten leidde.

Nu wordt er in de media druk gespeculeerd over wie de branden heeft aangestoken. De Griekse premier beschuldigde de asielzoekers ervan het kamp zelf in de hens te hebben gestoken. Maar de vraag wie het gedaan heeft is eigenlijk niet zo interessant. De omstandigheden in het kamp waren al jaren zo slecht dat er regelmatig branden uitbraken – soms aangestoken door migranten in een wanhopige kreet om aandacht, soms veroorzaakt door belabberd onderhouden elektriciteitsdraden. En soms met dodelijke gevolgen.

Nasrullah en Soheyla zijn gelukkig niet gewond geraakt in de brand. Maar ze zijn wel alles kwijt – en ze hadden al zo weinig. Hun verhaal over de omstandigheden in Moria is nu opnieuw relevant om te beluisteren. Ze stuurden me in de eerste maanden van de pandemie voiceberichten. In hun eigen stemmen vertellen ze je hun verhaal. Door naar hen te luisteren krijg je een beeld van hoe wij omgaan met kwetsbare groepen als ze ons het meest nodig hebben. 

Verder lezen?