Dit was jaar zeven van De Correspondent

Jaar zeven van De Correspondent begon met de feestelijke oprichting van ons Engelstalige platform The Correspondent en eindigde met de verwezenlijking van die andere langgekoesterde wens: een audio-app speciaal voor leden!

We verwelkomden 29 nieuwe collega’s vanuit vijf continenten, maakten journalistiek waar we trots op zijn, bestormden de bestsellerlijst met drie nieuwe boeken en werkten samen met deskundige leden, afkomstig uit inmiddels meer dan 140 landen.

En natuurlijk was jaar zeven ook het jaar van corona.

De pandemie toonde de gevolgen van thema’s waar we al langer over schrijven: onze onhoudbare omgang met de aarde, diepgewortelde sociale en economische ongelijkheid, het belang (en de beperkingen) van wetenschap en statistiek.

Ook toonde de pandemie de noodzaak van journalistiek voorbij landsgrenzen. Nooit eerder waren onze problemen zo grensoverschrijdend. Dankzij onze nieuwe internationale correspondenten – in de VS, India, Nigeria, Egypte, Italië – kregen we unieke perspectieven op ontwikkelingen die ons allemaal raken.

Zo waren we nog beter in staat om datgene te doen waar we voor staan: het nieuws van context voorzien, ideeën voor verandering over het voetlicht brengen en stemmen een podium geven die je niet zo gauw hoort in traditionelere nieuwsmedia.

In ons financiële jaarverslag lees je terug hoe we jouw lidmaatschapsgeld precies hebben besteed. Hieronder maken we de journalistieke balans van het afgelopen jaar op.

Dat doen we dit keer op een iets andere manier dan je van ons gewend bent. Met 77 collega’s is het inmiddels onmogelijk een totaaloverzicht te geven van alles wat we hebben gemaakt en gedaan.

Daarom richten we ons in dit jaarverslag grotendeels op drie structurele ontwikkelingen die het afgelopen jaar centraal stonden in onze journalistiek: de klimaatcrisis, de corona-pandemie en racisme wereldwijd. Ook vertellen we je kort welke belangrijke ontwikkelingen in de wereld nog meer onze aandacht hadden en wat onze ambities voor komend jaar zijn.

De klimaatcrisis

De opwarming van de aarde en de vernietiging van ecosystemen behoren tot de grootste problemen die de mensheid ooit heeft gekend. Dagelijks zien we de desastreuze gevolgen voorbijkomen. Van bosbranden tot stervend koraal, van klimaatvluchtelingen tot verdwijnende soorten: klimaatverandering heeft nu al ongekende gevolgen voor al het leven op aarde.

En dat is pas het begin. Brengen we onze CO2-uitstoot niet in recordtempo naar nul, dan lopen grote delen van de wereld het risico onleefbaar te worden. Om klimaatverandering tegen te gaan, moet dan ook alles op de schop: onze energievoorziening, de wereldeconomie, de manier waarop we eten, wonen en ons verplaatsen. En dat alles in minder dan dertig jaar tijd.

Niet voor niets is de klimaatcrisis, en de daaraan gerelateerde overgang naar een duurzame economie, al sinds de oprichting van De Correspondent een van onze allerbelangrijkste journalistieke pijlers. Dit jaar vormt daarop geen uitzondering.

We investeerden dan ook het meeste in de uitbreiding van onze klimaatjournalistiek. In totaal namen we vier nieuwe correspondenten op dit thema aan, met ieder een verschillend perspectief op de klimaatproblematiek en het verval van de natuur.

Meteoroloog Eric Holthaus schrijft over klimaatwetenschap en de relatie tussen klimaatverandering en sociale ongelijkheid; journalist Wester van Gaal duikt in de klimaateconomie; bioloog Thomas Oudman buigt zich over de relatie met onze voedselvoorziening; geograaf Jan van Poppel richt zich op de natuur en de verduurzaming van onze samenleving.

Jelmer Mommers, klimaatcorrespondent vanaf het begin, volgde ondertussen de klimaatrechtszaken die klimaatbeleid wereldwijd proberen af te dwingen bij de rechter. In Nederland lukte dat dit jaar: de Hoge Raad oordeelde dat slap klimaatbeleid een mensenrechtenschending is.

En ook in andere correspondentschappen en bij redacteuren speelt de thematiek een groeiende rol. Onze nieuwe correspondent Wonen Josta van Bockxmeer onderzoekt hoe onze huisvesting duurzaam kan worden gemaakt; archeoloog Maikel Kuijpers doet hetzelfde met de productie van de vier belangrijkste (en meest vervuilende) materialen ter wereld – beton, staal, kunstmest en plastic.

Correspondent Economie Jesse Frederik toonde hoe de emissienormen van de Europese Unie (en andere overheden) het voor de auto-industrie aantrekkelijk maken brandstofslurpende terreinwagens te produceren. Dat moet anders, want de SUV is verantwoordelijk voor de op een na grootste toename in CO2-uitstoot de afgelopen tien jaar.

Ook in de kledingindustrie is er veel ruimte voor verbetering, zag correspondent Kleding Emy Demkes. De EU zet in op het recyclen van textiel om de uitstoot van deze vervuilende sector terug te dringen, maar dat gebeurt nog maar mondjesmaat. Het kan ook anders, door kledingproducenten verantwoordelijk te maken voor wat er met hun product gebeurt als het wordt weggegooid.

De klimaatbeweging, en dan vooral de jonge activisten, zijn een drijvende kracht achter de steeds dwingendere roep om beter klimaatbeleid. Gespreksredacteur Nabeelah Shabbir bracht zeventien jonge activisten – afkomstig van Soedan tot Japan en Colombia tot Nieuw-Zeeland – op ons Engelstalige platform bij elkaar in een uniek online gesprek waarin ze hun ervaringen met leden en elkaar uitwisselden.

Correspondent Niet-mens Tamar Stelling belichtte ondertussen een gerelateerd, en misschien nog wel groter probleem: het dramatische verlies van biodiversiteit (en wat we daar wel, en ook niet, aan kunnen doen).

Voor Nederland is klimaatverandering eveneens een groeiend gevaar: door de stijgende zeespiegel is ons land hard op weg grote delen land aan het water te verliezen, stelt Rutger Bregman in zijn pamflet Het water komt.

Om zo veel mogelijk mensen daarvan te doordringen, ontstond het plan dit verhaal aan álle Nederlanders te vertellen, niet alleen aan lezers van De Correspondent. Daarom maakten we het pamflet, maar ook een bijbehorende video, waarin de boodschap kernachtig werd samengevat, en een speciale site waar iedereen het pamflet gratis kon bestellen.

Tegelijkertijd werkten we samen met het AD en De Wereld Draait Door, om zo bijna vijf miljoen Nederlanders te bereiken. Dankzij steun van de Postcode Loterij konden we het boekje bovendien gratis weggeven aan iedereen die een exemplaar wilde ontvangen.

En dat waren er nogal wat: in totaal gingen er 178.678 exemplaren van Het water komt op de bus. Nog eens 257.488 mensen ontvingen het pamflet als e-book, luisterboek of lazen het op ons platform.

Het probleem van de stijgende zeespiegel was daarmee duidelijk geagendeerd. Maar, zoals ons manifest voorschrijft: we vertellen je niet alleen over het probleem, ook over mogelijke oplossingen. Dat deden we dit jaar in een nieuwe vorm: de Klimaatgids.

In deze prachtig ontworpen gids, die je ook als snelcursus via je mail kunt volgen, gaven verschillende correspondenten antwoord op de cruciale vraag: wat kan jij zélf doen om klimaatverandering tegen te gaan?

De corona-pandemie

En toen was daar opeens: corona.

Anders dan de klimaatcrisis was de pandemie niet al jaren een onderwerp van gesprek, laat staan een redactionele prioriteit. Dat veranderde snel.

Maar voordat we over de pandemie schreven, stelden we onszelf eerst de vraag: hoe maken we journalistiek voorbij de waan van de dag over een onderwerp dat opeens alle voorpagina’s in de wereld domineert?

(Meerdere collega’s en leden vroegen zich af: ‘Weet Rolf Dobelli al dat er een pandemie gaande is?’)

Al in maart beseften we: de pandemie is geen ‘waan’ – overbelicht nieuws met weinig impact – maar een crisis met verstrekkende en langdurige gevolgen. Over die structurele gevolgen moest onze journalistiek gaan.

Ook al waren we, net als veel anderen, veroordeeld tot thuiswerken en waren de omstandigheden daardoor veeleisender dan ooit, we voelden een sterke urgentie dit samen te doen. Juist in zo’n lawine aan nieuws, over een crisis die zich in hoog tempo ontvouwt, is context bij het nieuws onontbeerlijk.

Daarbij stond één uitgangspunt voor ons centraal: betrouwbaarheid gaat vóór snelheid. We speculeren niet en richten ons op inzichten met een lange houdbaarheid. Het doel: de pandemie zo feitelijk, constructief en weloverwogen mogelijk in perspectief plaatsen.

En vooral: in een grensoverstijgend verband. Want als de pandemie iets aantoonde, was het wel hoe grenzeloos de belangrijkste thema’s van deze tijd zijn.

Precies om die reden hadden we in september 2019 ons Engelstalige platform The Correspondent gelanceerd. De pandemie (letterlijk: epidemie op wereldschaal) toonde de noodzaak van ‘transnationale’ journalistiek, zoals we dat op de redactie noemen.

Wat voor het eerst opdook op een markt in Wuhan, had in een mum van tijd de markt in Winschoten, Wisconsin en Willemstad bereikt.

Om de relevante context zo toegankelijk mogelijk te presenteren, bouwden we de Coronagids, waarin we de belangrijkste journalistieke en wetenschappelijke artikelen over de pandemie uit binnen- en buitenland, van eigen en andermans makelij, verzamelden.

We werden in onze journalistieke zoektocht geholpen door ruim zeventig deskundige leden uit binnen- en buitenland, die meelazen met onze artikelen vóór publicatie, hun kennis deelden op het platform en ons wezen op relevante literatuur. We zijn hen enorm dankbaar voor hun onmisbare bijdragen.

Ook gaven we niet-westerse perspectieven op de crisis. Correspondenten OluTimehin Adegbeye (vanuit Nigeria) en Tanmoy Goswami (vanuit India) lieten zien hoe 1,5 meter afstand houden alleen is weggelegd voor landen waarin mensen het zich kunnen permitteren ‘zich in individualisme terug te trekken’. Hun verhalen bleken helaas profetisch: India behoort inmiddels tot de landen waar de meeste coronadoden ter wereld vallen.

Correspondent Ontcijferen Sanne Blauw voorzag ondertussen de oneindige stroom statistieken van context. Ze duidde niet zozeer de dagelijkse gevallen en nationale peilingen, maar ploos minutieus uit hoe de meest invloedrijke cijfers, zoals het reproductiegetal, werden berekend.

Correspondenten Rosanne Hertzberger (Vaccinaties) en Ruben Mersch (Big Pharma) ontsloten de wetenschap achter die andere belangrijke vraag: wanneer komt er een vaccin? En met vragen van leden in de hand interviewde correspondent Lex Bohlmeijer vooraanstaande wetenschappers over virusbestrijding en de politieke, economische en juridische gevolgen van de coronamaatregelen.

In die gesprekken kwam vaak het thema ‘vertrouwen in de wetenschap’ ter sprake. Belangrijker dan ooit, constateerde correspondent Clichés Lynn Berger, maar ook steeds vaker op de proef gesteld. Een bekend fenomeen, ontdekte correspondent Modern leven Nina Polak, toen ze zich verdiepte in de lange geschiedenis van pandemieën: een pandemie toont de beperkingen van de medische wetenschap en werkt bijna altijd zowel hysterie als hoogmoed in de hand.

En in deze tijd betekent dat ook: digitale hoogmoed. Wereldwijd grepen overheden de pandemie aan als reden om burgers grootscheeps digitaal te volgen. Een ondemocratische ontwikkeling, schreef technologiecriticus Evgeny Morozov. Dat inspireerde ons tot Track(ed) Together – een project waarin we met leden, organisaties en journalisten van over de hele wereld de coronasurveillance vastleggen in een database die we vrij toegankelijk gaan maken.

De coronacrisis laat zien dat onze samenleving is ingericht voor een economie die draait op exploitatie van goedkope arbeid, inteert op het klimaat en de leefbaarheid en ten koste gaat van de zorg, het onderwijs en al die andere vitale sectoren.

Midden in de lockdown was het zelfs makkelijker om een sterrenmaaltijd thuisbezorgd te krijgen dan om aan voldoende medische mondkapjes voor zorgmedewerkers te komen, schreef correspondent Nesrine Malik. In Europese landen ging het al snel over economisch herstel, terwijl een gezamenlijke aanpak van de gezondheidscrisis achterwege bleef.

Maar de pandemie zette ook een luikje open naar een betere toekomst. Een waarin grote maatschappelijke verandering voor onze gezondheid en het klimaat mogelijk is. Het neoliberalisme, de ideologie die de afgelopen veertig jaar de wereld domineerde, is door het virus verder aan het wankelen gebracht. En dat is goed nieuws, schreef Rutger Bregman, want de plannen voor een radicaal andere samenleving liggen klaar.

Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat de pandemie positief zal uitpakken. Het is een ramp in heel veel opzichten: voor mensen die zelf ziek zijn geworden of een naaste hebben verloren, voor de gezondheidswerkers die nu de klappen voelen, voor kinderen die nog steeds niet naar school kunnen, en voor de vele ondernemers die de grootste moeite hebben het hoofd boven water houden.

En hoe zit het met de gevolgen op de langere termijn – voor de economie, de klimaatdoelen, onze afhankelijkheid van Big Tech en onze democratie? Wij zullen dat kritisch en volhardend blijven volgen, zoals vele leden ons op het hart hebben gedrukt.

Sociale ongelijkheid en racisme

Waar onze transnationale uitbreiding ook haar meerwaarde toonde, was bij die andere grote ontwikkeling: de explosieve groei van de Black Lives Matter-beweging en de wereldwijde protesten tegen racisme en ongelijkheid.

Racisme en ongelijkheid zijn al jaren belangrijke onderwerpen van onze journalistiek, maar de pandemie maakte de enorme kloven in de wereld – tussen Noord en Zuid, arm en rijk, man en vrouw, zwart en wit – zichtbaarder dan ooit.

Net als in onze klimaatjournalistiek investeerden we dit jaar flink in onze journalistiek op dit gebied, met de komst van onze nieuwe correspondenten OluTimehin Adegbeye (Othering), Valentijn de Hingh (Identiteit) en Nesrine Malik (Better Politics). Samen met correspondenten Vera Mulder (Vooroordelen) en Karin Amatmoekrim (Verzwegen geschiedenis) brengen zij de verschillende manifestaties van racisme en uitsluiting over het voetlicht.

Met de komst van nieuwe redacteuren kwamen er ook nieuwe ambities op dit terrein. Nabeelah Shabbir – ze kwam al even voorbij – sloot zich bij ons aan als gespreksredacteur met als missie om gemarginaliseerde mensen een podium te geven. Een missie die ze deelt met Eliza Anyangwe, die zich als redactiechef van onze Engelstalige journalistiek erop toelegt journalisten uit ondervertegenwoordigde delen van de wereld en de samenleving op ons platform te brengen.

Black Lives Matter maakte veel los bij ons, en met de komst van onze nieuwe collega’s verdiepte ook op de redactie zelf het gesprek over racisme en wat ertegen te doen.

Want alleen vinden dat zwarte mensen dezelfde kansen en vrijheden zouden moeten hebben als witte mensen, is niet genoeg, schreef OluTimehin Adegbeye. Antiracisme vereist dat je ervoor strijdt dat zwarte mensen dezelfde kansen hebben als witte mensen. Racisme is niet zozeer een houding of opvatting, maar een systeem.

Of zoals correspondent Vera Mulder het kernachtig samenvatte: institutioneel racisme draagt geen witte puntmuts. Het zit in de structuren van onze samenleving. Racisme ontwricht de maatschappij en houdt ongelijkheid in stand.

Hoe racisme werkt, waar het vandaan komt en wat we ertegen kunnen doen, lees je in de racismeleeslijst die OluTimehin en Vera samenstelden. Een overzicht van de belangrijkste inzichten uit onze eigen en andere journalistiek. Want antiracisme begint bij het delen van kennis en ervaringen.

Om die reden experimenteerden socialemediaredacteuren Malouk van der Velden en Imogen Champagne ook met nieuwe vormen, zoals ‘de tegel’, op Instagram – het sociale platform waar nu een groot deel van het online Black Lives Matter protest plaatsvindt. Duizenden mensen deelden deze tegels, met daarop de belangrijkste inzichten uit die leeslijst, vervolgens in hun eigen netwerken en zo bereikten deze ook veel mensen buiten De Correspondent.

Over zijn eigen leercurve over racisme schreef oprichter Rob Wijnberg een uitgebreid stuk, waarin hij vertelt hoe hij in de afgelopen jaren heel anders over racisme is gaan denken door vooral te luisteren naar mensen, collega’s, die racisme dagelijks ervaren.

Sinds onze transnationale uitbreiding merken we dan ook nadrukkelijk: een meer diverse redactie geeft daadwerkelijk een andere blik. Een blik die onze journalistiek verrijkt. Juist door de stappen die we het afgelopen jaar hebben gezet, zien we nog sterker hoeveel we nog te verbeteren hebben.

Waar onze wens diverser en inclusiever te worden in het verleden vaak beperkt bleef tot losse initiatieven en projecten, zien we nu dat we meer diversiteit alleen in samenhang met alle facetten van onze organisatie kunnen realiseren. Je kunt wel collega’s van verschillende culturele achtergronden aannemen, maar als onze belangrijkste netwerken, onze bronnen, ons taalgebruik en onze gewoonten homogeen blijven, is de verandering niet duurzaam.

Diversiteit en inclusiviteit in achtergrond en perspectieven zijn nu kernwaarden in ons manifest, die we – net als onze andere journalistieke principes – in alles wat we doen willen laten terugkomen. Daar werken we hard aan, en met de oprichting van The Correspondent hebben we daarin een hele belangrijke stap gezet.

Maar we zijn er zeker nog niet. Daarom werken vier groepen van Engels- en Nederlandstalige collega’s, afkomstig uit alle onderdelen van onze redactie, nu aan concrete plannen om onze journalistiek, maar ook onze werkcultuur en ons aannamebeleid diverser en inclusiever te maken.

Democratie in verval, peperdure grenzen, asociaal verkeer – en ander nieuws voorbij de waan

De klimaatcrisis, de corona-pandemie en de groeiende sociale ongelijkheid waren drie pijlers dit jaar, niet alleen voor ons, maar wereldwijd. Maar natuurlijk maakten we ook journalistiek over andere belangrijke structuren en ontwikkelingen die bepalen hoe onze wereld werkt.

Zo is Europa’s migratiebeleid nog verder aan het verharden, constateerde correspondent Migratie Maite Vermeulen vanuit Nigeria, met grote gevolgen voor migranten, vluchtelingen én de Europese democratie.

In Nederland staat de onafhankelijke rechtsstaat onder zware druk, concludeerde correspondent Politiek Marc Chavannes. Want de politiek is de rechtspraak gaan behandelen als een bedrijf met een winst- en-verliesrekening, met dramatische gevolgen voor de onafhankelijkheid en toegankelijkheid ervan.

De politiek liet ook steken vallen bij het controleren van een belastingregeling die bedrijfsopvolgers vrijstelt van erfbelasting. Dit blijkt een goudmijn voor de allerrijkste Nederlanders, ontdekte correspondent Economie Jesse Frederik.

Ondertussen staat in de Verenigde Staten de toekomst van de democratie zélf op het spel, laat oprichter Rob Wijnberg zien. Dat vraagt om een fundamenteel ander soort journalistiek, die niet draait om nieuws maken, maar om het verdedigen van de democratie.

Toch zien we ook veel reden tot optimisme.

De wens om steeds sneller en verder te reizen heeft de inrichting van onze samenleving verregaand bepaald. Dat het ook anders kan, toonden de lege snelwegen op het hoogtepunt van de lockdown. Hoe? Daarover publiceerden we dit jaar het boek Het recht van de snelste van correspondent Mobiliteit Thalia Verkade en wetenschapper Marco te Brömmelstroet.

Het boek laat zien hoe de inrichting van onze straten diep politiek gekleurd is, en  – ook al zien we Nederland vaak als ‘fietsland’ – grotendeels gedicteerd door de belangen van de automobilist en de auto-industrie. Een andere inrichting van onze straat is mogelijk, maar vereist een radicaal andere blik op – pun intended – de weg.

Ook onze online infrastructuur moet op de schop. Adjunct-hoofdredacteur (en voormalig correspondent Data) Maurits Martijn volgde hoe technologiecriticus Evgeny Morozov een ‘anti-Google’ bouwde – een alternatief zoeksysteem dat breekt met de dominante wetten van de online aandachtseconomie.

Binnen de geestelijke gezondheidszorg is er ook een revolutie gaande, zag correspondent Modern leven Nina Polak. Overal gaan strijdbare dokters, patiënten en hulpverleners het gevecht aan met de klassieke psychiatrie, op zoek naar een betere geestelijke gezondheidszorg, die mensen weerbaar maakt in plaats van zorgafhankelijk.

Zeggenschap van patiënten over de eigen behandeling is ook een groot thema in het boek Beginnen over het einde van correspondent Dood en aftakeling Henk Blanken, dat in oktober vorig jaar verscheen. In zijn boek laat Henk zien hoe belangrijk het is om op tijd te beginnen over het levenseinde bij dementie. Zodat je niet te vroeg dood gaat, maar ook niet te laat.

Nooit eerder ontvingen we zo veel ledenvragen als over 5G. Correspondenten Dimitri Tokmetzis (Surveillance), Ruben Mersch (Big Pharma) en redacteur Riffy Bol doken in de technologie, politiek en gezondheid achter dit veelbesproken onderwerp en publiceerden de grote 5G-explainer.

Schelden, vernedering en fysieke mishandeling van minderjarige meisjes: allemaal wetmatigheden in het vrouwenturnen, schrijft correspondent Sport Michiel de Hoog. Als de parameters voor succes in het vrouwenturnen niet radicaal veranderen, verdient deze sport haar Olympische status niet.

Correspondent Identiteit Valentijn de Hingh – zelf trans én groot Harry Potter-fan – verzette zich tegen het op grote schaal cancelen van schrijfster J.K. Rowling in reactie op diens transfobe uitlatingen. Want alleen door samen te werken, wordt de wereld een betere plek voor iedereen.

Correspondent Ruimtevaart Marjolijn van Heemstra liet zien hoe de verkenning van de ruimte inzicht biedt in hoe de zaken er op aarde voor staan. Correspondent Verborgen oorlogen Lennart Hofman analyseerde hoe moderne oorlogsvoering ons het zicht op het geweld ontneemt. Op pr-kosten van een rederij stapte correspondent Groot Rotterdam Arjen van Veelen aan boord van een cruise, en schreef een hilarisch verhaal over klimaathypocrisie.

Schrijver Hélène Christelle Munganyende onderzocht ondertussen de gelaagde identiteit van ‘derdecultuurkinderen’. Journalist Zeno Siemens-Brega publiceerde een serie over de impact van geluid op ons welzijn. Schrijver Hizir Cengiz onderzocht de functie van geloofstwijfel en journalist Lisanne van Sadelhoff dook in de wetenschap achter rouw.

En, ten slotte: om jullie deelgenoot te maken van de vele overwegingen die we maken ‘aan de achterkant’ van onze journalistiek, begonnen developer Lode Claassen, beeldredacteur Isabelle van Hemert en chef sociale media Lena Bril ieder een eigen nieuwsbrief.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over nog veel meer geweldige Engelstalige journalistiek die we dit jaar maakten. Voor een tour langs het beste van The Correspondent verwijzen we je graag naar het jaarverslag van The Correspondent.

De meeste mensen deugen

Jaar zeven van De Correspondent was ook het jaar waarin Rutger Bregmans nieuwe boek De meeste mensen deugen onze stoutste verwachtingen overtrof. Van het boek verkochten we meer dan 350.000 exemplaren in Nederland en Vlaanderen. Het wordt in 42 andere talen vertaald. Het theatercollege over het boek dat Rutger noodgedwongen online gaf, trok meer dan 18.000 kijkers – een Ziggo Dome vol.

En, een primeur in de geschiedenis van De Correspondent: een verhaal uit De meeste mensen deugen dat begon met kritische vragen in onze bijdragesectie, zou wel eens kunnen eindigen op de rode loper in Hollywood. Want een bekende Amerikaanse filmstudio kocht de rechten van het verhaal over de échte Lord of the Flies!

De app en andere vertelvormen

Om zo veel mogelijk mensen te bereiken, willen we onze inzichten in zo veel mogelijk vormen aanbieden.

Sinds we twee jaar geleden meer audiojournalistiek zijn gaan maken, zijn jullie meer gaan luisteren – zonder minder te gaan lezen. Naast onze doorlopende podcastshows – Goede Gesprekken en De Rudi & Freddie Show – lezen onze correspondenten hun verhalen tegenwoordig voor, en verkennen we met losse audio-essays en korte series de journalistieke mogelijkheden van audio.

En sinds begin september is onze journalistiek te beluisteren in onze eigen app. Die is niet alleen privacyvriendelijker dan apps als Spotify, waar we voorheen op waren aangewezen. Met onze app kunnen we al onze audioverhalen een beter podium geven, kun je ook nog eens in gesprek gaan met correspondenten en experts, en zijn andere gedroomde vertelvormen – zoals een visuele samenvatting van onze journalistieke inzichten of (live)videos – weer een stapje dichterbij gekomen.

Vimeo plaatst cookies bij het bekijken van deze video Vimeo

Verder verrijkt ons creatieve team onze producties met geweldige interactieve infographics. Zoals de historische kaarten die gelaagd de groeiende impact van landbouw zichtbaar maken, of de interactieve migratiekaart die laat zien hoe kaarten je standpunt over migratie beïnvloeden. We publiceerden een artikel over deepfakes met daarin, je raadt het al, deepfakes. Onze favoriet: Trump die vertelt hoe fijn hij de mensen van The Correspondent vindt.

Overigens haalt niet ieder datajournalistiek project de eindstreep. Zo werkten we aan een veelbelovende interactieve infographic over stilvallend verkeer tijdens de lockdown. Maar omdat het lastiger bleek dan gedacht om de juiste data te krijgen, reden de auto’s alweer volop voordat-ie af was. Ook waardevol, want zo krijgen we steeds beter inzicht in de randvoorwaarden voor een succesvolle datajournalistieke productie.

Cartograaf en kunstenares Carlijn Kingma zat een jaar lang in een hoek van de redactie minutieus te tekenen op een enorm groot vel papier. Het resultaat: Het weefsel der mensheid, een krankzinnig gedetailleerde kaart geïnspireerd op Rutger Bregmans boek De meeste mensen deugen. De tekening wordt gedrukt als poster, is op ons platform te verkennen in een audiotour en is bovendien in het echt te zien in het Rijksmuseum Twenthe.

Allemaal producties, kortom, waarin de nieuwe vormen je onze journalistiek op een andere manier laten ervaren.

Ten slotte

Tot zover het stormachtige jaar zeven van De Correspondent.

Ook voor komend jaar aan ambities geen gebrek. Voorop staat natuurlijk onze missie om journalistiek voorbij de waan van de dag te maken door belangrijke structurele ontwikkelingen in de wereld te doorgronden en van context te voorzien.

Van de klimaatcrisis tot de overgang naar een duurzame economie, van de slag om de democratie tot de toekomst van het internet, van de productie van ons eten tot de herkomst van onze kleding – deze (en nog veel meer!) thema’s zullen centraal blijven staan in onze journalistiek.

Het komend jaar leggen we daarbij drie accenten. Allereerst door journalistiek te bedrijven met een transnationale blik. Noodzakelijk, want de belangrijkste thema’s van deze tijd houden zich niet aan landsgrenzen. Of het nu om wereldwijde protestbewegingen gaat, hoe multinationals onze politiek beïnvloeden, of waar onze maatregelen tegen de corona-pandemie op zijn gebaseerd: je kunt niet begrijpen hoe de wereld precies werkt als je niet voorbij landsgrenzen kijkt.

Onmisbaar daarvoor is het delen van kennis en ervaring tussen correspondenten, genodigde experts en (ervarings)deskundige leden. Alleen door de schat aan kennis onder onze leden en die van genodigde experts nog beter te ontsluiten, kunnen we deze grote wereldwijde ontwikkelingen doorgronden. Kennis is namelijk iets wat alleen groeit als je haar deelt. Het komend jaar willen we daarom flink investeren in de mogelijkheden voor precies dat: het delen van kennis en ervaringen op ons platform.

Tot slot gaan we verder op de ingeslagen weg om onze journalistiek zo toegankelijk mogelijk te maken voor iedereen, en onze inzichten te delen in de best mogelijke vorm. Onze gloednieuwe audio-app is een belangrijke stap geweest, en die willen we nu snel doorontwikkelen, zodat je binnenkort onze journalistiek in al haar verscheidenheid tot je kunt nemen in je eigen De Correspondent-app.

Zo hopen we het komend jaar weer iets dichter bij ons uiteindelijke journalistieke ideaal te komen: met iedere publicatie, iedere podcast, iedere nieuwsbrief, iedere ledenbijdrage, ieder boek, en iedere campagne over de belangrijke thema’s van deze tijd de wereld iets beter achterlaten dan we haar vonden.

Heel graag geef ik het woord aan jullie: onze kritische lezers, trouwe luisteraars en betrokken leden. Wat vonden jullie onze beste journalistiek, meest geslaagde projecten, waardevolste bijdragen? Welke verhalen hielpen je verder? Waar zie je ruimte voor verbetering? En hoe kijk jij, als lid, naar de ontwikkelingen bij De Correspondent als geheel?

In de bijdragesectie onder dit jaarverslag gaan we hierover met je in gesprek. Maar ook hóren we graag van je. Hoe? Dat lees je in deze notitie.

Meer lezen?