Vooroordelen over sociale huurders zijn niet alleen vervelend, maar ook schadelijk
Even dacht ik van het coronavirus verlost te zijn. Toen bleek het zich te kunnen ‘verstoppen’ in het lichaam, om even later opnieuw op te duiken. Daarvan gaat de GGD tenminste uit, zei de medewerkster aan de telefoon. Ik weet niet of er al wetenschappelijk bewijs voor is. Hoe dan ook moest ik wachten tot ik 24 uur klachtenvrij was – en dus nog eens tien dagen in isolatie.
Ik kan me inmiddels helemaal identificeren met een column van Aaf Brandt Corstius. Net als zij besef ik dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben, maar neem ik corona toch een stuk serieuzer nu ik het heb gehad.
Vorige week was er dus geen nieuwsbrief. Wel verscheen er een column die ik met tussenpozen had geschreven, eigenlijk bedoeld voor een congres van grote woningcorporaties. Daar kon ik helaas niet aan meedoen, want ik had corona. Gelukkig kon ik mijn boodschap op deze manier toch kwijt.
Want hoewel ik overtuigd ben van de goede bedoelingen van corporatiemedewerkers, is er iets waar ik me al aan stoor sinds ik over de sociale huursector schrijf. Doorgaans hebben ze het over hun huurders als mensen die medelijden verdienen. Die weinig geld hebben en bovendien vaak verward zijn, overlast veroorzaken en sneller in aanraking komen met justitie dan huiseigenaren of huurders in de vrije sector.
Ik huur zelf van een woningcorporatie en herken mijzelf (en veel mensen om mij heen) totaal niet in dit beeld. Sterker nog: ik denk dat het schade aanricht. De indruk ontstaat dat er automatisch problemen van komen als in een wijk veel sociale huurwoningen bij elkaar staan. Dat rechtvaardigt dan weer de sloop van corporatiewoningen, om ze door duurdere huizen te vervangen. Het leidt er dus toe dat het aantal sociale huurwoningen afneemt.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken. Laat dus vooral een reactie achter onder het stuk.
Wat er deze week gebeurde
Meer dan tweehonderd woningen in Rotterdam Zuid die op de slooplijst stonden, kunnen toch blijven staan. Dat heeft de gemeenteraad van de havenstad donderdag besloten. Het is voor het eerst dat Rotterdam een eerder besluit tot sloop terugdraait.
Het gaat om koopwoningen in de Fazantstraat in de wijk Carnisse. De gemeente wilde ze laten vervangen door duurdere huizen, om zo mensen met hogere inkomens naar de wijk te trekken. Maar de bewoners kwamen massaal in verzet, omdat er volgens hen juist behoefte is aan huizen in een wat lagere prijsklasse. Bovendien zijn de huizenprijzen volgens hen al zo hard gestegen dat de gemeente daar niet nog eens aan bij hoeft te dragen met duurdere huizen.
De plannen maken deel uit van het Nationaal Programma Rotterdam Zuid, een omvangrijk plan om wonen, werk en onderwijs in het stadsdeel te verbeteren. In totaal staan vierduizend koopwoningen op de slooplijst, en nog eens zesduizend particuliere huizen worden ingrijpend verbouwd. Ook een groot aantal sociale huurwoningen moet verdwijnen, door sloop of doordat de huur na renovatie hoger uitvalt.
Ik ben benieuwd wat het besluit om de Fazantstraat te behouden zal betekenen voor andere huizen op de slooplijst. Mogen de huurders in Kralingen-West nu ook blijven? vroeg schrijver Ernest van der Kwast al in een column. De tijd is voorbij dat gemeenten op basis van statistieken over huizenblokken kunnen beslissen, voegde het AD daar in een commentaar aan toe.
Om te lezen, kijken en luisteren
- NRC heeft onderzoek gedaan naar misstanden bij leegstandsbeheerder Camelot. Het antikraakbedrijf verhuurt stelselmatig woningen van heel slechte kwaliteit, met vochtproblemen, schimmel en slecht sluitende ramen en deuren. Bovendien betaalt het regelmatig de borg of de te hoge servicekosten niet terug en int het extra kosten, voor bijvoorbeeld het schoonmaken na het vertrek van een huurder of zelfs het inloggen op de website van het bedrijf. Camelot is zijn vergunning om in België sociale huurwoningen met tijdelijke contracten te verhuren inmiddels kwijtgeraakt.
- Tijdelijke huurcontracten waren ooit bedoeld als uitzondering, om huiseigenaren over de streep te trekken die hun appartement anders leeg zouden laten staan. Maar inmiddels zijn ze in de vrije sector de standaard geworden, blijkt uit onderzoek van Investico, De Groene Amsterdammer, Trouw en Vers Beton. Want wie geeft een huurder een permanent contract als het ook tijdelijk kan? Het woningaanbod is er niet groter door geworden. Wel zijn de huren flink gestegen. En het dreigt nog erger te worden: minister Kajsa Ollongren van Binnenlandse Zaken schrijft op dit moment aan een wetsvoorstel dat de stapeling van tijdelijke contracten mogelijk moet maken.
- Huisarts Danka Stuijver verwoordt in haar nieuwste column voor de Volkskrant treffend hoe groot het tekort aan ouderenzorg is. Dat betekent ook: een enorm tekort aan geschikte woningen voor ouderen. Op dit moment staan 70.000 mensen op de wachtlijst voor een verpleeghuis. En dan is er nog een grote groep die te goed is voor een verpleeghuis, maar ook niet meer zelfstandig kan wonen. Al met al is er dus een enorme behoefte aan nieuwe woonvormen voor 75-plussers, waar ze voor elkaar kunnen zorgen en gemeenschappelijk zorg van buiten kunnen organiseren. Senioren kunnen er dus ook niet op rekenen dat er voor hen een oplossing beschikbaar is als ze niet meer zelfstandig kunnen wonen. Misschien niet het gezelligste, maar wel een belangrijk gespreksonderwerp voor de kerstdagen, suggereert Stuijver.
- En tot slot: wie geen geld heeft om een huis te kopen, kan er misschien wel een winnen in de loterij. Vice schreef een artikel over de verloting van huizen in het Verenigd Koninkrijk. Makkelijk is dat niet, want de loterijen worden vaak verboden vanwege de strenge regels voor gokbedrijven. Bovendien moet de eigenaar genoeg lootjes verkopen om de verkoopprijs te dekken. Als dat niet lukt, gaat de winnaar met een geldprijs naar huis.
Ik wens je hele fijne feestdagen, en hoop dat je die met een paar dierbaren kunt doorbrengen. Mijn volgende nieuwsbrief verschijnt op 5 januari. Tot dan!
Josta