Vandaag opnieuw veel interviews afgenomen. Onder andere met een jager die steeds dieper de jungle in moet trekken om wild te vinden omdat dit wegtrekt door de vervuiling van de Ok Tedi mijn. We spraken ook een priesteres die een luxe leven in de stad omwisselde voor een leven in de jungle, een commandant die zijn vermoorde broer wil wreken, en verschillende jonge rebellen.
De training van vandaag was minder zwaar dan die van gisteren. Er werd veel gemarcheerd en verschillende rebellen sloegen urenlang met hun blote vuisten tegen een houten paal.
We zijn al een heel eind op weg met het verhaal, maar kunnen voorlopig nog niet weg omdat er geen diesel is voor de terugreis. De zorgen werden minder toen we hoorden dat er vandaag een varken voor ons is geslacht. Eindelijk iets anders dan vis met rijst, of zoete aardappel.
’s Middags kwam Bernhard Mawen langs om een aangrijpende speech te houden waarin hij ons voor onze komst en smeekte om de verhalen bij zoveel mogelijk mensen bekend te maken.
‘Juist Nederland, die ons als eersten bezochten, moet ons helpen,’ zei hij.
En: ‘Ik heb jullie geholpen in de oorlog tegen Indonesië, nu moeten jullie ons helpen. Want jullie hebben ons onafhankelijkheid beloofd, en daarna vertrokken jullie. We hebben nooit meer iets van jullie gehoord. Dat doet pijn.’
/dc-useruploads-images/d0d9932eb65745da8aa90c2bac6def9f.png)