De zonsverduistering is een mooi moment om stil te staan bij die reusachtige ster waaraan we alles te danken hebben
Vandaag vindt er een gedeeltelijke zonsverduistering plaats. Op het hoogtepunt, om 12.22 uur, is 17 procent van de zon bedekt doordat de maan tussen de zon en de aarde schuift.
Het is een kleine verduistering, maar toch, een mooi moment om even stil te staan bij die reusachtige ster waaraan wij alles te danken hebben.
Zo’n verduistering is magisch op een griezelige manier. Even zijn we afgesneden van het licht en de warmte die ons in leven houden. Geen wonder dat deze astronomische gebeurtenis lange tijd werd geïnterpreteerd als teken van naderend onheil.
Een spookachtig vallen van de nacht
Van de eclips in 1999 kan ik me nog goed herinneren hoe spookachtig het was, dat plotselinge vallen van de nacht. Ik stond op een afgelegen strand in Griekenland en opeens viel er een diepe schaduw over het zand. De vogels werden stil. Auto’s parkeerden langs de kant van de weg. De wereld leek haar adem in te houden. ‘A total eclipse wreaks havoc on your sense of self, on rational individuality’, schrijft Helen Macdonald in haar prachtige essaybundel Vesper Flights. Als het zonlicht dat we altijd maar voor lief nemen plotseling verdwijnt, duiken existentiële angsten op.
Een van de mooiste beschrijvingen van een volledige eclips komt van de Amerikaanse schrijver Annie Dillard: ‘I turned back to the sun. It was going. The sun was going, and the world was wrong. The grasses were wrong; they were now platinum. Their every detail of stem, head, and blade shone lightless and artificially distinct as an art photographer’s platinum print. This color has never been seen on earth. The hues were metallic; their finish was matte. The hillside was a nineteenth-century tinted photograph from which the tints had faded. All the people you see in the photograph, distinct and detailed as their faces look, are now dead. The sky was navy blue. My hands were silver.’
Bewust onderdeel van ons zonnestelsel
Maar ook in het Haarlems Dagblad* dook vorige week tot mijn verrassing een poëtische reflectie op. Sebastiaan Lommelaars uit Heemstede vertelde een journalist hoe hij zes jaar geleden naar het Grand Teton National Park in het Amerikaanse Wyoming reisde om een volledige verduistering te zien. Tweeëneenhalve minuut stond hij in het aardedonker. Een ervaring die tot zijn eigen verbazing allerlei emoties losmaakte, omdat hij zich plotseling heel bewust werd onderdeel te zijn van ons zonnestelsel.
Inmiddels is hij een bedrijfje begonnen dat Amerikaanse eclipsbrillen importeert, omdat hij merkte hoe moeilijk die hier te krijgen zijn. Voor de kleine verduistering die ons vandaag te wachten staat is het misschien te laat, maar gelukkig komt er dit najaar een herkansing. Voor wie thuis nog cd’s heeft liggen: twee van die zilveren schijfjes voor de ogen werkt ook.
Tot slot nog deze mooie zin van Deborah Trustman uit haar gedicht ‘The Eclips’:
Planets/ perfectly align for three long/ minutes, as long as a song