München protesteert vanavond tegen de anti-homowetgeving in Hongarije. Mooi, maar vergeet het Europese voetbal niet

Vanavond wordt München eventjes gehuld in de regenboogkleuren van de Pride-vlag.

Directe aanleiding is de wedstrijd tussen Duitsland en Hongarije, waar eerder deze maand een serie amendementen werd aangenomen die het ‘promoten’ van homoseksuele relaties of geslachtsverandering bij kinderen onder de 18 verbieden. Even speelde het idee om tegen deze anti-homowetgeving te protesteren door het Allianz Stadion – waar de wedstrijd vanavond plaatsheeft – in regenboogkleuren te verlichten.

Maar van de UEFA mocht dat niet: het EK is een apolitiek en areligieus evenement, waarbij protest over onderdrukking en onrecht in deelnemende landen niet gewenst is.

En dus kwam de gemeente München zelf in actie.^* In plaats van het stadion kleuren onder andere het gemeentehuis, het politiebureau, en een grote windturbine naast het stadion vanavond rood-oranje-geel-groen-blauw-paars. En ook bij talloze bedrijven, winkels en inwoners van de stad wappert straks waarschijnlijk de fiere zeskleur van de lhbti+-gemeenschap.

Het beeld dat haast ontstaat, is dat van het stadion als prisma van protest – het enige gebouwkleurige gebouw te midden van louter regenbogen.

Er is niet één openlijk homoseksuele Europese voetballer

Nodeloos symbolisme, zullen boze tongen beweren, in lijn met de regenbogen die wel vaker opduiken in de voetbalsport. Regenboogaanvoerdersbanden, regenboogveters, regenbooghoekvlaggen, allemaal zijn ze weleens langsgekomen, met als doel de homovriendelijkheid binnen het voetbal een positieve impuls te geven.

Maar wat recent de Amerikaanse NFL^* en het Japanse voetbal^* nog wél lukte – out & proud lhbti+-atleten die hun publieke coming-out beleven – beklijft binnen het Europese nauwelijks. Van alle voetballers die deelnemen aan het EK is er vooralsnog niet eentje openlijk homoseksueel. Dus donder op met je regenbogen, wanneer gaat er nou eens écht wat veranderen binnen het voetbal?

Toch is de symboliek in München vanavond allesbehalve nodeloos.

Het is zeker niet onproductief om een gezamenlijke vuist te maken tegen landen die het recht om in het openbaar jezelf te zijn onderdrukken. Bovendien laat de weigering van UEFA om met de verlichting van het stadion aan dit protest mee te doen precies zien waar het apolitieke karakter van evenementen als het EK vaak op uitdraait: het onuitgesproken in stand houden van de status quo, en de stille veronachtzaming van het leed van hen die daar de dupe van zijn. Maar het ‘us versus them-frame’ dat ontstaat, is niet helemaal terecht.

Dus ja, hul München vooral in regenboogkleuren. Maar verlies de broodnodige zelfreflectie niet uit het oog

Het Europese voetbal is zelf namelijk ook nog ver verwijderd van échte lhbti+-acceptatie. Natuurlijk niet vanwege keiharde anti-homowetgeving, maar vanwege dingen die vele malen ongrijpbaarder zijn: grapjes op het veld, homofobe spreekkoren, kleedkamers waar met onderbroeken aan gedoucht wordt. Minder flagrant, maar daarmee ook minder gemakkelijk uit te roeien met grote gebaren.

Dus ja, hul München vanavond vooral in regenboogkleuren. Maar verlies daarmee de broodnodige zelfreflectie niet uit het oog. Want door enkel over de schutting bij de buurman te kijken, zie je het onkruid in je eigen tuin niet meer.

En daar hebben de voetballers op je eigen veld misschien ook wel last van.

Meer lezen?