Een nieuwe blik op de WK-finale van 2006
Groet uit/vanaf/van op Schiermonnikoog!
John Lanchester had een leuk stuk in de London Review of Books over valsspelen in de sport, vol met scherpzinnige, terloopse observaties.
Hij praat erover, en over aanverwante zaken, in de podcast van de LRB. Zo merkt Lanchester in het gesprek iets interessants op over de kopstoot van Zinedine Zidane in de WK-finale van 2006. Marco Materazzi maakte, zoals bekend, avances naar de zus van Zidane. WK-finale be damned, Zidane vond dit te ver gaan en ging over tot actie: kopstoot.
Maar, zo vraagt Lanchester zich af, waarom eigenlijk niet gewoon een echte kopstoot: kop tegen kop? Kop tegen borst, zoals Zidane deed, doet geen pijn. Wat stelt dat nu eigenlijk voor? Waarom dan niet gewoon een kaakslag of zo? Als je echt zo pissig bent dat de WK-finale er niet meer toe doet, en het is toch je laatste wedstrijd, dan kun je Materazzi ook knock-out slaan.
Waarom Zidane dat niet deed als ’ie zo pissig was? Nou, omdat de geschreven en ongeschreven regels van de sport hem kennelijk beperkten. Blijkbaar doe je bepaalde dingen niet; blijkbaar is er een etiquette binnen het verlies van etiquette. De kopstoot was meer ‘een formeel protest’, zegt Lanchester, meer een ‘opera-achtige’ actie, dan een poging om iemand pijn te doen.
Luister de pod ook voor een ode aan de ‘shithousery’ van de Italiaanse verdediger Giorgio Chiellini. Shithousery? Zeg maar: psychologische oorlogsvoering en meer.
Iets anders...
Er is weer meer aandacht voor geestelijke gezondheid in de sport. Nu naar aanleiding van Simone Biles, die vanwege geestelijke gezondheidsproblemen maar een deel van de wedstrijd op de Olympische Spelen meedeed, en naar aanleiding van een nieuw incident met Naomi Osaka, de tennisster die de druk van de persconferenties slecht trekt. Zelf schreef ik eerder ook over het onderwerp, met Jeroen van der Lely en Willem Janssen.
Ik denk dat dit soort ellende er altijd was, maar dat het nu meer wordt besproken, en dat is een goede zaak. Maar is het ook op te lossen? Ik denk maar ten dele (maar laat me graag overtuigen van het tegendeel). Topsport wekt enorme stress op. Atleten nemen het op tegen formidabele tegenstanders, staan onder enorme druk, terwijl de rest van de wereld nauwkeurig toekijkt en stante pede oordeelt over alles. Is dit serieus te verzachten of voorkomen? Hmm...
Lees-, kook- en luistertips
- Simon Kuper over Messi.
- Rasmus Ankersen over talentherkenning.
- Gebakken in Burgh-Haamstede: deze uitstekende chocoladekoekjes.
- Chris Klomp over vaccineren en Roland Pierik en Marcel Verweij over vaccineren. Je kunt er tegen zijn of geen zin in hebben, dat snappen Bill en ik, maar discriminatie is het niet.