Mond dicht en mooi wezen: deze grafiek laat zien hoe weinig vrouwen in Hollywood aan het woord zijn

Hollywood staat bekend als mannenbolwerk. Halverwege de 40 jaar beginnen de rollen voor veel actrices op te drogen (uitzonderingen als Meryl Streep, Helen Mirren en Judi Dench daargelaten), terwijl veel mannen rond die leeftijd pas op stoom raken (denk: Brad Pitt, Tom Cruise, Robert Downey Jr.). Dat kun je onderbouwen met anekdotisch bewijs, je kunt het ook aantonen met een berg data van tweeduizend filmscripts, zoals twee datajournalisten van The Pudding hebben gedaan.

Zelden zie je de culturele ongelijkheid tussen de seksen zo prominent in beeld. De spaarzame films die qua dialogen worden gedomineerd door vrouwen (zoals The Help, Easy A en Sex and the City) worden volledig overschaduwd door masculiene blockbusters als There Will Be Blood, The Hurt Locker (vooruit, geregisseerd door een vrouw) en Foxcatcher. Voor elke Alien zijn er honderd Die Hards; achter één Wonder Woman staan duizend testosteronbommen met superkrachten.

Complimenten aan The Wizard of Oz, You’ve Got Mail en het Kill Bill-tweeluik, die het voor elkaar kregen om precies even vaak vrouwen als mannen aan het woord te laten, maar op deze schaal wordt in één oogopslag duidelijk dat er werk aan de winkel is om vrouwen meer ruimte te gunnen op het witte doek, ook (en vooral) als ze de veertig passeren. Pijnlijk voorbeeld is het drieënhalf uur durende gangsterepos The Irishman van regisseur Martin Scorsese, waarin Anna Paquin als dochter van hoofdrolspeler Robert De Niro slechts zeven keer aan het woord komt.

Het is onzin om te vrezen dat meer vrouwelijke dialogen ook maar enige negatieve invloed hebben op kwaliteit – kijk naar Mad Max: Fury Road, Quo Vadis, Aida? en Three Billboards Outside Ebbing, Missouri voor drie recente voorbeelden van vrouwen die meesterlijk hun mannetje staan in een filmhoofdrol.

Bekijk ook: