Toen ik (Anoek) mijn vrienden vertelde dat ik regelmatig bij oud-politicus Jan Pronk (81) langsging, keken ze me in eerste instantie vragend aan. Wat moet jij met zo’n oude witte man, vroegen ze. 

Terwijl zij bezig waren met activisme en identiteitsvragen, zocht ik de gepensioneerde Jan Pronk op. Als medicijn tegen de verwarring die ik voel over de huidige tijd. In de hoop mijn geloof in de politiek als plek voor grote verhalen en visionaire vergezichten terug te vinden.

Jan Pronk was jarenlang het boegbeeld van succesvolle linkse politiek, van de sociaaldemocratie – de politieke stroming die massa’s mensen op de been bracht en het gevoel gaf dat de wereld beter zou worden. 

Pronk werd ook wel ‘het linkse geweten’ genoemd, omdat hij gedurende zijn vijftigjarige politieke carrière altijd opkwam voor minderbedeelde mensen en nooit enige schroom voelde om, binnen zijn eigen partij of daarbuiten, misstanden te benoemen. 

Wat kunnen we nu nog van hem leren? Waar heeft hij achteraf spijt van? Waarom is de sociaaldemocratie zo uit de mode geraakt? 

Mijn naam is Anoek Nuyens (37), ik ben schrijver en theatermaker en leerde oud-politicus Pronk jaren geleden kennen toen ik hem interviewde over de Surinaamse onafhankelijkheid. Sindsdien spreken we elkaar regelmatig. Over onze gesprekken maakte ik eerder een en nu, met Jacco Prantl, deze driedelige podcastserie. Samen blikken we terug op de gloriedagen van de sociaaldemocraten, maar kijken we ook vooruit: is er nog toekomst voor een nieuw groot progressief verhaal? 

Pronk is een portret van een van de meest markante politici van de afgelopen decennia en tegelijk een zoektocht naar nieuwe progressieve idealen. 

In deze eerste aflevering vertel ik over Pronk als bevlogen minister, drammer, wereldverbeteraar en over wat hij heeft betekend voor de sociaaldemocratie in Nederland en in Europa. 

Op 14 en 21 september volgen deel twee en drie.  

Lees ook:

Hoe de verzorgingsstaat mensen niet langer helpt, maar in de problemen brengt Ooit zorgde de verzorgingsstaat voor bestaanszekerheid. Voor geld. Voor banen. Maar de overheid zorgt niet meer voor oplossingen, maar bestrijdt vooral nog symptomen. En onbedoeld brengt ze burgers daarmee juist in de problemen.
Lees het verhaal van Jesse Frederik