Een laatste ouder sterft. Aangekondigd of totaal onverwacht. Moeder of vader wordt begraven of gecremeerd. En dan volgt onvermijdelijk de afwikkeling van de nalatenschap die maanden, soms jaren duurt. Voor veel nabestaanden is dat een verwarrende, emotionele en slopende periode. Dat was ze destijds ook voor mij. Indertijd sprak ik er met niemand over. En ik herinner me ook niet dat iemand mij ernaar heeft gevraagd.
Pas later meende ik een patroon te zien: over de afwikkeling van een erfenis praat je niet met buitenstaanders. Dat lijkt een ongeschreven regel. Ik hoor er mensen zelden over en er wordt weinig over geschreven. Wat zich in die fase afspeelt houden nabestaanden kennelijk liever voor zichzelf. Ligt het te gevoelig? Is het te privé? Wat de verklaring ook is, het onderwerp blijft onderbelicht.
Terwijl er alle reden is om het zwijgen te doorbreken. Bij het afhandelen van de erfenis van een laatste ouder worden namelijk spullen én levens herijkt. Verhoudingen met eventuele andere erfgenamen komen onder spanning te staan.
Dat zag ik bijvoorbeeld bij de Brabantse broers en zussen die mij zo grootmoedig in staat stelden de afwikkeling van de nalatenschap van hun moeder te volgen. Het verhaal van deze familie vormt de rode draad in mijn boek Wat doen we met de spullen?, dat op 2 november verschijnt.
Wat doen we met al die spullen?
Wat een gigantische klus hebben nabestaanden te klaren. Te beginnen met het rouwen, dat ieder op zijn eigen wijze doet. Het inventariseren van de nagelaten spullen en het overige bezit. Het doorvlooien van alle papierwerk. Het bewaren van de lieve vrede bij het verdelen van de erfenis.
De afwikkeling van een nalatenschap verloopt in geen enkel gezin hetzelfde
En wat een stortvloed aan existentiële vragen roept de verdeling van een nalatenschap op. Wat was mijn relatie tot de overleden ouder? Wat zeggen de nagelaten spullen over die ouder en over de tijd waarin hij of zij heeft geleefd? Wat betekenen die spullen voor mij? Welke herinneringen roepen ze op? En tenslotte, heel basaal: wat doen we met al die spullen?
De afwikkeling van een nalatenschap verloopt in geen enkel gezin hetzelfde. Iedere familie heeft zijn eigen mores. Elke nabestaande heeft een eigen erfenisverhaal.
En toch valt er van al die particuliere verhalen veel te leren. Dat zag ik bij die Brabantse familie. Voor wie zichzelf, het ouderlijk gezin en onze samenleving beter wil leren kennen, is het een absolute bloeitijd. Pijnlijk misschien, maar ook verrijkend.
Deel je persoonlijke erfenisverhaal
Daarom: geef lucht aan je erfenisverhaal. Trek de rouwsluier er vanaf. Zet het in het volle licht. Deel een ervaring die de meesten van ons wacht.
Alle verhalen zijn welkom, alledaagse én ongewone. Hoe wikkelt een samengesteld gezin de nalatenschap af van een laatste ouder? Hoe wordt een inboedel in kaart gebracht? Hoe wordt ze verdeeld? Welke emoties, welke herinneringen wekken de nagelaten spullen op?
Maar ook: hoe wikkel je de nalatenschap af van een laatste ouder die in Syrië is overleden, en jij niet eens naar de uitvaart kon? Of: wat doe je met een erfenis die alleen uit troep en schulden bestaat?
Ik hoor graag wat jou het meest is bijgebleven of het diepst heeft geraakt bij de afwikkeling van de nalatenschap van je laatste ouder. Je kunt je verhaal van maximaal 800 woorden vóór dinsdag 12 oktober opsturen via dit formulier. Je kunt ook een foto bijvoegen van iets dat je dierbaar is uit de nalatenschap van je laatste ouder. Vermeld daarbij in elk geval je naam, leeftijd en e-mailadres, en eventueel het jaartal waarin je laatste ouder overleed en hoeveel broers en zussen je hebt.
Mijn ervaringen met de Brabantse familie en jullie verhalen verwerk ik in een of meer artikelen die De Correspondent publiceert vanaf 2 november, Allerzielen, de dag waarop de doden worden herdacht. Wat levert de afwikkeling van de erfenis van een laatste ouder aan inzichten op? Een bloemlezing uit de meest sprekende bijdragen maakt daar mogelijk deel van uit. Voor eventuele publicatie van een fragment, verhaal of foto wordt de inzender om toestemming gevraagd.
Wil je jouw verhaal delen en het verloop van dit project blijven volgen, maar ben je geen lid van De Correspondent? Dan kun je een gratis lidmaatschap aanmaken via deze link met de code spullen.
Deel hier je erfenisverhaal Deel jouw ervaring met de afwikkeling van de nalatenschap van een laatste ouder. Met jouw verhaal hopen we een rijker beeld te krijgen over een gebeurtenis die ons allen aangaat.Lees ook:
Als de laatste ouder is gestorven, komt de vraag: wat doen we met de spullen? De afwikkeling van de nalatenschap van een laatste ouder is een mijnenveld. Spullen én levens worden herijkt, en de verhoudingen binnen een gezin op scherp gezet. Ik volgde de zeven kinderen van een overleden Brabantse moeder tijdens deze bewogen periode, en ontdekte hoe uniek en tegelijkertijd universeel het erfenisverhaal van een familie kan zijn.…dit verhaal heb je gratis gelezen. Maar het maken van dit verhaal kost tijd, geld en energie. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping, verbinding en optimisme brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Steun ons en doe mee!
