Gisteren stapte een duif mijn woonkamer binnen. Hij had al enige tijd vanaf de balkonbank vrij intens mijn woning in staan turen. Buiten was het nat en koud, dus ik dacht: ik zet de balkondeur open. En verdomd, daar kwam het hoopje veren aan. Hij hopte op een zitkussen en is enkele uren gebleven. 

Mojito luistert mee naar KCRW.

Meteen appte ik Jasper Doest, de fotograaf die in de prijzen viel met foto’s van duiven die zijn Vlaardingse woning binnenvlogen

‘Dit wandelde net m’n huis in. Heb je nog tips?’ 

Doest: ‘Hahaha zit ie bij jou? Hier zijn ze weg… Lekker laten lopen. Als je hem/haar weer het huis uit wil hebben, dan HEEL rustig richting de uitgang drijven. Want ze raken de weg kwijt zodra ze in paniek raken. Mocht dat gebeuren, dan in een hoekje drijven en laken eroverheen gooien. Dan kun je hem/haar gewoon rustig oppakken.’

Van mij hoefde de duif nergens heen. Ik voelde me uitverkoren. Wilde eigenlijk meteen foto’s delen in de buurtapp, maar bedacht me. Buren vinden dit misschien wel heel kut.

‘Niet iedereen wordt gelukkig van vogels in huis’, zei Doest uit ervaring. ‘Wat ik ironisch vind.’ Veel mensen zijn het vergeten, maar duiven zoals we die nu kennen zíjn opnieuw verwilderde,  

‘Die spanning maakt mij enthousiast. Van ja hoe zit het dan tussen ons en die dieren? We creëren een menselijk paradijsje, en een vogeltje komt dat verstoren en gelijk zijn we van het padje af.’  

Mojito op Justin Beamer.

Niet ik, mijn beste zondag ooit was volledig on track. Ik volgde de duif op zijn tour langs alle uithoeken van mijn Koogse paradijs: de spiegel in de slaapkamer, de boekenkast, de kapstok, het zakje broodjes, Justin Beamer, het fornuis. Ik noemde hem ‘Mojito’, naar zijn voorkeur voor de muntplantjes die ik ooit kreeg van lezer Jean Pierre Pasma.

Maar... Mojito was misschien wel iets te vriendelijk voor een wilde duif. En iets te mooi. En liet per uur iets te veel poep los om in huis te houden. Ik appte Doest. 

‘Ja, dit is geen stadsduif inderdaad. Hij is ook heel tam zo te zien. Hier kun je waarschijnlijk via het ringnummer de eigenaar achterhalen: duivensportbond.nl.’

Niet veel later kwam een Turkse duivenmelker zijn vogel halen. Blijkbaar is er een groot netwerk van Turkse duivenliefhebbers in de Zaan. Ik had hem net op tijd gebeld, zei hij. De duif had al een tijd niet meer goed gegeten. In het wild was hij doodgegaan. Hij: een uit 2021 die eigenlijk al ‘Grizli’ heette.

Gelukkig heb ik de foto’s nog! En is dierendag een geweldig excuus om ze te delen. 

Mojito vanuit de gangkast.

Machtig mieters mot

En er is meer! De magistrale mottenbeelden van entomoloog Adrian Smith. Ze maakten een vrij acute motliefde in mij los. Hopelijk vliegt er snel een mot m’n woning in.  

Toevallig had Smith ook een hoop te melden over wetenschap, en hoe je mensen daarvoor enthousiasmeert – een zwaar ondergewaardeerde taak die wetenschappers wel degelijk te vervullen hebben,  

Moeten wetenschappers tijdens hun promotie trouwens niet een soort eed zweren? Waarin ze beloven hun kunde in te zullen zetten ter verheffing van de maatschappij? Weet iemand hier hoe dat precies zit? Ik hoor het graag!

En mocht je vragen hebben over hoe al die kennis om te vormen tot viraal beeld, stel ze vooral aan Adrian, hij praat mee onder het stuk: