De coming-out van profvoetballer Josh Cavallo is topnieuws. Maar waarom dat ongemakkelijke filmpje?

‘I’m Josh Cavallo, I’m a footballer, and I’m proud to be gay.’

Met deze woorden besluit de Australische voetballer Josh Cavallo de video waarmee hij bekendmaakte dat hij homoseksueel is.

De video, die woensdag werd gepost via het Twitteraccount van Cavallo’s club Adelaide United, ging viraler dan viraal; ruim 7 miljoen keer werd hij inmiddels bekeken. Een aanpalende post op de persoonlijke pagina van de 21-jarige voetballer kreeg ruim 151.000 likes.

Al snel regende het steunbetuigingen. Vooraanstaande voetballers, topclubs als Barcelona, Arsenal en Juventus (in Nederland gek genoeg alleen AZ),^* en openlijk homoseksuele semiprofs als de Australische Andy Brennan en de Amerikaanse Collin Martin – ze spraken allemaal hun bewondering uit voor Cavallo’s beslissing.

En met reden. Momenteel is Cavallo de enige openlijk homoseksuele voetbalprof die actief is in een topcompetitie. De enige die eerder gedurende zijn carrière in het topvoetbal uit de kast kwam was de Engelse Justin Fashanu, in 1990. En die pleegde uiteindelijk suïcide.

Het is te hopen dat we die tijden inmiddels ontstegen zijn, dat Cavallo’s coming-out een keerpunt zal blijken binnen de voetballerij. Homofobie blijft een probleem binnen ’s werelds populairste sport.

Met zijn video bombardeerde Cavallo zich in één klap tot rolmodel voor alle lhbti’ers in het voetbal, in of uit de kast. Het was een dag met een gouden randje.

Maar...

Is er dan helemaal niets te zeuren?

Natuurlijk is er iets te zeuren.

Contraire mening: het filmpje dat wereldwijd zo veel Twittertijdlijnen wist te vullen is behoorlijk ruk.

Alsof Cavallo zich moet verdedigen tegenover een meute die hem niet toegenegen is

De titel alleen al. ‘Josh’s Truth’. Ligt het aan mij, of klinkt dat als een excuusvideo van een beauty-influencer die in online drama verwikkeld is en een wit voetje moet halen bij zijn publiek?

De titel geeft een zweem van verweer. Alsof Cavallo zich moet verdedigen tegenover een meute die hem niet toegenegen is.

Natuurlijk kan ik me voorstellen dat het voor hem zo voelt. De reacties van het publiek, dat gewend is aan een voetbalveld zonder homomannen, hadden zomaar zwaar negatief kunnen uitpakken.

Maar moet Cavallo’s video die angst reflecteren? Of juist onderuithalen?

Nog even over die edit...

Ik zeg nu wel Cavallo’s video, maar strikt genomen is dat het niet eens. De video werd niet alleen gepost door zijn voetbalclub, Adelaide United, maar duidelijk ook voor de club geproduceerd.

Dat is natuurlijk niet zo erg, ware het niet dat de beelden juist een laag van ongemak en schaamte over Cavallo’s openhartige verhaal leggen.

Het filmpje begint met een diepe zucht van de voetballer. En later worden Cavallo’s aarzelende woorden steeds onderbroken door ongemakkelijk lange stiltes, waarbij hij zijn neergeslagen ogen opricht en recht in de camera kijkt. Of beelden waarbij hij in zijn ogen wrijft, alsof hem het huilen nader staat dan het lachen.

Of shots die ineens overspringen naar zwart-wit, waardoor ze de vervreemdende uitstraling krijgen van de dramatische reconstructies in tv-programma’s over meesteroplichters.

En dat alles met een tranentrekkerig pianomuzakje op de achtergrond.

Het moge duidelijk zijn: de makers van de video probeerden het gewicht, de gravitas van Cavallo’s emotionele ontboezeming te vatten.

Maar het resultaat is haast potsierlijk, een soort ultra-melodramatische biecht over iets dat het daglicht eigenlijk niet kan verdragen, maar er nu tóch ingezet wordt.

Een lading die in schril contrast staat met de hoop die de video naar mijn idee zou moeten verbeelden.

Moet dit echt?

Cavallo’s verhaal gaat deels over de schaamte die hij voelde. Hij vertelt dat hij het gevoel had dat hij moest verstoppen wie hij was om te doen waar hij van hield: voetballen.

Dat zijn ontroerende woorden. Hebben die écht een edit nodig die dat nog even extra vet onderstreept? Moeten we hem soms zielig vinden?

Dat lijkt me niet. Cavallo toont zich kwetsbaar, maar is daarmee niet zielig.

Laat één ding duidelijk zijn: wat Cavallo gisteren deed, is ongelofelijk krachtig en dapper. Waarom onderstrepen de beelden dát niet wat meer?

Het maakt uit hoe we de verhalen van homoseksuele voetballers vertellen. Door te benadrukken dat uit de kast komen moeilijk is, suggereer je dat de schaamte die homomannen in het voetbal zouden voelen terecht is.

Zet voetballers die openlijk zichzelf zijn voortaan in hun kracht, niet in hun schaamte. Want de dagen dat je je moet schamen als je gay bent, waren al ver voor Josh Cavallo’s coming-out écht voorbij.

Lees ook: