Wat zijn jouw ervaringen met leedhiërarchie? Ik hoor het graag

Wat is erger: je vader verliezen of je opa? Wat nou als die vader nooit in je leven is geweest, maar die opa als vader voelde?

Wat is erger: iemand verliezen die zestig is geworden of tachtig? Wat is erger: iemand verliezen aan kanker of een hartstilstand?

Mensen die in de rouw zijn – of omstanders – hebben soms de neiging verdriet op de ladder te plaatsen van ‘hoe erg het is’. Dat doen ze met hun eigen verdriet of met verdriet van een ander. Leedhiërarchie en leedconcurrentie zijn bestaande woorden die zo nu en dan opduiken in krantenartikelen, wetenschappelijke publicaties en gesprekken.

We doen dit (vermoed ik) omdat we de behoefte hebben om zoiets grilligs en groots als de dood en rouw te concretiseren. Dit heeft niet alleen impact op hoe we verdriet ervaren, maar ook op hoe onze samenleving met rouw omgaat.

Schrikken mensen meer als je zegt dat je je broer bent verloren dan als je buurman is overleden (die misschien ook wel als een broer voelde)? Krijg je langer vrij op je werk als je je moeder hebt verloren dan wanneer het om je oma gaat?

Voor een stuk op De Correspondent ben ik op zoek naar allerlei soorten ervaringen die mensen hebben (gehad) met leedconcurrentie of leedhiërarchie. Hoe ontstond die ladder van leed in het rouwproces? Wat had het voor impact? Hoe kijk je nu naar leedhiërarchie?

Ik wil onderzoeken hoe diepgeworteld leedhiërarchie in onszelf en in onze samenleving zit (of juist niet) en wat de effecten daarvan zijn. 

Ik kom graag met mensen in gesprek. Ken jij iemand die dat zou willen? Of herken jij jezelf hierin? Dan hoor ik het graag en kun je me mailen op lisannevansadelhoff@decorrespondent.nl. Ik zal met alle reacties vertrouwelijk omgaan. Pas als ik expliciet toestemming heb gekregen, zal ik de ervaringen of fragmenten in mijn verhaal delen. 

Lees ook: