In deze laatste week van 2021 publiceren we op De Correspondent geen nieuwe stukken. In plaats daarvan tippen we onze favoriete Correspondent-verhalen van het afgelopen jaar. Deze erg persoonlijke verhalen raakten mij het meest.

Blijf bij jezelf. Het is nogal een cliché, maar ik wed dat deze zin vaak voorkomt in de goede voornemens die de meesten van ons de komende tijd maken. Al houden velen die misschien liever voor zichzelf.

Het afgelopen jaar werd ik nogal met mezelf geconfronteerd. Eerst kreeg ik corona, en toen dat voorbij was, kampte ik ongeveer een halfjaar met de gevolgen van long covid. Steeds als ik dacht dat ik erbovenop was, tuimelde ik weer het dal van uitputting in.

Het was echt niets voor mij. Accepteren dat ik even niet zo veel kon. Dat het soms niet lukte om naast mijn werk ook nog een eigen huis te bouwen met vrienden. Dat mijn stukken niet altijd afkwamen. En dat ik langzaam moest werken aan de opbouw van mijn conditie.

Mijn klachten vielen nog mee vergeleken bij die van veel anderen – ik kon mijn herstel bijvoorbeeld afsluiten met een grote bergwandeling in de zomer. En ik had geluk met een werkgever die begrip toonde. Maar er was wel iets wat ik moest leren:

Mijn eigen tempo inschatten, en daarbij blijven.

Misschien dat ik daarom het afgelopen jaar het meest onder de indruk was van stukken waarin collega’s bij zichzelf te rade gingen. Waarin ze erkenden dat ze ergens mee worstelden. En waarin dat persoonlijke verhaal niet alleen op hen van toepassing bleek te zijn, maar op een groot deel van de maatschappij.

Hier zijn de drie beste:

Sanne Blauw sprak haar moeder over haar ziekte

Sanne Blauw deed een van de moeilijkste dingen die er zijn als journalist: je eigen familie interviewen. Voor de aftrap van haar serie over onzekerheid sprak ze met haar moeder, die in 2016 te horen kreeg dat ze kanker had. Het leverde een mooi gesprek op over onzekere omstandigheden – en hoe je daar zelf mee omgaat. Een inspiratie voor iedereen die eens wat dieper in gesprek wil met zijn of haar eigen ouders. Ook als die niet ziek zijn.

Bregje Hofstede overwon haar slapeloosheid

Bregje Hofstede leed tien jaar lang aan slapeloosheid. In haar boek Slaap vatten – waaruit dit stuk een fragment is – gaat ze op zoek naar de oorzaak van haar probleem. Die ligt namelijk niet bij het lichaam, en is dus ook niet zomaar op te lossen met voldoende beweging, het vermijden van koffie en blauw licht. In plaats daarvan heeft slapeloosheid te maken met de omgeving, ontdekt Bregje. Zelf slaapt ze weer goed nadat ze haar leven radicaal veranderde.

Johannes Visser ging op zoek naar de connectie tussen hoofd en lichaam

‘Ik weet al langer dat ook mijn eigen hart, hoofd en lichaam bij elkaar horen als een stel in relatietherapie’, schrijft Johannes Visser in zijn stuk over lichaamstherapeuten. Een confronterende diagnose, maar gelukkig geldt het niet alleen voor hem. Zijn reportage vanuit verschillende spreekkamers levert aangrijpende scènes op. Zoals die met een lerares die leert dat het oké is om af en toe even geen zin te hebben als ze voor de klas staat. Dan kan ze tenminste zichzelf zijn.

Ik wens je fijne feestdagen, met tijd om stil te staan bij jezelf!

Josta