Deze voorstelling over oorlog is pijnlijk, absurd en licht tegelijk

Vorige week zag ik de voorstelling Slachthuis vijf, gebaseerd op het gelijknamige meesterwerk uit 1969 van de schrijver Kurt Vonnegut. Vonnegut slaagde erin om verwoesting en ontmenselijking te beschrijven met oneindig veel lichtheid, waardoor Slachthuis vijf wat mij betreft het meest verpletterende oorlogsboek aller tijden is.

De sullige soldaat Billy Pilgrim raakt tijdens de Tweede Wereldoorlog los van de tijd. Hij wordt ontvoerd door aliens, van wie hij leert dat alles eigenlijk tegelijkertijd gebeurt.

Regisseur Erik Whien slaagde erin om zowel de zwaarte als de lichtheid overeind te houden in de theaterbewerking van het boek. Actueel, omdat oorlog helaas altijd actueel is. Net als de absurditeit van het bestaan.

Het is een krankzinnig verhaal, pijnlijk en grappig, en prachtig gespeeld door Bram Suijker, Hannah Hoekstra en Jip van der Dool. En het decor, licht en geluid zijn ook een aparte vermelding waard – het is allemaal zeldzaam zorgvuldig.