Luistertip: Dank niet onze lieve Heer, dank de overheid

De redactie deelt iedere dag een journalistieke tip. Vandaag deel ik, correspondent Michiel de Hoog, een podcast over een noest experimenterende ambtenaar wiens werk honderden levens redde – maar die niemand kent.

Als er in het openbare leven iets misgaat, duurt het zelden lang voordat de (‘logge’, ‘trage’, etc.) overheid de schuld krijgt. Als er een ramp niet gebeurt, krijgt de overheid zelden de credits die ze vaak verdient. Zelfs niet als er spectaculaire reddingsacties mee gemoeid zijn.

De Amerikaanse schrijver Michael Lewis beschrijft zo’n casus in de tweede aflevering van het derde seizoen van zijn podcast Against The Rules (met een proefabonnement te luisteren via Pushkin, of over een week gratis elders). Hij vertelt het verhaal van Arthur A. Allen, een oceanograaf in dienst van de Amerikaanse kustwacht, die twintig jaar geleden besloot expert te worden in een curieuze discipline: hoe verschillende objecten en lichamen onder diverse weersomstandigheden op open zee drijven.

Best handig als je drenkelingen wilt vinden.

Hoe Allen dat deed? Door allerlei voorwerpen en poppen onder diverse weersomstandigheden te laten vallen in de Long Island Sound, een zeegat bij New York niet ver van zijn huis. Objecten of lichamen die vergelijkbaar leken, qua grootte en gewicht, bleken na enkele uren naar totaal andere plekken te zijn gedreven.

In de jaren vóór Allens model was het zoeken naar drenkelingen weinig meer dan een naïeve extrapolatie van de plaats van het ongeluk en de stand van de wind en het tij. Was je verloren op zee, dan was je verloren op zee. Sinds Allens model is alles anders. Honderden mensenlevens zijn gered dankzij zijn noeste geëxperimenteer, omdat de kustwacht veel beter weet waar te zoeken: binnen enkele vierkante kilometers in plaats van tientallen of zelfs honderden kilometers.

Maar behalve een mok van de Taiwanese overheid en een bijbehorend lied (geen engeltje dat in je oor fluistert, zeg maar) ontving Allen nooit enige publieke erkenning voor zijn werk (behalve een salaris). Ook niet van de mensen die hij heeft gered met zijn dataverzameling en -analyse. Wat ook weer niet zo gek is: hoe moesten zij weten dat Allens model achter hun redding stak?

Lewis laat een man aan het woord die in de zomer van 2014 20 kilometer uit de kust van Californië overboord sloeg. Acht uur dreef hij in het water, tot hij werd gevonden. Een wonder, inderdaad. Hij eist dat Lewis hem zijn redder laat bedanken: onze lieve Heer, die hij na zijn redding heeft omarmd. Maar de eigenlijke redder is toch echt Arthur A. Allen, de man die meer dan twintig jaar geleden bij Long Island aan een ogenschijnlijk kansloze missie met poppen, boeien en vlotjes begon.

Dat de drenkeling zijn leven dankt aan bovennatuurlijke krachten in plaats van aan een man die natuurkunde praktisch kan maken, is ergens een compliment. Meer nog is het een probleem, aldus Lewis. Wie gaat het levensreddende werk van de overheid nog doen als de belastingbetalers de waarde van het werk niet meer inzien?