Ooit vond ik op de Noordermarkt in Amsterdam een antiek schilderijtje van een haas. Nou ja, dat dacht ik – het bleek achteraf een spotgoedkope fotokopie in zwart-wit. Het origineel is van Albrecht Dürer en hangt in Wenen, leerde ik van Vang de haas van Lana Bastašić. Lees dat boek als je van experimentele romans houdt.
Vang de haas gaat over twee Bosnische vrouwen die elkaar in geen jaren gezien hebben, maar, uit het niks, van Mostar naar Wenen rijden op zoek naar de lang verdwenen broer van een van hen.
Het boek begint midden in een zin en eindigt halverwege diezelfde zin – oftewel: met een uitnodiging het nogmaals te lezen, of te lezen in een volgorde die je zelf blieft.
Het boek gaat over vriendschap, de vergankelijkheid daarvan, maar ook over de sporen die de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië heeft nagelaten. En over wat het je kan brengen als je nooit helemaal de hoop op een magisch weerzien verliest.
Het boek is poëtisch en chaotisch, weinig wordt voorgekauwd en de verteller Sara zit vol ideeën, zoals: ‘Sommige mensen willen zich voortplanten en nog lang na hun dood in andermans cellen rondzwemmen. Maar ik wilde alleen maar op een dag stoppen.’
Sara, die lijkt op de auteur (schrijft poëzie, woont al jaren in Dublin), observeert de kleinste details, en spaart niemand, haar vriendin Lela niet, maar vooral ook zichzelf niet – zonder navelstaarderig te worden.
Vang de haas is vertaald uit het Servo-Kroatisch door Pavle Trkulja en staat geheel verdiend op de longlist van de Europese Literatuurprijs, een prijs voor auteur én vertaler.
/dc-useruploads-images/748ba6befd8c4e9499b2809879607bbd.png)