Deze Japanse vlogger deelt alles, behalve hoe ze eruitziet
Beautygoeroes, schaakvloggers, drama channels, politieke livestreamers. Wie de weg weet op YouTube kan een hoop leren. Van tijd tot tijd deel ik een opmerkelijke vondst die mij anders deed kijken. Deze keer: Nami’s Life, en de opkomst van anonieme vloggers.
De voordeur gaat open, het hallicht knipt aan.
Een paar voeten – lichtgrijze stiletto’s, doorschijnende kousen – stapt een postzegelgrote genkan binnen. Van bovenaf zinken twee volle boodschappentassen het frame in. Het is zeven uur ‘s avonds, aldus de tekst die in beeld verschijnt. ‘I’m home!’ staat in de ondertitels.
Hè hè. Nami is thuis.
Nami is een Japanse kantoormedewerker die over haar dagelijkse leven vlogt. Ze woont alleen, in Tokio, in een piepklein appartementje. Hoewel ze ons nooit naar haar werk meeneemt, is verder elk deel van Nami’s leven openbaar. Wat ze eet, wat er in haar tas zit, wat er op de planken van haar keukenkastjes staat, ja, zelfs wat dat allemaal kost: Nami legt alles zorgvuldig vast.
In deze video toont ze ons haar night time routine, oftewel: wat ze doet vanaf het moment dat ze van werk thuiskomt, tot ze haar bedlampje uitknipt. Op het scherm trekt ze net haar mauve winterjas uit. ‘De laatste tijd doe ik overal antibacteriële spray op’, leest de ondertiteling, terwijl ze haar jas inspuit.
Nami’s avondroutine is niet heel bijzonder. Ze haalt de was van het wasrek (‘De handdoeken zijn zo koud!’), maakt een maaltijd klaar (kimbap en wakamesoep) en gaat in bad (roze bruisbal, geurkaars).
Maar toch is er ook iets vreemds aan Nami’s vlogs. Wie voor het eerst kijkt, denkt misschien dat deze vlogger niet weet hoe haar camera werkt. Elk shot is namelijk zo ingesteld dat Nami’s gezicht net buiten beeld valt. De eerste keer dat ik een video van haar zag, pauzeerde ik meerdere keren om mijn instellingen te controleren.
Inmiddels weet ik: dit is de bedoeling. Nami vlogt anoniem. Zonder haar gezicht te tonen, in elk geval.
Niet alle vloggers hebben een zucht naar roem
‘Vloggen’ – letterlijk: het ‘loggen’ of vastleggen van je dagelijks leven op video – is inmiddels niet meer weg te denken uit het online medialandschap. En hoewel de eerste vlog van vóór YouTube stamt, werd het platform vooral vanwege dit format groot. ‘Broadcast yourself’, luidde de slogan van YouTube tot 2012. En daar was het ook voor bedoeld: het online zetten van amateuristische thuisvideo’s.
De vlog is een van de vervelendste voortbrengsels van het internettijdperk
Inmiddels zijn er vele duizenden YouTubers die hun dagelijkse wandel vastleggen, voor een enorm publiek. Enzo Knol, de bekendste Nederlandse vlogger, heeft momenteel meer volgers dan de VVD stemmen kreeg bij de laatste landelijke verkiezingen. En dat alles door te filmen terwijl hij doucht, of zijn oren laat uitspuiten.
Daarmee is de vlog meteen ook een van de vervelendste voortbrengsels van het internettijdperk. Want hoe arrogant, zelfingenomen en aandachtsgeil is het om te denken dat kijkers het interessant vinden om te zien hoe jij je hond uitlaat, je wc ontstopt of je avondmaal kookt?
Toch worden niet alle vloggers gedreven door een zucht naar roem of eigengeilerij. Nami is daar een voorbeeld van. Ze behoort tot een groeiende beweging van zogenaamde silent vloggers, vooral populair in Zuid-Korea en Japan. In principe doen zij hetzelfde als hun westerse evenknieën: filmen hoe ze leven. Maar in hun video’s praten ze niet, en blijft hun gezicht volledig buiten beeld.
Vloggen in volledige anonimiteit: het lijkt een contradictio in terminis. En inderdaad, het zet het genre volledig op z’n kop.
Nami's vlogs eren het kleine en alledaagse
Vergeleken met de schreeuwerige content en schaamteloze zelfpromotie van vloggers als Enzo Knol zijn de video’s van Nami een verademing. In plaats van megalomane pranks, luxueuze vakanties en ritjes in sportwagens wordt in Nami’s vlogs het kleine geëerd. Daarin schuilt de schoonheid van haar video’s: ze verheffen het alledaagse tot iets wat bijzonder genoeg is om vast te leggen en terug te kijken.
Er zijn video’s waarin ze haar huis schoonmaakt, of haar kasten uithooit. Video’s waarin ze een porseleinwinkel bezoekt, of met een vriendin gaat picknicken in het park. Video’s waarin ze al haar lunches voor de week voorbereidt, of in haar eentje een taartje gaat eten.
De video met haar avondroutine is een van weinige waarin Nami daadwerkelijk een woordje zegt. Meestal zijn haar video’s volledig stil, met uitzondering van wat achtergrondgeluiden en een vriendelijk muzakje. Communiceren doet Nami via ondertitels, waarin ze zich direct tot haar kijkers richt. Thanks for watching until the end, staat er aan het eind van elke video.
Het is een zin die me telkens ontroert. Want zonder stem en gezicht oogt Nami’s leven soms behoorlijk eenzaam. De meeste van de voortreffelijke maaltijden die ze kookt eet ze alleen en in stilte. Soms drinkt ze thee of eet ze een snack waarvan ze schrijft dat het cadeautjes waren die vrienden haar stuurden – vrienden die blijkbaar niet nabij zijn. En zelfs als ze een keer met een vriendin op stap gaat, zien we niets van hoe ze samen kletsen, lachen, lol maken.
Een zorgvuldig gefabriceerde droom
Tegelijkertijd blijkt uit Nami’s video’s een toewijding haar leven zo esthetisch mogelijk in te richten. Werkelijk alles wat Nami doet, doet ze met zorg, aandacht en elegantie. Ook al woont ze in haar eentje in een poppenhuis, alles is aan kant, smaakvol ingericht en gezellig. Ook al eet ze alleen, haar gerechten zijn vers bereid en de borden prachtig opgemaakt.
Voor een slons als ik is Nami’s leven nirwana
Voor een slons als ik is Nami’s leven nirwana. Ik eet mijn aardbeien gedachteloos, direct uit het bakje, staand aan het aanrecht. Bij Nami thuis gaan ze in een kristallen schaaltje, met een gouden vorkje erbij, en een kop thee van gedroogde bloemen die langzaam opengaan in het hete water.
Mijn pannen zijn een bijeengeraapt allegaartje van gedeukte ijzerwaren, met meer krassen dan teflon. Nami heeft een matchende set waarvan het verwisselbare handvat nóóit zoek is en de crèmekleurige coating nóóit verkleurt door de tomatensaus. Mijn vloer ligt vol stofnesten, die onder de meubels wegvluchten als ik te snel langsloop. Nami stofzuigt en dweilt, zelfs als er geen pluisje op haar onberispelijke vloer te zien is.
Dat ik niet weet hoe Nami eruitziet, zorgt ervoor dat ik me gemakkelijk in haar leven kan verplaatsen. In mijn hoofd zou ik net zo’n georganiseerd en gracieus leven als het hare kunnen leiden. In de praktijk kijk ik er liever naar op YouTube dan dat ik ook een stofdoek oppak, of mijn afhaalmaaltijd even op een knapper bordje schep voordat ik toetast.
Dat Nami’s Life eigenlijk een zorgvuldig gefabriceerde droom is, snap ik ook wel. Misschien slobbert Nami op de dagen waarop ze niet filmt ook wel haar eten uit tupperwarebakjes, in een oude trui met eiervlekken.
Toch blij dat ik het nooit zal weten.
Lees ook:
Komt een land bij de dokter
Michelle van TongerlooAls straatarts ziet Michelle van Tongerloo dagelijks hoe ingewikkeld helpen is geworden. In haar boek Komt een land bij de dokter laat ze zien hoe het beter kan.
