Mijn gedicht voor de Stille Tocht

Gisteravond liep ik mee met de stille tocht in Amsterdam. Als Stadsdichter las ik bij aanvang dit gedicht voor, geschreven voor de herdenking, maar de beweging, dat naast elkaar op weg zijn, draagt misschien toch ook iets van bevrijding in zich, dus publiceren we het vandaag nog eens hier.

Stille Tocht, 4 mei 2022

Bewegen is de beste vorm van herdenken. Het lichaam

herinnert zich wat wij vergeten. Fysiek geheugen van reflexen,

aangekoekte erfenis in spieren.

Benen die voortgaan zoals benen voortgaan, tegen beter

weten in, omdat volharden antwoord is op het slordige geweld

waarmee geschiedenis steeds weer in ons opstaat.

Voet voor voet, in naam van hen die doorstonden en doorstaan,

tocht van rompen en gezichten waarin bewaard ligt wat er leeft

in ons: de duizend variaties van daders en gewonden.

Sommige verhalen zijn nog altijd belegerd door toondove angst

voor meerstemmigheid. Ieder van ons kan een luchtbrug zijn,

bevrijden wat vastzit in botten en vezels.

Aandacht is antigif, dit traag, gezamenlijk bewegen, niet om ergens

aan te komen maar om naast elkaar te lopen. Wetend dat elk

lichaam in zich draagt wat wordt herdacht.

Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.

Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.

Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!