Hoe een sciencefictionfilm zonder marsmannetjes zich ontpopte als onwaarschijnlijke triomf

Alle ingrediënten van de film Contact (1997) leken te stollen tot een rampzalig gerecht: een sciencefictionfilm zonder buitenaardse wezens of ruimteschepen, met een sterke, onafhankelijke vrouw als hoofdrolspeler en een christelijke hippie als mannelijke sidekick.

Het verhaal voor Contact ontstond eind jaren zeventig in de hoofden van de immens geliefde astronoom Carl Sagan en zijn vrouw Ann Druyan. Pas twee decennia later verscheen het eindproduct in de bioscoop. De tussenliggende jaren vormden een hoofdpijndossier van koppige regisseurs (onder wie Mad Max-cultheld George Miller en een geldbeluste Francis Ford Coppola), schrijvers met ondermaatse grip op de materie en Sagans tragische overlijden aan beenmergkanker.

Ondanks alle tegenslagen werd Contact een succes. Regisseur Robert Zemeckis (Back to the Future, Forrest Gump) creëerde een hartverwarmend stuk filmmagie. Jodie Foster, die na The Accused en The Silence of the Lambs al twee Oscars onder de riem had, zette een overtuigende wetenschapper neer met weinig behoefte aan mansplaining.

Vulture maakte aan de hand van gesprekken met betrokkenen een kleurrijke reconstructie van een film die zich ontwikkelt van grotesk (een gedecodeerde toespraak van Adolf Hitler) naar esoterisch (praten met papa in een Neil Breen-achtige lsd-dimensie).