‘De waarheid is altijd vreemd, vreemder dan fictie’, schreef Lord Byron in zijn beroemde gedicht Don Juan. Zelden heb ik die uitspraak nadrukkelijker door mijn hoofd horen zoemen dan toen ik de Netflix-documentaire Gladbeck: Das Geiseldrama keek.
In 1988 overvielen twee mannen een bank in het Noordwest-Duitse stadje Gladbeck. Ze gijzelden twee medewerkers, vluchtten naar Bremen, kaapten een bus met 27 passagiers, ontsnapten over de Nederlandse grens naar Oldenzaal en kregen daar een vluchtauto van de politie. Gedurende het 54 uur durende gijzeldrama traden tientallen aanwezige dienders minder doortastend op dan wijkagent Adrie in New Kids. En dan te bedenken dat deze tragedie zich zestien jaar ná de gruwelijke gijzeling op de Olympische Spelen in München afspeelde.
Nog krankzinniger dan de passiviteit van de Duitse politie is het gedrag van de journalisten ter plaatse. Een persfotograaf met stereotiep jarentachtigkapsel en permanent een sigaret in zijn mondhoek wordt spontaan boodschapper tussen de gijzelnemers en het blauw op straat. Tv-verslaggevers reiken koffie aan en interviewen de als Johnny Depp mompelende bendeleider terwijl die nonchalant aan zijn pistool pulkt. Een 18-jarig meisje krijgt een microfoon in haar gezicht gedrukt op luttele centimeters afstand van de revolver die crimineel nummer twee tegen haar kin priemt.
Soms voelt het bijna alsof de Coen Brothers een absurdistische tragikomedie hebben gesponnen als prelude op Natural Born Killers en de snelwegachtervolging van O.J. Simpson. Treurig genoeg is het allemaal waargebeurd.
/dc-useruploads-images/08f461af3045461db08d82379c9c187d.png)