Wie is toch die Andrew Tate, die elke dag mijn sociale media bevuilt?

De Man is in crisis. Dat is niks nieuws, dat weten we al sinds 1997. Toen zond nutsreclamebureau SIRE die commercial uit waarin een zijig kostschooljochie zich fluisterend afvraagt ‘wie toch die man is die op zondag altijd het vlees komt snijden’. De man in kwestie, met de kreukloze uitstraling van een hoogedelgestrenge directeur die in zijn calvinistische jeugd niet genoeg geknuffeld is, is natuurlijk zijn vader.

De boodschap: mannen zijn thuis net zo onmisbaar als op het werk. Zorg dat uw zoontje niet met grote bange ogen naar u op hoeft te kijken als u zich wekelijks met een vervaarlijk vleesmes achter de rollade zet. Neem eens een papadagje, een weekje vaderschapsverlof, een jaartje zorgsabbatical. Hell, wijdt u eens aan het fulltime huisvaderschap! Wees een vent.

Het doodenge gelispel van discount Olivier Tuinier zal veel van mijn generatiegenoten bijgebleven zijn. En dus groeiden ze op en werden betere vaders, met draagzakken en kinderzitjes en panterprint luiertassen. Het mag geen toeval heten dat regelingen als de zogenoemde WIEG, waardoor partners sinds 2020 aanvullend geboorteverlof mogen opnemen, al snel door bijna drie op de vier nieuwbakken vaders gebruikt werd. De zorgzame man is geen zeldzaamheid meer. Crisis afgewend, missie geslaagd!

Of toch niet? Als we een prominent smaldeel van het internet mogen geloven, gaat het met de man juist slechter dan ooit. Door een giftige mix van feminisme, woke inclusiviteitsgeneuzel en de teloorgang van de seksuele moraal, is de man van zijn natuurlijke troon aan de top van de menselijke hiërarchie gestoten, en werd hij vakkundig gestript van al zijn masculiene trots. Hij is een soy boy geworden, een beta, een cuck!

Een online beweging van voornamelijk jongemannen zint al enige jaren op eerherstel – terug naar de tijd waarin je vrouw een gebraad voor je neus zette en verder haar bek hield. En voor hen rispt het internet eens in de zoveel tijd een nieuwe heiland op. Een bullebak die zijn volgers in het gareel blaft door ze hun kamer op te laten ruimen, naar de gym te sturen, een dropship- imperium op de mouw te spelden, en ze gelijktijdig een gezonde dosis misogynie, transhaat en complotdenken toe te dienen.

Psycholoog Jordan Peterson geldt zo’n beetje als de messias van dit redpilled evangelie. En nu is daar de ex-vriend van zijn dochter, Andrew Tate.

Wie, in godsnaam, is Andrew Tate?

Het is wat veel gebruikers van Instagram, YouTube of TikTok zich de afgelopen maanden afvroegen. Van de ene op de andere dag domineerden clipjes van Tate alle trending en discovery pagina’s van de socials, als een algoritmische donderslag bij heldere hemel. Als reactie doken er allerlei video’s, posts en artikelen op van mensen die zich afvroegen: wie the f*ck is deze gast?

Welnu, Andrew Tate is 35, zoon van een schaakmeester, zelf oud-kickbokskampioen. Eenmaal vechtsporter af beproefde hij zijn geluk als realityster – wat niet beklijfde –, waarna hij een website voor camgirls begon. Ook startte hij met ‘Hustlers University’, een soort zelfhulpmethode waarmee mannen voor een vast bedrag per maand kunnen leren hoe ze net zo’n G als Tate kunnen worden.

Zelf zegt Tate hiermee een fortuin van een biljoen dollar (een één met twaalf nullen) te hebben verdiend. In werkelijkheid schijnt hij eerder iets van dertig miljoen dollar waard te zijn.

Je wil toch de beste, meest begeerlijke man op aarde zijn? Dan zul je moeten grinden

Alsnog een godsvermogen natuurlijk, en dus reden genoeg om op sociale media de vermogende god uit te hangen. En dat doet Tate dan ook, met een schaamteloze arrogantie die zelfs Narcissus even van zijn eigen spiegelbeeld zou doen opkijken, om hem een ontnuchterende pets in het gezicht te geven. Hij heeft succes met de zaakjes, succes met de vrouwtjes, en dat mag gezien worden.

In de clipjes van Tate die rondgaan draagt hij ofwel een net iets te strak jasje, ofwel zijn ontblote en – het moet gezegd – indrukwekkend gespierde torso. Steevast prijkt een poenerige zonnebril op zijn neus, en vaak rookt hij een dikke zakenmannensigaar. Soms rijdt hij rond in opzichtige auto’s, maar meestal zit hij gewoon, aan tafel of op de bank. En daar praat hij dan, met zijn half Britse, half Amerikaanse accent.

Het vreemde is dat de populairste videootjes die van Tate gedeeld worden, nauwelijks van zijn eigen socialemediakanalen afkomstig waren. Hij had gewoon een YouTube-kanaal, met een respectabele 750.000 volgers. Maar zijn rijzende internetster dankte Tate vooral aan een ecosysteem van andere op mannen gerichte kanalen, livestreams en podcasts, waar hij werd uitgenodigd om het geheim van zijn succes te delen en zijn mening te geven over van alles en nog wat.

En die mening, die liegt er niet om.

Vrouwen zijn nu eenmaal wezens die bescherming nodig hebben van sterke mannen

Het soort livestream of podcast waar Tate doorgaans te gast is, heeft meestal een of meerdere mannelijke presentatoren, vaak net zulke braniebinken als hijzelf. Vervolgens hebben ze het over hoe de mannelijke kijkers zoveel mogelijk geld kunnen verdienen, zich zo strak mogelijk kunnen aftrainen, en zoveel mogelijk bitches kunnen versieren. Het overkoepelende inzicht: hard werken, niet piepen. Je wil toch de beste, meest begeerlijke man op aarde zijn? Dan zul je moeten grinden.

De gesprekken hebben nogal eens de neiging te ontaarden in het type kleedkamerpraat waar je in de VS prima de presidentsverkiezingen mee kan winnen, maar waar menig vrouw toch sip van wordt als ze het hoort. Dit zijn de momenten waarop Tate echt opleeft. Want van het zwakkere geslacht heeft hij geen bijster hoge pet op.

Bij de NOS hadden ze zich waarschijnlijk ook al weken zitten afvragen wie die Andrew Tate toch in godsnaam was

Zo stelde hij eerder dat hij nooit naar bed zou gaan met een vrouw van boven de 25, omdat oudere vrouwen al te veel andere bedpartners hebben gehad. Sowieso, zei hij ergens anders, zou de strijd der seksen de wereld uit zijn als alle vrouwen hun body count zichtbaar op hun voorhoofd getatoeëerd zouden hebben. Vrouwen die een relatie met Tate hebben, moeten daarnaast accepteren dat hij mag rondneuken, terwijl zij alleen met hem mogen zijn. En zonder Tate met vriendinnen naar een restaurant of de club: vergeet het maar. Vrouwen zijn nou eenmaal wezens die bescherming nodig hebben van sterke mannen. En dus moeten ze hem ‘respect tonen’ door hem te ‘gehoorzamen’ en thuis te zitten. Zijn woorden.

Wie nog even doorklikt, komt erachter dat Tate ook ten prooi gevallen is aan allerlei covid-sceptische en deep state-complottheorieën. Maar het waren met name zijn archaïsche uitspraken over man-vrouwverhoudingen die Tate recent een ban op Facebook, Twitter en Instagram opleverden. In één klap was hij zijn ruim 4,7 miljoen volgers op Instagram kwijt. Een schokgolf zo groot dat zelfs de NOS erover berichtte (daar hadden ze zich waarschijnlijk ook al weken af zitten vragen wie die Andrew Tate toch in godsnaam was). Ook zijn YouTube-kanaal is inmiddels niet meer actief.

Toch is Tate daarmee lang niet van sociale media verdwenen. Het probleem blijft namelijk dat zijn faam vooral afkomstig is van korte fragmentjes die door andere internetgebruikers gemaakt en gedeeld worden. De hashtag #AndrewTate heeft meer dan twaalf miljard views op TikTok, terwijl Tate daar niet eens een account van betekenis heeft. Hij heeft geen eigen kanalen nodig, zijn fans houden zijn gedachtegoed eigenhandig in de lucht.

In tijden van gaslight, gatekeep, girlboss geeft niemand een reet om de man

Toch was daar ineens Tates laatste adieu, in de vorm van de ietwat dramatisch getitelde video ‘My final message’. Hij gaat het ‘kort en beknopt’ houden, zegt hij aan het begin. Zijn monoloog duurt uiteindelijk 1 uur en 13 minuten.

Als Tates ego nog een papieren hoedje nodig had, vouwt hij hem eigenhandig in deze video. In de afgelopen maanden werd hij ‘de meest invloedrijke persoon ter wereld’, aldus hijzelf. Bovendien heeft hij ‘enkel een netto positieve impact op de wereld’, en wordt hij ‘op het internet gerespecteerd als een van de beste oratoren die er bestaan’. Wederom: aldus hijzelf.

Maar af en toe ontstijgt de video het gesjeesde karakter van Tates andere content. Aan het begin van de video vertelt hij over zijn moeilijke jeugd, als jongetje van kleur uit Chicago. Hij werd gepest, maar leerde van zich afbijten. Op een keer sloeg hij zijn lunchdoos kapot tegen het hoofd van een pestkop in de schoolbus. Zijn vader kocht een nieuwe voor hem, en zei dat hij zoveel lunchdozen voor Tate zou kopen als hij er nodig zou hebben. Maar kort daarna verhuisden ze naar het Verenigd Koninkrijk en gingen zijn ouders uit elkaar. Zijn vader werd een man die niet eens meer op zondag het vlees kwam snijden.

De anekdote resoneert met zijn boodschap verderop in de video: ook mannen hebben het soms verdomd moeilijk. Ook mannen lijden aan depressie, hebben mentale gezondheidsproblemen, trauma’s. Maar in tijden van gaslight, gatekeep, girlboss geeft niemand daar een reet om.

Het is het aloude mantra van het mannenrechtenactivisme, en tot op zekere hoogte is het ook gewoon waar. Mannen doen het inmiddels slechter op school, pieken in zelfmoordcijfers en zijn fysiek én geestelijk ongezonder dan vrouwen. De bevoorrechte positie van de man komt met een hoge prijs, schreef sociaalwetenschapper Linda Duits eens.^* Precies wat Andrew Tate ook zegt.

Toch is het de vraag of Tate een oplossing biedt voor al deze ellende. Je kan niet in de ene video zeggen dat je de mentale gezondheid van mannen bespreekbaar wil maken, maar in de andere zeggen dat ‘depressie alleen bestaat als je erin gelooft’. Ja, er zijn heel wat eenzame mannen die bezwijken onder het gevoel dat ze tekortschieten. Maar door te suggereren dat het medicijn voor hun pijn schuilt in dingen die voor de meeste mannen altijd buiten handbereik blijven – veel succes, veel seks, veel sportauto’s –, stort je ze van de ene leegte in de andere.

Waarom stuurt Tate niet aan op betekenisvolle connectie, op diepgaande, zorgzame en emotioneel volwassen relaties met vrienden én partners? Zit het geluk van beide seksen (en iedereen daarbuiten) niet eerder in die richting? En hoe oliedom is het dan om te geloven dat de redding van de man besloten ligt in een terugkeer naar traditionele genderverhoudingen, waar vooral veel vrouwen doodongelukkig van werden (lees Betty Friedan er vooral op na)?

De Man is in crisis. Dat is niks nieuws, dat weten we al sinds 1997. Maar als we denken dat mannen als Andrew Tate ons erdoorheen gaan slepen, dan zijn we ver van huis.

Vimeo plaatst cookies bij het bekijken van deze video Vimeo