De strikte man-vrouwverdeling in de sport kent heel wat verliezers, laat deze documentaire zien

Om de competitie zo eerlijk mogelijk te houden, sporten mannen en vrouwen in de regel niet tegen elkaar. Mannen zijn vaak sterker en sneller dan vrouwen, kunnen zich langer lichamelijk inspannen en herstellen eerder van vermoeidheid en verzuring. Zonder de scheiding tussen mannen en vrouwen in de sport, zouden vrouwelijke atleten van betekenis een zeldzaamheid zijn.

Toch zijn er heel wat mensen die op basis van hun lichaam of hun identiteit niet perfect in de tweedeling man-vrouw passen. En dus binnen de sportwereld – vanwege de strikte man-vrouwverdeling – aan het kortste eind trekken.

Dat zorgt al jaren voor zwaar onrechtvaardige situaties. Neem hardlopers als Caster Semenya, Dutee Chand of Aminatou Seyni, die uitgesloten werden van deelname aan hun beste afstanden in de vrouwencompetities. Alleen omdat ze vanwege aangeboren seksevariaties meer testosteron aanmaken dan is toegestaan. Of de Amerikaanse transgender zwemster Lia Thomas, die na het winnen van één enkele wedstrijd^* centraal kwam te staan in de politieke haatcampagne die momenteel in de VS de deelname van alle trans personen aan sport wil verbieden.

In de Tegenlicht-documentaire The Gender Games staan al deze verliezers in het huidige sportsysteem centraal. Het toont hen voor de verandering eens niet als gewiekste valsspelers, maar als mensen die zich ongestoord willen kunnen uitleven op het sportveld, zich welkom willen voelen in een team, of – net als andere professionele atleten – een eerlijke gooi naar sportief succes willen doen.

Door hun verhalen wordt duidelijk dat het uitsluiten van bepaalde identiteiten of lichamen, om de eerlijkheid te waarborgen, helemaal niet zo eerlijk is. En dat we op zoek moeten naar oplossingen die iedereen een volwaardige plek binnen de sport bieden.