De beste mooischrijverij in het voetbal komt van Brian Phillips

Soms hebben journalisten wat te vertellen, en vertellen ze dat. Vaker hebben journalisten niets te vertellen, en proberen ze woorden of beelden of geluiden zo achter elkaar te zetten dat het net lijkt alsof het wel zo is.

Sommige journalisten zitten permanent in dat tweede kamp. Die kunnen zo mooi schrijven dat het mooischrijven geen camouflage van leegheid is, maar een doel op zich. Ze lezen geen rapporten, geen wetenschappelijke studies, ze bellen geen experts, ze embedden zichzelf niet, en waarom zouden ze ook? Het is een verspilling van hun gave.

De Amerikaanse journalist Brian Phillips is de burgemeester van de kleine commune van mooischrijvers. Phillips vertelt je zelden iets wat je nog niet wist, maar ververst, vervormt en verfraait zaken die je al wel wist zodanig dat ze als nieuw voelen. En je moet lachen, veel en vaak lachen.

Voor het WK maakte hij een podcast, over 22 doelpunten die gezamenlijk een geschiedenis van het WK vormen: 22 Goals. Die goals ken je wel, maar niet zoals Phillips ze kent.

Neem zijn verhandeling over de long-range bomb, de LRB, het afstandsschot-dat-doelpunt-werd.^* De LRB, aldus Phillips, is het moment dat de antiheld een held wordt, het is voetbal zoals het eigenlijk niet bedoeld is, maar wel het mooist: ‘Het is dom geluk als de ultieme uiting van superieure vaardigheid.’