Dit zijn onze favoriete films en series van 2022 📺

Las Bestias

Al vanaf minuut één van Las Bestias zit je net wat minder gemakkelijk in je stoel dan voor de film begon. Deze loeispannende thriller gaat over een Frans stel dat in een slaperig Spaans stadje het buitenleven opzoekt, maar het vervolgens aan de stok krijgt met de lokale bevolking.

De twee stemmen als enigen tegen de komst van windmolens, voor het behoud van hun uitzicht en hun rust. Maar de sloeberige keuterboeren van het dorp zien de uitkoopsom van het windmolenbedrijf zo aan hun neus voorbijgaan. En dat nemen ze de Franse indringers niet in dank af. Voor de kijker is de dreigende sfeer die zich vanaf het begin in de film ontvouwt op een gegeven moment niet meer te harden, en de ontknoping is ontluisterend.

Bovendien weet je halverwege het verhaal echt niet meer aan wiens kant je staat. Een confrontatie in de plaatselijke kroeg tussen de Fransman en zijn voornaamste tegenstander laat je, mede door het fenomenale acteerwerk, absoluut in twijfel over wie nou de held en wie de schurk is in dit verhaal. (Valentijn De Hingh, correspondent Identiteit)

Irma Vep

Irma Vep is best wel een rare serie: ze gaat namelijk over het maken van een serie. Het betreft een achtdelige remake van een gelijknamige film uit 1996, die weer een hervertelling is van een stomme film uit 1915, Les Vampires. Meta!

We zien beelden van de eerdere films, beelden van de set, en de scènes die daar nu worden opgenomen. Er staat weinig op het spel: een bende criminelen die zich ‘de vampiers’ noemen hebben een muze die zich Irma Vep noemt. Saai. Zij heeft een fluwelen catsuit aan en wordt vrij matig gespeeld door Alicia Vikander. Ook saai.

Maar dan is daar de regisseur! Vincent Macaigne speelt een getroebleerde filmmaker die bijna ten onder gaat aan zijn eigen werk. Genieten. En dan gaat het ineens over spoken; over hoe de films uit het verleden doorwerken in ons leven; over bezieling. Licht, origineel, komisch en onderhoudend. Kortom, een heerlijke serie. (Jelmer Mommers, correspondent Democratie & Klimaat)

Ninjababy

De 23-jarige Rakel komt erachter dat ze zwanger is – al meer dan zes maanden. Een abortus is geen optie meer, maar ze wil de baby echt niet houden. Wat nu? Intussen tekent ze strips, gaat ze op bezoek bij de mogelijke vader (‘Pik Jezus’) en lacht ze met haar huisgenoot.

Deze Noorse film is ontzettend grappig en tart alle clichés. Ik had zelf verwachtingen van het plot die totaal niet uitkwamen. Ninjababy is gebaseerd op de graphic novel Fallteknikk (Valtechniek) van Inga Sætre, die ook animaties maakte voor de film. Zo wandelt de ‘ninjababy’ zelf regelmatig door het beeld en geeft commentaar op alles wat Rakel doet (waarna laatstgenoemde soms even een koffiekopje boven op het bewegende tekeningetje zet). (Sanne Blauw, correspondent Onzekerheid)

Good Luck to You, Leo Grande

Nancy Stokes is een jaar of zestig en weduwe. Seks met wijlen haar man was drie decennia lang een treurige, exclusief op hem gerichte aangelegenheid, een stilzwijgend geaccepteerd reliek uit een twintigste-eeuws heterohuwelijk. Een orgasme kreeg ze nooit; het geven van orale stimulatie vond manlief maar ‘vernederend’.

Twee jaar na zijn dood boekt ze in een opwelling een jonge mannelijke sekswerker, Leo Grande. Nancy’s neuroses bemoeilijken Leo’s dienstverlening, maar juist daardoor ontstaat een sublieme dynamiek in de hotelkamer van deze fictieve Van der Valk. Er is onzekerheid in het spel, schaamte ook: zij, een respectabele oud-lerares uit het hogere segment van de Britse maatschappij, schaamt zich voor haar middelbare naakte lichaam in zijn aanwezigheid, een zelfverzekerde, gespierde Ier van kleur met een twijfelachtige broodwinning.

Good Luck to You, Leo Grande gaat minstens zo nadrukkelijk over klasse als over seksualiteit. Het is een film die licht oogt, maar zware thema’s aansnijdt. Emma Thompson verdient beslist een Oscar voor haar kwetsbare spel. (Riffy Bol, algemeen redacteur)

Kanaal Sociaal

Op dit moment verleent een op de drie volwassen Nederlanders mantelzorg, van wie ruim 800.000 langdurig en intensief. Als het aan de overheid ligt moeten we dat in de toekomst nog meer gaan doen, want alleen met meer mantelzorg kunnen we de stijgende zorgkosten en het groeiende tekort aan zorgpersoneel de baas.

Maar wie zorgt er voor de mantelzorgers? Voor de mensen die 24 uur per dag ter beschikking staan van een ouder met dementie, hun kind met een beperking, een geliefde die een beroerte heeft gehad? Want ook voor hen is zorgen werk, naast alles wat het nog meer is.

Voor de prachtige documentaireserie Kanaal Sociaal volgden Nelleke Koop en Stephane Kaas een jaar lang zes mantelzorgers in Deventer. Waar lopen zij tegenaan? Wat hebben ze nodig? Hoe houden ze het zorgen vol, ondanks de pijn, het verdriet en de vermoeidheid die er onvermijdelijk bij komen kijken? Het levert intieme portretten op van mensen die er ondanks alles voor elkaar zijn – maar die ook heel veel moeten inleveren om dat te kunnen doen. (Lynn Berger, correspondent Zorgzaamheid)

The Bear

In de Amerikaanse serie The Bear neemt Carmy Berzatto het bijna failliete restaurant van zijn overleden broer over. Carmy is een van de beste jonge chefs van de Verenigde Staten; The Original Beef of Chicagoland is een viezige veredelde broodjeszaak waar de dingen al honderd jaar op dezelfde manier gebeuren.

Carmy wil dat veranderen met organisatie en discipline op zijn haute cuisines, en als kijker weet je al vrij snel dat dit niet gaat werken in deze keuken met die kookcrew en deze getroebleerde chef. Maar je weet ook dat het daar niet om draait.

The Bear weet knap het midden te vinden tussen serieus drama en luchtige comedy en draait uiteindelijk, in het lichte en in het zware, om liefde. Liefde voor de zaak, liefde voor de broer en heel, heel, heel veel liefde voor eten. (Maurits Martijn, correspondent Beter Internet)

Close

Als de Belgische boezemvrienden Léo en Rémi naar de middelbare school gaan, trekt hun hechte band plotseling de aandacht. Alles wat eerst volstrekt natuurlijk voelde, komt zo onder hoogspanning te staan. Het levert een tedere (en behoorlijk hartverscheurende) film op waarin met weinig woorden een groots verhaal wordt verteld.

Close gaat over intimiteit en verlies, maar ook over labelen, en wat dat met mensen doet. Het is ook een film over emoties, die regisseur Lukas Dhont zonder oordeel heeft benaderd. Dat maakt het verfrissend, genuanceerd en echt. Reken op tranen, want dit grijpt je naar de strot. (Sanne van Rij, journalist)

She Said

Ik zag deze film per ongeluk – verkeerde zaal in gestapt, ik zou nooit vrijwillig naar een film gaan met bijna uitsluitend scènes van bellende mensen in New York. Maar het was heerlijk om omver te worden geblazen door iets totaal onverwachts.

De film gaat over de totstandkoming van het artikel in The New York Times dat het einde inluidde van filmproducent en serieverkrachter Harvey Weinstein, en daarmee #MeToo wereldwijd liet exploderen. Maar eigenlijk gaat het niet over Weinstein. Dit verhaal gaat over het hele maatschappelijke systeem waarin de daders van seksueel machtsmisbruik worden beschermd, ten koste van slachtoffers.

She Said laat niet alleen zien hoe dat systeem werkt en hoe ontzettend veel het kapotmaakt. De film laat ook zien wat er kan gebeuren als twee jonge vrouwen, die steengoed zijn in hun werk, door hun baas wél gezien worden voor wat ze waard zijn. (Thomas Oudman, correspondent Voedsel)

The Ponds

The Ponds is een documentaire over de zwemmers in het Londense park Hampstead Heath. Het stuk natuur in de Britse hoofdstad beschikt over drie zwemvijvers.

Een jaar lang worden de zwemmers gefilmd en zien we de schoonheid van de jaargetijden. De meeste van de zwemmers (jong en oud, arm en rijk, vrijgezellen en families) komen er met grote regelmaat, allemaal met een eigen reden. De een omdat zij net hersteld is van kanker en door het zwemmen haar hoop op een toekomst behoudt; de ander omdat hij daardoor elke dag mensen om zich heen heeft.

Uiteindelijk komt het voor mij allemaal neer op één ding: je levend voelen en het leven aankunnen. Zoals een van de zwemmers mooi verwoordt: ‘If you can face the water at five degrees, you can face anything.’ (Sabine Bijleveld, algemeen directeur)

Landscapers

Olivia Colman en David Thewlis zijn fantastische acteurs, en alleen al daarom zou je de vierdelige miniserie Landscapers moeten zien, want daarin vertolken ze de twee hoofdrollen.

Zij is bibliothecaresse, hij is accountant, en samen vormen ze het excentrieke Britse echtpaar Susan en Christopher Edwards. Nog voordat de eerste aflevering goed en wel begonnen is, is duidelijk: de twee zijn veroordeeld voor moord en moeten minimaal 25 jaar brommen. Wat volgt is een ongelooflijk origineel truecrimeverhaal, dat ook in vorm ver uittorent boven de Scandinavische huis-tuin-en-keukendetective. (Johannes Visser, correspondent Onderwijs)

De Nieuwe Gabbers

Vice bracht dit jaar perfect in beeld hoe allesoverweldigend het kan voelen om ergens écht bij te horen. In de documentaire De Nieuwe Gabbers volgt het medium hoe de subcultuur er vandaag uitziet, en hoe gabbers zich verhouden tot elkaar en het verleden.

We zien Venus, een jonge zwarte vrouw die enigszins sceptisch naar haar eerste hardcorefeest ging – de scene staat voor buitenstaanders niet bepaald bekend om zijn inclusiviteit – en er haar thuis vond. En we maken kennis met Gabbahontaz, die haar bestaan wijdde aan de muziek en als een beschermende moeder waakt over de cultuur die vrij letterlijk haar leven redde.

De oude garde staat wantrouwig tegenover de allernieuwste gabbers, tieners nog, die hakken op TikTok en het daarmee volgens de ouderen tot iets ‘hips’ maken. Kids die nog niet geboren waren toen de oorspronkelijke gabbers deze cultuur vormgaven om saamhorigheid te scheppen tussen buitenbeentjes.

Maar, oud of nieuw: alle gabbers in deze hartverwarmende film hebben hun hart verpand aan de muziek. Een mooi liefdesverhaal voor rond de kerstboom. (Vera Mulder, correspondent Vooroordelen)

The Rehearsal

Door overdreven geproduceerde reality-tv en alle The Office-klonen hebben komische realityseries een slechte reputatie. De nieuwe serie The Rehearsal daarentegen is vernieuwend en erg goed. Dit is de enige vorm van televisie waarbij je weet dat niet alles echt is, maar niet precies meer doorhebt waar de grens tussen realiteit en fictie ligt.

De mensen – en belangrijker: de emoties en gedachten – voelen authentiek, ongemakkelijk en intens grappig. Nathan Fielder is de allerbeste comedymaker op dit moment. Zijn Comedy Central-serie Nathan for You was al grappig, maar met het budget van HBO komt hij een serieuze stap verder. (Jasper Wissels, back-end developer)

Meer eindejaarstips?