Nan Goldin belichaamt hoe kunst en activisme kunnen versmelten

Simpel lijkt het, een documentaire maken over een vermaarde kunstenaar. Dat zijn toch per definitie interessante figuren, met stormachtige levens, in kraakpanden, drank, drugs, rock ‘n roll?

In het geval van Nan Goldin wel. Zij begon als fotograaf in de New Yorkse queer scene van de jaren zeventig en tachtig, waar iedereen arm maar fabulous was. Goldin werkte een tijdje als sekswerker om haar filmrolletjes te kunnen bekostigen. Ondertussen legde ze haar leven en dat van haar vrienden vast in rauwe foto’s, die ze in ondergrondse galeries liet zien in provocatieve diavoorstellingen.

In haar werk schittert de schoonheid van deze wilde tijd, maar ook de ellende – de aidscrisis die om zich heen greep, het barre bestaan van zij die door de maatschappij als uitschot werden beschouwd, de rouw, het verlies.

In All the Beauty and the Bloodshed, de documentaire die Oscarwinnaar Laura Poitras (Citizenfour) over Goldins leven maakte, wordt dit verhaal verteld aan de hand van – hoe kan het ook anders – foto’s die als diavoorstelling aan de kijker worden getoond. Daar tussendoor rijgt de maker beelden van het heden, waarin Goldin actie voert tegen de familie Sackler – de farmaceutische grootkapitalisten die pijnstiller Oxycontin ontwikkelden, en daarmee aan de wieg stonden van de Amerikaanse opiatencrisis.

Diezelfde Sacklers gaven enorme bedragen aan kunstinstellingen en musea, waardoor zo’n beetje elk bekend museum wel een Sacklervleugel heeft. Een schande, aldus Goldin, die ook verslaafd was aan Oxycontin. En dus voert ze actie tegen deze vermenging van kunst en bloedgeld. En laat ze opnieuw zien hoe kunst en activisme samen kunnen gaan.