Het is oké om boos te zijn, vertelt Elfie Tromp met verve

‘Kan ik wel gelukkig zijn als ik zo woedend ben?’

Theatermaker Elfie Tromp stelt een vraag die me recht in het hart raakt. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik boos. Ik was een humeurige peuter, een woedend klein meisje, een broedende puber, een explosieve student, en nu – na flink wat jaartjes therapie – ben ik alleen nog maar af en toe kwaad zonder dat ik precies weet waarom.

Dat is heel begrijpelijk, stelt Tromp in haar nieuwe theatervoorstelling Op de barricade van het hart. Een one-woman show (wel onder begeleiding van een fijne band) waarin ze heel openhartig vertelt over pijn. Pijn die boos maakt, pijn waar je je voor schaamt, pijn die niet eens van jezelf is, pijn die er niet mag zijn – omdat je een vrouw bent. Een vrouw die bevallig en meegaand moet zijn. En er bovendien leuker uitziet als ze nou eens een beetje meer zou lachen.

Valt er wat te lachen?

In de show in elk geval wel. Maar er werden ook meerdere traantjes om me heen weggepinkt. Want Tromp weet juist haar extreem persoonlijke pijn kneiterscherp aan grote pijnstukken te verbinden, waardoor je ineenkrimpt van empathie. Zo staat ze met twee handen op haar vijf-maanden-zwangere buik (het wordt een meisje!) te vertellen over een miskraam. Hoeveel pijn die doet.

En wat die vrouwenwoede betreft, adviseert ze om die vooral niet weg te ademen of glad te mediteren in yogaklasjes (waar ook voornamelijk vrouwen liggen te puffen). Beter zouden vrouwen zich verenigen, hun agressie bundelen en richten op plekken waar verandering nog hard nodig is.