Het zal de serieuzere Correspondent-lezer misschien zijn ontgaan, maar in het kielzog van de uitreiking van de Grammy’s vorige maand was er nogal veel te doen om het ‘nieuwe’ gezicht van superster Madonna.
Wat wil het geval? De 64-jarige zangeres heeft zich dusdanig gelaafd aan een cocktail van botox, fillers en cosmetische chirurgie dat het gelaat waarmee ze het podium van het voornaamste muziekprijzengala betrad de gezwollen aanblik had van iemand met een heftige allergische reactie. En sociale media zouden sociale media niet zijn als ze daar niet meteen likkebaardend bovenop sprongen.
Druk werd er getwitterd over hoe ‘treurig’, ‘wanhopig’ en ‘slecht’ de material girl van weleer eruitzag. Kan ze niet gewoon accepteren dat ouder worden er nu eenmaal bij hoort? Dat proces met een beetje waardigheid ondergaan, in plaats van zichzelf zo toe te takelen? Ze moet zelf toch ook wel zien dat dít er totaal niet uitziet?
Wat velen lijken te vergeten, aldus Belinda Luscombe in tijdschrift Time, is dat controverse de hele raison d’être van Madonna’s carrière is. Dus waarom gaan we er zo gemakkelijk van uit dat haar huidige looks het resultaat zijn van verprutste plastische chirurgie? Misschien (of sterker nog: waarschijnlijk) ziet Madonna er momenteel precies zo uit als ze eruit wil zien. En Madonna zou Madonna niet zijn als ze zich daarvoor zou verontschuldigen.
Uiteindelijk, schrijft Luscombe, bestaat er niet zoiets als ‘waardig oud worden’. Wat bestaat zijn meningen over vrouwen die er oud uitzien, en meningen over hoe die vrouwen daar vervolgens mee omgaan. Een vicieuze cirkel die vooral bedoeld lijkt om ze terug in het gareel te zwepen. Iets waar Madonna zich goddank al ruim veertig jaar geen reet van aantrekt.
/dc-useruploads-images/063c676e40a04abbbd35b76b2791da70.png)