Brusselse beleidsmakers leggen de lat hoog – de Europese Unie (EU) moet Alleen: windmolens, zonnepanelen en elektrische auto’s smeed je niet met goede bedoelingen, maar met metalen die diep onder het aardoppervlak verborgen zitten.

Voor 14 van de 27 onmisbare kritieke grondstoffen is de EU met

Maar daar komt nu verandering in: de lidstaten moeten minstens 10 procent van de kritieke grondstoffen die ze gebruiken uit de Europese bodem halen, en dat vóór 2030. Dit kondigde Commissievoorzitter Ursula von der Leyen aan in de baanbrekende Europese landen moeten dus als de wiedeweerga mijngroeven

Dat klinkt als een broodnodige inhaalslag. Maar kun je die zomaar maken?

Over de beschikbaarheid van grondstoffen hoeft de EU zich geen zorgen te maken: de bodem biedt volop mogelijkheden.

Neem ‘zeldzame aardmetalen’. Heel belangrijk – zonder deze groep kritieke grondstoffen kan Nederland alleen maar dromen van de aanleg van duizenden windmolens, die vanaf 2030 al De grap van zeldzame aardmetalen is dat ze ook niet in Europa.

In januari 2023 werd de grootste Europese verzameling zeldzame aardmetalen ooit Ook de bodem in En toch komt maar liefst

En het blijft niet bij zeldzame aardmetalen. Veel kritieke grondstoffen vind je in de en Lidstaten kunnen op papier dus grote stappen zetten richting zelfvoorziening in kritieke grondstoffen.

Maar in papier kun je niet graven. Op de weg naar onafhankelijkheid komt de EU twee struikelblokken tegen: haar eigen milieuregels én het verzet van haar eigen inwoners.

Struikelblok 1: de milieuregels die de EU zelf heeft opgesteld

‘De EU hanteert milieunormen die tot de strengste ter wereld behoren’, Die wetgeving is prettig voor natuur en inwoners, maar jaagt tegelijkertijd mijnbouwbedrijven weg.

Zo is de afgelopen dertig jaar niet één vergunning afgegeven voor de En dat land moet volgens de nieuwe plannen juist een grote rol gaan spelen.

In het bijzonder: de Barosso-mijn ten noordoosten van Porto. Drie jaar geleden zou de uitbater beginnen met lithiumproductie voor de batterijen van elektrische auto’s, maar dat is inmiddels

Nergens moet je zo veel formulieren invullen, vooronderzoek doen en belanghebbenden behagen als in Europa. Dat kost allemaal tijd en geld, en dus wijken mijnbouwbedrijven Het resultaat: er is geen regio ter wereld waar men

Daar hebben de knappe koppen in Brussel nu twee oplossingen voor bedacht. Ten eerste krijgen de strategische ontginningsprojecten steun van de belastingbetaler. Je moet er wat voor overhebben om niet volledig overgeleverd te zijn aan de grillen van autocraten.

Maar ook mét staatssteun zijn de doelen wel heel ambitieus. In 2030 komt volgens het plan al 10 procent van de kritieke grondstoffen van Europese bodem. Terwijl: volgens het Internationaal Energieagentschap duurt het gemiddeld 16,5 jaar En de vraag voor die grondstoffen zal tegen die tijd alweer Zo gebruikt de Europese Unie naar verwachting

De EU heeft dus haast. Met de Critical Raw Materials Act wil ze de boel versnellen. Het vergunningverleningsproces voor strategische ontginningsprojecten mag maximaal twee jaar duren, Die termijn wordt nu flink overschreden, bijvoorbeeld bij grafietprojecten in Zweden en lithiummijnbouw in Portugal.

Maar is het voldoende? Het openen van een mijn is meer dan handjeklap tussen beleidsmakers en het invullen van formulieren.

Struikelblok 2: verzet van de Europese burger

Mijnbouwbedrijf Rio Tinto ontdekte in 2004 een nooit eerder gevonden mineraal in de Jadarvallei in dat bijzonder hoge concentraties van zowel lithium als borium bevat. Hier zou de

Al dat graaf- en boorwerk laat een gruwelijk spoor van vernieling achter: bodemerosie, vervuiling van grondwater, of de totale ontwrichting van lokale ecosystemen

Maar negentien jaar later is er van die droom weinig meer over. Zodra het plan vorm kreeg, stuitte het op hevig verzet van omwonenden, milieuactivisten De weerstand van burgers bleek een te groot politiek risico. ‘Alle vergunningen zijn nietig verklaard’, ‘We hebben een einde gemaakt aan Rio Tinto in Servië.’

In Portugal vechten de dorpelingen van Covas do Barroso

Ja, Europeanen willen elektrische auto’s, zonnepanelen en windturbines. Consumeren kunnen we wel. Maar al dat graaf- en boorwerk laat een gruwelijk spoor van vernieling achter: bodemerosie, vervuiling van grondwater, of de totale ontwrichting van lokale ecosystemen. Wil je een kleurrijk landschap verzieken?

En waar omgevingsschade is, vind je boze burgers. In Servië moest Rio Tinto al schadevergoedingen betalen vóórdat het project was begonnen, omdat door het mijnbouwbedrijf

Vaak moeten inwoners verhuizen vanwege de bouw van een mijn. Voor het Servische project zouden 81 huishoudens een andere woonplaats moeten zoeken, Dat kan jaren duren – als het überhaupt lukt.

Eerder lieten Europese landen dat groezelige karwei dan ook liever over aan inwoners van ontwikkelingslanden, onder erbarmelijke omstandigheden en tegen een hongerloontje. In Congo bijvoorbeeld, waar Of in China, waar het ontginnen van zeldzame aardmetalen

Maar bij het idee dat zo’n project bij hen in de achtertuin wordt opgetuigd, klimmen Europeanen op de zeepkist. De meeste Europeanen associëren boormachines en mijngroeven bovendien nog niet met de groene transitie, Not in my backyard, dus.

Het is een ingewikkelde, paradoxale opgave: Europa moet vuile handen maken om een schone toekomst veilig te stellen, in een tijd dat geopolitieke spanningen tussen grootmachten oplopen.

Zonder ambitieuze doelen ligt het lot van de Europese energietransitie in handen van Xi Jinping. Zo bezien is de Critical Raw Materials Act goed nieuws.

Maar lees je vandaag die beleidsstukken, dan ontdek je een gapend gat tussen streven en werkelijkheid. De prangende vraag: lukt het Brussel om ook de Europese burgers van de urgentie te doordringen?

Meer lezen?

Europa’s klimaatpuzzel: geen groene golf zonder grondstofgrootmacht China Na ruim een halve eeuw overgeleverd te zijn aan de grillen van dictators, in ruil voor olie en gas, wil Europa vergroenen. Maar helaas: voor al die zonnepanelen, windturbines en batterijen zijn grondstoffen nodig. Die hebben we hier niet, of we kunnen ze niet verwerken. Daarvoor zijn we wederom afhankelijk van een onbetrouwbare grootmacht. Lees mijn analyse Hoe een groot, vervuilend bedrijf een groene, schone voorloper werd Gevestigde bedrijven veranderen zelden radicaal van koers. Maar het kán wel. Het Belgische Umicore was ooit een keihard koloniaal mijnbouwbedrijf en is nu een voorloper op het gebied van recycling en broeikasgasbeperking. Voor alle mammoeten die aanhikken tegen verandering: hier een paar lessen uit Antwerpen. Lees de reportage van Thalia Verkade