Dit zijn onze favoriete games voor de zomervakantie

God of War: Ragnarök

De gewelddadigste veldslag in de consoleoorlog tussen Microsoft en Sony wordt sinds 2006 uitgevochten tussen Gears of War en God of War. De eerste reeks is een extreem bloederig sciencefictionspektakel met mariniers die aliens tot rondvliegend vlees reduceren met hun van een kettingzaag voorziene geweren. De tweede speelde zich af in het mythologische Griekenland, waar hoofdpersoon Kratos goden, cyclopen en centaurs onthoofdt, vierendeelt en verhakselt.

Verbazing alom toen God of War in 2018 neerstreek in de noordse mythologie, terwijl de protagonist uit Sparta behouden bleef. Maar het werkte: Kratos was nog steeds de kale, grommende moordmachine van de PlayStation 2 en 3, maar op de PS4 leerden we hem kennen als bezorgde vader van een zoon, die vooral met rust gelaten wilde worden in de bossen van Midgard. Quod non.

Waar de 2018-editie een grafisch pronkstuk was en gamers voor het eerst in de serie een semi-open wereld voorgeschotelde, gaat God of War: Ragnarök daar in alle facetten overheen. De kracht van de PlayStation 5 voorziet in een veel groter opgezette spelomgeving, met meer mythologische rijken, een ruimere keur aan plottwisten en beter ingekleurde personages. Thor, Loki, Heimdall, Freya, Odin: alle Scandinavische legendes die we niet (genoeg) zagen in deel één maken hun opwachting.

Alle epische gevechten, duizelingwekkende tempels en imposante vlakten kunnen echter niet tippen aan de oprechte chemie tussen Kratos, zoon Atreus en het met zwaar Schots accent kibbelende hoofd Mimir. Het laat zien hoe God of War – een gamereeks die begon met banale minigames waarbij de amforen door vrijpartijen met naakte Griekse dames aan diggelen vielen – volwassen is geworden. (Riffy Bol, algemeen redacteur)

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

Het Nintendo-spel The Legend of Zelda: Ocarina of Time uit 1998 was altijd die onbereikbare lat waar geen ander spel bij in de buurt kwam. Want Zelda had simpelweg álles: een episch avontuur met verrassende plotwendingen, de vrijheid om een wereld te ontdekken op je eigen tempo en uitdagende puzzels. En dan was er nog die onvergetelijke, iconische muziek.

Het nieuwste deel, Tears of the Kingdom, legt die lat weer een stuk hoger. In dit adembenemende spel hebben de makers de volledige regie in handen van de speler gelegd. Vergelijk het met een auto: je zit zelf achter het stuur en bepaalt welke afslag je neemt, wanneer je gas geeft en wanneer je op de rem trapt, maar de makers hebben de wegen voor je gebouwd. En het knappe: deze overvloed aan vrijheid om te dolen en verdwalen voelt nooit doelloos of overweldigend. Zit je even vast? Geen nood! De mogelijkheden om jezelf uit een benarde situatie te redden zijn werkelijk eindeloos.

Tears of the Kingdom is een spel waar je bij elke puzzel tegelijkertijd uitroept hoe geniaal de makers zijn, en waarbij je ook denkt: wat heb ik dit toch creatief opgelost! (Maaike Goslinga, adjunct-hoofdredacteur)

De Crew

Een ideaal vakantiespel is handzaam, niet te ingewikkeld én veertien dagen lang leuk. Vooral dat laatste is vaak een uitdaging, want na twee weken heb je Regenwormen en al die andere dobbelspellen wel gezien.

Maar De Crew komt bij mijn vriendengroep keer op keer op tafel. De Crew is een kaartspel waarbij je moet samenwerken; een soort coöperatief klaverjassen. Ieder potje moet je missies vervullen (‘speler twee moet de groene 8 binnenhalen en speler drie de blauwe 5’), maar er mag niet overlegd worden. Dat zorgt er vaak voor dat je tot het einde van een potje op het puntje van je stoel zit, omdat je niet zeker weet of ‘we’ het wel gaan halen.

De regels zijn vrij eenvoudig, maar omdat de missies in rap tempo veel moeilijker worden, blijft het boeiend. En als je dan op het nippertje een missie niet haalt, stelt al snel iemand voor: ‘Ah, zullen we nog één potje spelen?’ (Casper Wolfert, product owner)

Het Verbandenspel

Voor dit spel heb je geen Game Boy, kaartspel of pionnetjes nodig, enkel een bereidwillige medespeler. Beide spelers bedenken een woord, tellen af, en zeggen het tegelijkertijd hardop. Vervolgens probeert elke speler een nieuw woord te bedenken dat verband houdt met allebei de eerdergenoemde woorden. Opnieuw wordt er afgeteld en opgenoemd.

Dit gaat zo door, totdat beide spelers na het aftellen precies hetzelfde woord uitroepen. Simpel, gezellig, en overal te spelen – in de wachtrij van een pretpark, tijdens een saaie wandeling, of gedurende een lange autorit richting de zon. (Valentijn De Hingh, correspondent Identiteit)

Monopoly Deal

Laat je terugvoeren naar de traumatische jeugdherinneringen van verscheurde geldbriefjes, van het bord geveegde hotels en dat ene vriendje of vriendinnetje dat áltijd wist te winnen. In het kaartspel Monopoly Deal draait het als vanouds alleen om geld verdienen en gebouwen uit de grond stampen – maar dan zonder de hele tafel in beslag te nemen.

Monopoly Deal is een versimpelde versie van het vertrouwde bordspel, maar dan strategischer. Waar je vroeger vooral aangewezen was op de genade van de dobbelstenen, heb je in deze compacte versie meer controle over hoe het spel voor jou verloopt. Bijvoorbeeld door je kaarten slim in te zetten, stiekem hele straten te verzamelen in je hand om later de genadeslag uit te delen, en door je beste pokerface op te zetten.

Je hebt uiteraard geen gedoe meer met het opzetten van het bord, het sorteren van de straten en het tellen van nepbiljetjes. Na het schudden van de kaarten kun je meteen beginnen met spelen. (Edivania Lopes Duarte, redactioneel projectmanager)

Guess Who: Asian Edition

Rui Jun Luong is multidisciplinair ontwerper, fotograaf en oprichter van de antidiscriminatieorganisatie Asian Raisins. Als kind werd ze vanwege haar Aziatische achtergrond gepest. Tegelijkertijd zag – en ziet – ze hoe op televisie, in fictie en non-fictie, Aziaten gestigmatiseerd worden. Daarom maakte ze als afstudeeronderzoek een kaartspel. Het is een variant op Wie is het? maar dan met door Luong geportretteerde Aziatische Nederlanders.

Wie alle kaarten met de portretten op tafel legt, ziet een palet aan verscheidenheid. Met die diversiteit wil Luong ‘ware representatie’ bewerkstelligen. Het is immers, zoals ze zegt, racistisch om te vinden dat alle Aziaten op elkaar lijken.

Met haar spel wil Luong ook het gesprek over discriminatie van Aziatische Nederlanders op gang brengen. Dat onderwerp moet inderdaad behandeld worden – en dat kan, zo laat dit spel zien, heel toegankelijk en speels. (Hizir Cengiz, gastcorrespondent Afkomst)

Brood & Bier

Ik hou van ingewikkelde, strategische spellen die eindeloos duren. Met een groot spelbord op tafel en daaromheen allerlei kaarten en spelonderdelen in verschillende vormen en kleuren.

Zoals Agricola bijvoorbeeld, waarbij je én allerlei materialen moet verzamelen om je huis uit te breiden, én akkers moet omploegen en inzaaien, én hekken en stallen moet bouwen, én schapen, varkens en runderen moet houden, én tussendoor ook nog kinderen krijgt. Maar ja, dat is meer een tip voor in de winter, want in de zomer is er in het echte leven buiten al genoeg te doen.

Maar nu is er Brood & Bier! Een soort mini-Agricola waarbij je, heel overzichtelijk, alleen brood hoeft te bakken en bier te brouwen. Een handzaam doosje, voor twee spelers. Het spel duurt minder dan een uur en alles past uitgestald op een campingtafel. En toch zijn er allerlei verschillende ingrediënten te verzamelen en meerdere soorten brood en bier te maken, heeft iedere kaart drie actiemogelijkheden, zijn er vruchtbare en droge jaren; het is kortom ingewikkeld genoeg om je er helemaal in te verliezen.

Wat ik er als gastcorrespondent Grondbezit ook nog heel leuk aan vind: je deelt de akkers met je medespeler. Oogst je meer dan je op kan slaan, dan gaat het surplus automatisch naar je tegenstander. Gerechtigheid! (Rinske Bijl, gastcorrespondent Grondbezit)

The Mind

Wat is er spannender dan een avond lang je dierbaarste vriendschappen op het spel zetten? Niet veel, bewijst The Mind. De beste, maar absoluut ook de zwakste kanten van je kameraden (en hoe hun brein werkt) worden blootgelegd met dit kaartspel. Je wint of verliest dit spel als collectief.

Het doel is om per ronde alle kaarten die de spelers in hun hand hebben, in oplopende volgorde op tafel te leggen zonder verbale communicatie of lichamelijke signalen. Dat eindigt vaker dan eens met gevloek en hysterisch gegil wanneer een potje nét niet gewonnen wordt, maar ook regelmatig met een oorverdovende high five en gejuich als het dan toch lukt alle kaarten uit te spelen.

Bij mij is een weekendje weg al eens grimmig geëindigd door The Mind, maar bij een andere vriendenvakantie werd de vibe naar een ongekend niveau getild. Aan jou of je het risico durft te nemen. (Sander van Dalsum, engagementredacteur)